حواریین

حواريين‏ در اصطلاح دينى و علماى رجال، جماعتى هستند از اصحاب حضرات معصومين (ع) در بعضى از آثار دينيه مدح ايشان به همين عبارت وارد آمده است.

وجه تسمیه

توضیحی که در پی می آید مربوط به یاران خاص حضرت عیسی علیه السلام است، اما چون یاران خاص امامان نیز در این اصطلاح گنجیده اند، از این رو در اصل تعریف ایرادی وارد نمی شود.«حواریون» جمع «حواری» است و «حواری» به معنی آرد سفيد سبوس گرفته است. نانى كه چند بار سبوس آردش گرفته شده باشد را حواری گویند و به مناسبت همين معنا يار برگزيده و خالص در محبت خويش را نيز «حوارى» گويند. از امام رضا علیه السلام در وجه تسميه آنها به «حواریون» آمده كه آنان به وعظ و ارشاد، خود و مردم را از گناه خالص گردانيده بودند.

مصادیق

كشى در «رجال» خود با پنج واسطه از حضرت موسى بن جعفر (ع) روايت كرده كه: در روز قيامت منادى ندا مى ‏كند كه كجايند حواريين محمد بن عبد الله (ص) كه به عهد آن حضرت درگذشتند و اصلا نقض پيمان نكردند، پس سلمان و مقداد و ابو ذر برمى‏خيزند بار دوم مانند همان ندا درباره حضرت على (ع) مى‏رسد. پس محمد بن ابى بكر و ميثم تمار و اويس قرن و عمرو بن حمق خزاعى برخيزند.سپس همان ندا درباره حضرت امام حسن مجتبى (ع) مى‏رسد پس سفيان بن ابى ليلى و حذيفه بن اسيد غفارى برخيزند. ديگر بار همان ندا درباره حسين بن على (ع) مى‏ رسد در اين ندا، حواريين آن حضرت يعنى تمام شهداى كربلا برخيزند. در نداى حواريين، حضرت على بن حسين (ع)، جبير بن مطعم و يحيى بن ام الطويل و ابو خالد كابلى و سعيد بن مسيب برخيزند.حواريين حضرت باقر (ع)، عبد الله بن‏ شريك عامرى و زرارة بن اعين و بريد بن معاويه و محمد بن مسلم و ليث بن بخترى باشند، كه با نداى منادى برخيزند. در نداى حواريين، حضرت امام جعفر صادق (ع)، عبد الله بن شريك عامرى و عبد الله بن ابى يعفور و عامر بن عبد الله بن خداعه و حجر بن زائده و حمران بن اعين برخيزند. سپس حواريين ساير ائمه ندا كرده شوند و اين كسان در عرصه محشر اول سابقين و اول مقربين هستند.

پانویس

[[رده: مذاهب کلامی