سید مرتضی علم‌الهدی

سید مرتضی علم الهدی (۴۳۶-۳۵۵ ق)، فقیه، متکلم، ادیب برجسته شیعه در قرن پنجم هجری و از شاگردان شیخ مفید[۱] است. وی نقیب شیعیان در زمان خود بود و از نظر منزلت علمی و اجتماعی در مرتبت والایی قرار داشت. از جمله آثار ارزشمند سید مرتضی می توان به کتاب الانتصار در فقه[۲] و کتاب «الذریعه در اصول اشاره کرد. شیخ طوسی[۳] از شاگردان اوست.

سید مرتضی
سید مرتضی
نام کامل ابوالقاسم علی بن حسین بن موسیٰ مشهور به سید مرتضیٰ علم‌الهدیٰ
کنیه
زادروز ۳۵۵ قمری
زادگاه بغداد • عراق
ساتید شیخ مفید • ابن نباته سعدی • سهل بن احمد دیباجی • ابن جندی بغدادی،...
شاگردان شیخ طوسی • قاضی ابن البراج • ابوالفتح کراجکی • سلار بن عبدالعزیز دیلمی •...
آثار تنزیه • الأنبیاء الانتصار • الذریعه الی اصول الشریعه • الأمالی،...
دین اسلام
محل دفن کربلا • عراق

تولد و نسب سید مرتضی

علی بن حسین بن موسی بن محمد بن موسی بن ابراهیم بن امام کاظم(ع)٬ در سال ۳۵۵ق. در بغداد به دنیا آمد. کنیه‌اش ابوالقاسم و مشهور به سید مرتضی بود. [۴] پدرش٬ ابو احمد حسین٬ از علمای سرشناس شیعه بود و به دستگاه خلافت و حاکمان آل بویه نزدیک بود و نقیب علویان، رئیس دیوان مظالم و امیر حج بود. [۵] مادر سید مرتضی، فاطمه دختر حسن (یا حسین) بن احمد بن حسن بن علی بن عمر الاشرف بن علی بن حسین بن علی بن ابی طالب(ع) (متوفای ۳۸۵ق) بود. [۶]

القاب سید مرتضی

سید مرتضی القاب متعدد و مشهوری دارد. از آنجا که نسب او هم از سوی پدر و هم از سوی مادر حسینی است به او شریف می‌گویند. همچنین او به علم‌الهدی معروف است. بنابر گزارشی٬ یکی از بزرگان معاصران سید مرتضی امام علی[۷](ع) را در خواب دید که سید مرتضی را با لقب علم الهدی خواند و از آن شخص او را به این لقب خطاب کرد. [۸] از دیگر القاب او ذُوالمَجدَین است که به دستور بهاءالدوله بویه‌ای به او داده شد. [۹] او را همچنین ابوالثمانین و ذوالثمانین خوانده‌اند زیرا هشتاد کتاب نوشت٬ مالک هشتاد روستا بود و هشتاد سال و هشت ماه زندگی کرد. [۱۰]

پانویس

  1. ر.ک :مقاله شیخ مفید
  2. ر.ک :مقاله فقه
  3. ر.ک :مقاله شیخ طوسی
  4. تهرانی، طبقات اعلام الشیعة، ج۲، صص۱۲۰-۱۲۱
  5. ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۹، ص۱۸۲؛ ذهبی، تاریخ الاسلام، ج۲۱، ص۱۹
  6. المحامی رشید الصفار، ترجمة الشریف المرتضی، در: شریف مرتضی، ۱۴۱۵ه‍.ق.، صص۱۱-۱۲
  7. ر.ک :مقاله امام علی
  8. خوانساری٬ روضات الجنات٬ ج۴ ٬ ص۲۹۵
  9. ابن جوزی٬ المنتظم٬ ج۱۵ ٬ ص۵۴
  10. خوانساری٬ روضات الجنات٬ ج۴ ٬ ص۲۹۶