ازارقه
زارقه
فرقهاى از خوارج هستند كه نام خود را از پيشواى خويش نافع بن ازرق كه ابو راشد كنيه داشت گرفتند و گويند: مخالفان ايشان از اهل قبله مشركند و هر كه به مذهب ايشان در نيايد ريختن خون او و زن و فرزندش جايز است. پس از كشته شدن نافع، پيروان او با عبيد اللّه بن ماحوز بيعت كردند و تا شوال سال 66 ه كه در سلبرى كشته شد پيشواى ايشان بود. پس از كشته شدن زبير بن ماحوز، ازارقه با قطرى بن الفجأه كه از دليران زمان
فرهنگ فرق اسلامى، متن، ص: 44
خويش بود بيعت كردند. بعد از قتل قطرى، ازارقه پراكنده شدند «1». ازارقه سنگسار (رجم) كردن را منكر شدند و خيانت در امانت را روا دانستند و گفتند مخالفان ما مشركند و اداى امانت ايشان جايز نيست و حدّ شرعى را درباره كسى كه قذف مرد زن دار مىكرد روا ندانستند، ولى حدّ شرعى را بر كسانى كه قذف زنان شوهردار مىنمودند جارى مىكردند. دست دزد را در بيش و كم مىبريدند و اندازهاى در مال دزدى در نظر نمىگرفتند. ازارقه چون با نافع بن ازرق بيعت كردند او را امير المؤمنين خواندند و خوارج عمان و يمامه نيز به ايشان پيوستند. حجاج بن يوسف، مهلّب بن ابى صفره را به جنگ ايشان فرستاد و از آنان كشتار بسيار كرد. ازارقه على (ع) را كافر شمردند و عبد الرحمن ملجم را در شهيد كردن آن حضرت بر حق مىدانستند. ايشان خوارجى را كه از جنگ با مخالفان خوددارى مىكردند كافر شمردند و ريختن خون اطفال و زنان مخالفان را جايز مىدانستند و مىگفتند كه اطفال مشركان در دوزخند و نيز مىگفتند كه جايز است خداوند پيامبرى بفرستد در حالى كه مىداند پس از نبوتش كافر خواهد شد و جايز است كه پيغمبرى بفرستد كه پيش از نبوتش كافر بوده و از وى گناهان كبيره و صغيره صادر شده باشد و نيز گويند كه: مرتكبان كبيره جملگى كافرند و با ديگر كفّار به دوزخ اندر افتند.
ص 43