محمد ابوالخیر شکری

محمد أبوالخير شكری استاد دانشگاه، خطیب، وکیل، مشاور حقوقی، و فعال اجتماعی ـ سیاسی است که در سال 1961 م، در دمشق زاده شد.

محمد ابوالخير شكری
نام کاملمحمد أبوالخير شكری
نام‌های دیگرشیخ محمد أبوالخير شكری
اطلاعات شخصی
سال تولد1961 م، ۱۳۳۹ ش‌، ۱۳۸۰ ق
محل تولدسوریه، دمشق
دیناسلام، اهل‌سنت

تحصیل

تحصیلات او به صورت زیر بوده است:

  1. فوق‌لیسانس مطالعات اسلامی و قانونی در سال 2005 م، از دانشگاه لاهور. عنوان پایان‌نامه او در این مقطع: «الاثبات بالشهادة بين الفقه و القانون»؛
  2. دکترای فقه و قانون بین‌المللی در سال 2010 م، از معهد تبلیغ دانشگاهی در بیروت. عنوان پایان‌نامه او در این مقطع: «حقوق الطفولة بين الشريعة الإسلامية و التشريعات الدولية»؛
  3. دریافت اجازه در رشتۀ حقوق در سال 1992 م، از دانشگاه دمشق؛
  4. دریافت اجازه‌ در زبان عربی و مطالعات اسلامی از دانشکدۀ دعوت اسلامی طرابلس.

فعالیت‌ها

مهم‌ترین فعالیت‌های او از قرار زیر است: 1. تدریس «قانون بین‌المللی انسانی» و «قانون کار» در دانشگاه ام درمان شعبه دمشق 2. تدریس اصول فقه در معهد عالی شام برای مطالعات اسلامی در دمشق؛ 3. خطیب مسجد جامع شافعی در دمشق المزه؛ 4. خطیب سابق مسجد جامع بنی‌امیه؛ 5. مدير سابق «جمعية بدر الدين الحسنی»؛ 6. تدریس در وکالت در اتحادیه وکلای دمشق؛ 7. عضو «ائتلاف ملی برای نیروهای انقلاب و معارضه» (الائتلاف الوطني لقوى الثورة و المعارضة)؛ 8. رئیس «مجلس سوری صلح محلی» (المجلس السوری للسلم الأهلي)؛ 9. رئیس کمیته عالی حج در ائتلاف ملی؛ 10. عضو هیئت امنا و امين سر رابطة علماء الشام / ترکیه؛ 11. عضو هیئت امنا و امين سر در مجلس اسلامی سوری / تركيه؛ 12. عضو هیئت امنا در جمعية بدر الدين الحسنی در دمشق؛ 13. مؤسس و رئيس جمعية خير الشام الاجتماعية در دمشق؛ 14. نائب رئيس جمعیت گفتگوی تمدن‌ها (جمعية حوار الحضارات) در دمشق. 15. عضو جمعیت حقوق کودک / دمشق؛ 16. عضو جمعیت حمایت از زندانیان (جمعية رعاية المساجين) در دمشق؛ 17. عضو اتحادیه جهانی علمای مسلمان؛ 18. عضو جمعیت «معاً الإنسانية»؛ عضو مؤسس در کلوپ دمشقی منزل (ملتقى البيت الدمشقی).

آثار

  1. الطفولة بين الشريعة الاسلامية والتشريعات الدولية؛
  2. الاثبات بالشهادة بين الفقه والقانون؛
  3. النفقة في قانون الأحوال الشخصية السوري (رساله برای دریافت لقب استاد در وکالت)؛
  4. الامامة بين البيعة والنص؛
  5. القرض بين الشريعة والقانون.