وحی

نسخهٔ تاریخ ‏۳ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۰۶ توسط Salehi.m (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «الهامات غيبى خداى سبحان به فرستادگان خويش که گاهی بدون واسطه با پروردگار عال...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

الهامات غيبى خداى سبحان به فرستادگان خويش که گاهی بدون واسطه با پروردگار عالم و گاه با واسطه فرشتگان صورت می گیرد


وحی ارتباطی معنوی و ناشناخته، بین شخص پیامبر با عالم غیب است که در نتیجه آن پیام الهی به پیامبر منتقل می‌شود. در این ارتباط، گاه واسطه‌ای در کار است و گاهی بدون هیچ واسطه‌ای، انتقال پیام انجام می‌شود. این فرایند که در اصطلاح علم کلام، وحی تشریعی و رسالی نامیده می‌شود، مخصوص پیامبران است و با الهام و تحدیث تفاوت دارد. در دوره معاصر، این بحث مورد توجه متفکران قرار گرفته است و تحلیل‌های جدیدی از فرایند وحی ارائه شده است که بیشتر بر اساس تجربه دینی است.

«وحی به معنای اشاره سریع است و به همین جهت به کارهای سریع وحی گفته می‌شود و به سخنان رمزی و آمیخته با کنایه که با سرعت رد و بدل می‌گردد نیز این واژه اطلاق می‌گردد که گاه با اشاره و گاه با کتابت حاصل می‌شود. سپس به معارف الهیه که به انبیاء و اولیاء القاء می‌گردد واژه وحی اطلاق شده است». [۱] یکی از مسایل مهم در مبحث نبوت مساله وحی است؛ وحی، بیانگر طریق ارتباط پیامبران با جهان غیب و راه دریافت دین و شریعت آسمانی است. در این جا، پس از واژه شناسی وحی و کاربردهای قرآنی آن، به بررسی ویژگی‌های وحی نبوت و دیدگاه‌هایی که در این باره مطرح شده است می‌پردازیم.



معناشناسی وحی

وحی در لغت

وحی از نظر لغوی، به معنای اشاره سریع. [۱] سرعت، [۲] و القای پنهانی مطلبی به دیگران آمده است.[۳]

وحی در اصطلاح

در اصطلاح دینی، ارتباطی معنوی بین شخص پیامبر با عالم غیب است و در آن، پیام خداوند به پیامبر منتقل می‌شود. نتیجه این فرایند، آگاهی قطعی‌ای است که از ناحیه خداوند، به برخی از انسان‌های برگزیده عطا می‌شود.[۴]۱۰۴

  1. راغب اصفهانی، مفردات، ۱۴۱۲ق، ص۸۵۸
  2. فراهیدی، العین، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۳۲۱
  3. ابن منظور، لسان العرب، ۲۰۰۰م، ج۳، ص۳۷۹.
  4. طباطبایی، وحی یا شعور مرموز، ۱۳۷۷ش، ص