معاویه
معاویة بن ابی‌سفیان، نخستین خلیفه اموی است که از پس از صلح امام حسن تا سال ۶۰ق، حدود بیست سال، در دمشق خلافت کرد. او در فتح مکه اسلام آورد و از طلقاء بود. او در زمان ابوبکر[۱] در فتح سرزمین شام[۲] حاضر بود و در زمان عمر[۳] بن خطاب استاندار اردن و سپس استاندار تمام سرزمین شام شد.
| نام | معاویة بن ابوسفیان به عربی: معاویة بن أبی‌سفیان |
|---|---|
| کنیه | ابوعبدالرحمان |
| زادروز | پنج سال پیش از بعثت |
| زادگاه | مکه |
| درگذشت | ۶۰ هجری، دمشق |
| آرامگاه | دمشق |
| محل زندگی | مکه وشام |
| نسب/قبیله | قریشی اموی |
| دلیل شهرت | |
| حضور در جنگ‌ها | |
| زمان اسلام آوردن | پس از فتح مکه |
| سلطنت | |
| زاذگاه | مکه |
در شورش علیه عثمان بن عفان، علی‌رغم درخواست عثمان، به یاری او نشتافت. در زمان خلافت امام علی (ع) به اسم خونخواهی عثمان، جنگ صفین را به راه انداخت. پس از شهادت امام علی (ع)، در معاهده صلح با امام حسن (ع)، خلافت مسلمین را به دست گرفت و دمشق را پایتخت حکومت خود کرد. در زمان او، فتوحات بیشتر در سرزمین‌های غربی و شمال آفریقا بود و در سرزمین‌های شرقی به تثبیت فتوحات پیشین تاکید داشت. معاویه خلافت را به سلطنت تغییر داد و برای بیعت گرفتن برای پسرش یزید، تلاش‌های فراوان کرد. برای اداره کشور، دیوان‌های جدیدی را بنا نهاد. او با شورش‌های خوارج و شیعیان مواجه بود و آن‌ها را سرکوب کرد.