نیکاراگوئه

نیکاراگوئه کشوری در قاره آمریکا است که به دلیل جنگ‌های داخلی و بلایای طبیعی فراوانی که در آن روی داده جزو فقیرترین کشورهای نیم‌کره غربی به شمار می‌آید.

پرونده:Nicaragoa2001-mm.jpg

نیکاراگوئه

زبان	اسپانیایی زبان‌های رایج: لهجه های محلی
پایتخت	ماناگوآ
نژاد	۶۹ درصد از جمعیت آن مستیزو «دورگه سرخ‌پوست و سفیدپوست»، ۱۷ درصد سفیدپوست، ۵ درصد سرخ‌پوست و ۹ درصد سیاه‌پوست هستند.
دین ها	مسیحی ۷۳٫۰ ٪ بی‌دین ۲۱٫۳ ٪ یهودی ۲٫۱ ٪ مسلمان ۰٫۸ ٪ غیره ۲٫۹ ٪
نوع حکومت	پارلمانی
مساحت	۱۲۹،۴۹۴ کیلومتر مربع
جمعیت	بیش از 6.218 میلیون نفر در سال 2019

تاریخچه

کشور نیکاراگوئه کشوری زیبا در آمریکای مرکزی محسوب می‌شود و از نظر مساحت بزرگترین کشور آمریکا مرکزی محسوب می‌شود. این کشور در سال 1524 توسط گروهی از اسپانیایی ها فتح شده است و به طور کلی دارای اقامتگاه های گسترده‌ای است. کشور نیکاراگوئه یکی از کشورهای ساحلی محسوب می‌شود که حوادث گسترده ای را پشت سر گذاشته است. قسمت بزرگی از سیاست اولیه کشور نیکاراگوئه پس از کسب استقلال درگیری را شکل به وجود اورده‌اند. رقابت و درگیری های لازم در این زمینه بسیار مهم است.

در تاریخ کشور نیکاراگوئه یک فضای ماجراجویانه رویت شده است که می‌تواند طرح و نقشه ملی درستی را شکل دهد مشخص است که حمایت‌های صاحبان صنایع آمریکایی در این راستا ارزشمند بوده است حکومت محافظه کارانه ای در کشور نیکاراگوئه جریان دارد که به مدت سه دهه مشخص قطعیت علمی را شکل داده است. وضعیت طرح و نقشه علمی در این کشور وابسته به جریان های موقعیتی است.

دوره های علمی و پژوهشی در این کشور وابسته به تاریخ است به طوری که ژنرال در این کشور بر اساس امضای پیمان های دو سویه دسته بندی شده است. این کشور اختلاف نظر برای حکومت های مختلف را شکل داده است و مشخص است که در جریان های حکومتی چنین موضوعی دسته بندی شده است. شورش لیبرالی ضد حکومت در کشور نیکاراگوئه در سال های اخیر به قدرت رسیده است و مشخص است که سواحل دوره‌ای در این کشور مداخله های دقیق و طولانی را فراهم ساخته است. شورش های بین المللی در کشور نیکاراگوئه دسته مشخصی دارد.

فرهنگ

اگر به فرهنگ کشور نیکاراگوئه دقت شود در واقع سنت های اسپانیایی و سرخپوستی بومی به صورت دقیق آمیخته شده است و جامعه ای بنیادی را شکل داده است به طوری که در فرهنگ زنده این کشور قدیمی ترین نشانه های سکونت بشر رویت می‌شود. اینطور که مشخص است مردم این کشور علاقه زیادی به تندیس های تاریخی دارند و سعی کرده‌اند که از جدیدترین شرایط در این راستا استفاده نمایند.

در فرهنگ مردم کشور نیکاراگوئه اعیاد و جریان های موسیقی اهمیت زیادی دارد، بسیاری از جشن ها در این کشور خیره کننده است و البته که این رویه بیشتر در دوران استعمار اسپانیا شکل گرفته است. صرف غذا و نوشیدنی های محلی در این زمینه بسیار مهم است. موسیقی های محلی در این کشور در جریان های بومی آمریکایی رویت شده است. دوره های تسخیر آمریکایی در این کشور بر اساس نمایشنامه نویسی بررسی می‌شود و سازمان های فرهنگی در این راستا بررسی می شود. زبان رسمی در کشور نیکاراگوئه نیز اسپانیایی است. گویش مردم این کشور بیشتر اسپانیایی بوده و لهجه های خوبی دارد. مردم این کشور جریان های ادبی درستی را شکل داده است. رقص های بومی در این زمینه بسیار مهم است. به طور کلی ادبیات در این راستا شرایط ادبی مشخصی را شکل می‌دهد. بزرگترین شاعران در این کشور دیده می‌شود و البته که پدر مدرنیسم در این کشور نیز اصول درستی دارد. رقص های بومی در کشور نیکاراگوئه به رقص های پایداری گفته می‌شود که بخشی از فرهنگ مردم این کشور محسوب می‌شود.

