سید احمد خان هندی

نسخهٔ تاریخ ‏۸ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۰۹ توسط Saeedi (بحث | مشارکت‌ها)

{{جعبه اطلاعات شخصیت | عنوان = سید احمد خان | تصویر = | نام = سید احمد خان | نام‌های دیگر = سر سید | سال تولد = ۱۸۱۷ | محل تولد = هند | سال درگذشت = ۱۸۹۸ | تاریخ درگذشت = | محل درگذشت = | استادان = | شاگردان = | دین = اسلام | مذهب = سنی

| آثار =

  • ترجمه
  • کتاب]] تفسیر القرآن و هو الهدی و الفرقان

| فعالیت‌ها = موسسه هیات انجمن ترجمه | وبگاه = سید احمد خان هندی (۱۸۱۷-۱۸۹۸) دانشمند اصلاح طلب و مفسر مادی گرای هندی بود.

زندگی نامه

وی در سال ۱۸۱۷ میلادی دیده به جهان گشود. تحصیلات خود را از محضر استادان طی نمود و به نوشتن روی آورد. وی با انگلیسی‌های اشغالگر هند ارتباط داشت و در نوشته‌های خود نگاه مادی به دیانت داشته است. او در پنجاه و دو سالگی که دو فرزندش را برای ادامه تحصیلات به انگلستان برد، دیدن ترقیات شگرفت اروپائی‌ها از نزدیک،‌ اندیشه‌اش را در مهم شمردن تعلیم و تربیت به سبک جدید و نو و با الهام از فرهنگ غربی، ریشه‌دارتر کرد [۱] وی بعد از بازگشت، انجمن علمی - ادبی و دانشگاهی به سبک دانشگاه‌های اروپایی در علیگره هند تاسیس کرد که بر محور آن دانشگاه و فارغ التحصیلان آن، گرایش فکری پیشتازی بوجود آمد.

دیدگاه

سید جمال الدین اسدآبادی بزرگترین شخصیت مخالف سید احمد خان است و نگاه مادی او به دین و تفسیر قرآن را مذمت می‌کند. سید جمال الدین در دوران اقامت خود در هند (۱۲۹۶) با افکار سید احمد خان آشنا شد و دو رساله یکی در رد افکار طبیعت گرای سید احمد خان و دیگری در رد تفسسیر او نوشت و رساله نیچریه سید جمال پاسخی به افکار سید احمد بود [۲]. در خاموش کردن مسالمت آمیز در یک شورش انقلابی که هندیان در طی آن، به جان انگلیسی‌ها افتادند، به نفع انگلیسی‌ها کوشید [۳]. توصیه سیاسی مهم وی برای مسلمانان همین بود که آنها باید با تمسک به ذیل عنایت اسلام، خود یک ملت مستقل و واحدی باشند. اما این تمسک به ذیل اسلام، در عمل، توسل به ذیل عنایت دولت علیه بریتانیا شد. انگلیسی‌ها عنوان پر افتخار سر که در سال ۱۳۰۵ ق/ ۱۸۸۸ م به سیداحمدخان دادند در جهت تحکیم مبانی اسلام و تحقق امت واحده اسلامی بوده باشد.

  1. امین مصری، احمد، زعماء الاصلاح فی العصر الحدیث، ص۱۳۸ -۱۲۰.
  2. پی هاردی، مسلمانان هند بریتانیا، ترجمه حسن لاهوتی، ص۱۴۳.
  3. عارفی، جنبش اسلامی پاکستان، ۱۳۸۲ش، ص۶۴.