زبان و فرهنگ رسمی در این کشور بر اساس دولت های بومی بررسی شده است مشخص است که دسته های موسیقی در این کشور رسمی شده است.زبان کشور نیکاراگوئه بسیار شیرین است.

ساختار سیاسی

ساختار سیاسی در کشور نیکاراگوئه به صورت جمهوری دموکراتیک پارلمانی است به طوری که رئیس جمهور در این کشور هم رئیس دولت و هم ریاست کشور را بر عهده دارد. رئیس جمهور در این کشور با رأی مردم و برای دوره های 5 ساله انتخاب می‌شود و به طور کلی رأی مردم در جریان های سیاسی کشور نیکاراگوئه بسیار نقش دارد.
در این کشور دولت و مجلس ملی مسئول قانونگذاری بوده و البته که قوه قضاییه مستقل از آن عمل می‌کند. مشخص است که مجلس ملی در کشور نیکاراگوئه دارای 92 کرسی است و 90 نماینده از آن نیز توسط رأی مردم از روی فهرست کاندیدای پیشنهادی ارزیابی می‌شوند. این گروه نیز برای دوره های 5 ساله انتخاب می‌شوند. یک کرسی از مجلس از سوی رئیس جمهور پیشین و یک کرسی از آن نیز در انتخاب ریاست جمهوری دوره‌های گذشته شکل می‌گیرد.
وضعیت سیاسی در کشور نیکاراگوئه در سال های اخیر تغییراتی داشته است و مشخص است که سیاست بخش مهمی از جریان های اقتصادی و مالی را شکل می‌دهد. در مسیر سیاسی این کشور هر شخص این امکان را دارد که بتواند جریان های اقتصادی و مالی را دسته بندی نماید. مشخص است که رتبه های جهانی در این کشور در ریاست جمهوری دسته های درستی دارد. رتبه های جهانی کشور نیکاراگوئه در رده بندی های اخیر وابسته به جدیدترین حزب پیش رفته است. سیاست در کشور نیکاراگوئه در زمینه قوه قضاییه به صورت مستقل فعالیت می‌کند و سهم دقیق و درستی را شکل می‌دهد.

ساختار سیاسی در کشور نیکاراگوئه به صورت جمهوری دموکراتیک پارلمانی است به طوری که رئیس جمهور در این کشور هم رئیس دولت و هم ریاست کشور را بر عهده دارد. رئیس جمهور در این کشور با رأی مردم و برای دوره های 5 ساله انتخاب می‌شود و به طور کلی رأی مردم در جریان های سیاسی کشور نیکاراگوئه بسیار نقش دارد.
در این کشور دولت و مجلس ملی مسئول قانونگذاری بوده و البته که قوه قضاییه مستقل از آن عمل می‌کند. مشخص است که مجلس ملی در کشور نیکاراگوئه دارای 92 کرسی است و 90 نماینده از آن نیز توسط رأی مردم از روی فهرست کاندیدای پیشنهادی ارزیابی می‌شوند. این گروه نیز برای دوره های 5 ساله انتخاب می‌شوند.
یک کرسی از مجلس از سوی رئیس جمهور پیشین و یک کرسی از آن نیز در انتخاب ریاست جمهوری دوره‌های گذشته شکل می‌گیرد. وضعیت سیاسی در کشور نیکاراگوئه در سال های اخیر تغییراتی داشته است و مشخص است که سیاست بخش مهمی از جریان های اقتصادی و مالی را شکل می‌دهد. در مسیر سیاسی این کشور هر شخص این امکان را دارد که بتواند جریان های اقتصادی و مالی را دسته بندی نماید.
مشخص است که رتبه های جهانی در این کشور در ریاست جمهوری دسته های درستی دارد. رتبه های جهانی کشور نیکاراگوئه در رده بندی های اخیر وابسته به جدیدترین حزب پیش رفته است. سیاست در کشور نیکاراگوئه در زمینه قوه قضاییه به صورت مستقل فعالیت می‌کند و سهم دقیق و درستی را شکل می‌دهد.

جمعیت

براساس سرشماری‌های انجام شده جمعیت نیکاراگوئه در سال ۲۰۱۸ حدود ۶.۵ میلیون نفر جمعیت دارد که نسبت به سال ۲۰۱۰، ۷۰۰ هزار نفر رشد داشته‌است.[۱۵] در سال ۲۰۰۵، جمعیت نیکاراگوئه ۵۴۸۰۴۰۰ نفر و در ۱۹۹۵ نیز ۴۳۵,۷۰۹۹ بود که در این دهه جمعیت ۲۰٪ افزایش پیدا کرده‌بود.

۹۰٪ از مردم نیکاراگوئه در لولندز اقیانوس آرام و هایلندز داخلی همجوار ساکن هستند. ۵۴٪ جمعیت این کشور شهرنشین هستند. برآوردها نشان می‌دهد که حدود ۸۰۰ هزار نفر از نیکاراگوئه خارج از این کشور و عمدتاً در ایالات متحده و کاستاریکا زندگی می‌کنند و در حرفه‌هایی که نیاز به مهارت کمتری دارد، مشغول به کار هستند.

مستیزوها و زامبوهای نیکاراگوئه‌ای که رنگ پوست آن‌ها سیاه است و بومی منطقه به شمار می‌روند و افرادی که با نژاد اروپایی یا چند نژادی اروپایی هستند، رویهم رفته ۸۶٪ جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند؛ به گونه‌ای که ۸۰٪ جمعیت کشور را مستیزوها و زامبوها تشکیل داده و ۶٪ آن را افرادی با نژاد اروپایی که بیشتر اسپانیایی، آلمانی، ایتالیایی و فرانسوی هستند، شامل می‌شوند.

در قرن نوزدهم، اقلیتی بومی در منطقه وجود داشت، اما این گروه نیز عمدتاً جذب فرهنگ رایج و حاکم مستیزو–زامبو شدند. نیکاراگوئه، به ویژه در قرن نوزدهم، شاهد گروهی از مهاجرت مردم ملت‌های اروپایی به خود بود. به ویژه، شهرهای شمالی استیل و ماتاگالپا، نسل چهارمی از جوامع آلمانی را در خود جای داده‌اند. اغلب جمعیت مستیزو و جمعیتی که دارای نژاد اروپایی هستند، در مناطق غربی کشور، مثل شهرهای ماناگوآ، گرانادا و لئون زندگی می‌کنند.

حدود ۹٪ جمعیت نیکاراگوئه را سیاهپوستان یا آفریقایی–نیکاراگوئه‌ای‌ها تشکیل می‌دهند که بیشتر آن‌ها در ساحل کارائیب یا اقیانوس آتلانتیک که دارای جمعیت پراکنده‌ای است، زندگی می‌کنند. جمعیت سیاه‌پوست عمدتاً دارای اصلیت آنتیلی هستند و اخلاف کارگرانی هستند که طبق تعهدات و قراردادهایی اغلب از جامائیکا و هائیتی و در زمانی که نیکاراگوئه تحت‌الحمایه انگلیس بود، به این کشور آورده شده بودند. پس از پاناما، نیکاراگوئه بیشترین جمعیت سیاهپوستان را در میان کشورهای آمریکای مرکزی دارد. همچنین، تعداد کمتری از گاریفوناها که مردمی با نژاد مختلط کاریبی، آنگلولن، کانگولیس و آراواک هستند، در این کشور زندگی می‌کنند.

۵٪ باقی‌مانده متشکل از افراد تک نژادی ساکنان بومی کشور است. جمعیت نیکاراگوئه در دوران قبل از کلمبیا شامل مردم نیکارائو ناهوآت زبان از ناحیه غرب بود و نام این کشور نیز از آن‌ها گرفته شده‌است و همچنین شش گروه نژادی دیگر، از جمله میسکیتوها، رماها، و مردم سومو که در سواحل کارائیب ساکن بودند. در حالیکه از مردم اصیل نیکارائو فقط تعداد اندکی مانده‌است، اما قضیه مردم کارائیب کاملاً متفاوت است. در سال‌های میانی دهه ۹۰ و قرن ۲۰، دولت استان زلایا را به چند قسمت تقسیم کرد، که نیمه شرقی کشور به دو منطقه خودمختار تقسیم شد و در داخل نظام جمهوری به آفریقایی‌های بومی منطقه حق خودمختاری محدود اعطا شد.

تایوانی‌ها و هان چینی‌ها در نیکاراگوئه تقریباً ۸۰۰۰ نفر بودند. اقلیتها به زبان اسپانیایی تکلم می‌کنند و با این حال زبان‌های مورد استفاده اجداد خود را نیز حفظ کرده‌اند.

نیکاراگوئه امن ترین کشور آمریکای مرکزی

باوجود باندها و شورشیان مسلح سابق و فعلی، نیکاراگوئه کمترین آمار قتل را در میان کشورهای آمریکای مرکزی دارد. در واقع، نیکاراگوئه جزء کشورهایی است که کمترین نرخ قتل را روی زمین دارند. نکته ی جالبی که وجود دارد این است که نیکاراگوئه جمعیت زندانیان بسیار کمی دارد و ارتش آن هم بسیار کوچک است. با وجود اینکه کمتر از۳۰ سال از جنگ داخلی آن می گذرد، به نظر نمی‌ رسد جنایتکاران زیادی داشته باشد. برای مقایسه نگاهی به کشورهای همسایه آن بیندازید. کاستاریکا یک مقصد گردشگری پرطرفدار است با این حال نرخ جرم و جنایت و قتل در آن تقریبا بالاست.