عزاداری
سوگواری محرم عزاداری‌ها و یادبودهایی است که به مناسبت کشته‌شدن حسین بن علی و جمعی از یارانش که در سال ۶۱ هجری قمری در واقعه کربلا روی داد، انجام می‌شود. سوگواری برای حسین بن علی و دیگر یارانش از روز نخست محرم آغاز می‌شود و در ظهر عاشورا به اوج می‌رسد. در غروب و شامگاه عاشورا، این سوگواری تحت عنوان مراسم شام غریبان ادامه پیدا می‌کند. در روز ۱۲ محرم نیز مراسمی با نام «سوم امام حسین» انجام می‌شود. این نوع مراسم‌ها در روز ۱۶ محرم با نام «هفتم امام حسین» و ۲۰ صفر با نام «اربعین» ادامه پیدا می‌کند. البته سوگواری برای حسین بن علی مختص ماه محرم نمی‌شود و در دیگر روزهای سال نیز با توجه به فرهنگ و رسم هر منطقه انجام می‌شود. مراسم سوگواری سومین امام شیعیان از دیدگاه شیعه اهمیت بسیاری دارد و انجام آن عبادت است.[۱][۲][۳] سوگواری محرم در جاهای مختلف به صورت‌های گوناگون انجام می‌شود. سوگواری محرم علاوه بر ابعاد مذهبی، ابعاد سیاسی و اجتماعی نیز دارد. سوگواری شیعیان ایران در ماه محرم همواره به صورت خودجوش بوده‌است و حکومت‌ها دخالتی در راه‌اندازی دسته‌های عزادار و برپایی مجالس سوگواری نداشته‌اند.[۴]
ابن اثیر در الکامل فی التاریخ، دربارهٔ نخستین سوگواری رسمی-اجتماعی در رویدادهای سال ۳۵۲ق نوشته‌است که معزالدوله دیلمی در بغداد دستور داد که «مردم در روز عاشورا دکان‌هایشان را ببندند، خرید و فروش در بازارها را لغو کنند، زاری کنند، گنبدها و مزارها را آماده سازند، زنان موهایشان را چاک کنند و سر روی را سیاهپوش کنند… و این نخستین روزی بود که برای حسین زاری شد.»[۵] در کشورهای اسلامی[ویرایش] ایران[ویرایش] مقالهٔ اصلی: سوگواری محرم در ایران در روزهای عزاداری محرم چهره شهرهای بزرگ و کوچک ایران به صورت چشمگیری تغییر می‌کند و سیاهپوش می‌شود. بیرق‌ها و علم‌های سیاه و گاه سبزرنگ بر در و بام تکایا، مساجد، خانه‌ها، مؤسسات، ادارات و معابر افراشته می‌شود. زن و مرد و پیر و جوان سیاه می‌پوشند و خصوصاً در ظهر عاشورا برخی چهره‌ها و موهایشان را گِل‌آلود می‌کنند. در این ایام زنان و مردان و به خصوص جوانان در مساجد و معابر و تکایا جمع می‌شوند به سر و سینه خود می‌کوبند تا عزا برپا دارند و با کشته‌شدگان واقعه کربلا که چهارده قرن پیش در صحرای کربلا رخ داد ابراز همدردی کنند. با آنکه شهر ظاهری پُرآشوب دارد و مملو از مردانی است که با زنجیر و دست به سر و سینه خود می‌کوبند، اما آنچه گویتیسولو را به شگفت می‌آورد، مشاهده انبوه مردمانی است که از زن و مرد، پیر و جوان، بزرگ و کوچک، با مهربانی و همدلی در کنار هم سوگواری می‌کنند. او می‌نویسد مردمان در این دو سه روز با یکدیگر از زمان‌های دیگر مهربان‌ترند و همدل‌تر.[۴] در ایران روضه‌ها بیشتر در ماه‌های محرم و صفر برگزار می‌شوند. معمولاً هر مجلس روضه از دو بخش زنانه و مردانه تشکیل می‌شود. برخی روضه‌ها ممکن است کاملاً زنانه باشند و گاه کاملاً مردانه. مجلس روضه ممکن است در خانه تشکیل شود یا در تکیه‌ها، مساجد و حسینیه‌ها برپا شود. • مراسم علم گردانی یکی از انواع عزاداری است که در شهرهایی از ایران مانند بشرویه، میناب و… انجام می‌شود در بشرویه این مراسم قدمتی ۴۰۰ساله دارد و از سال‌ها پیش در حسینیه حاج علی اشرف انجام می‌شده این مراسم با نوای حسین حسین و چرخاندن علم‌ها در دور حسینیه انجام می‌شود و جمعی از سادات در جلو علم‌ها حرکت می‌کنند این مراسم هرساله از شب پنجم محرم تا روز عاشورا انجام می‌شود. عراق[ویرایش] • رکضه طویریج در این عزاداری، عزاداران با پای برهنه از طویریج -شهری در نزدیکی کربلا- حرکت می‌کنند و در حالی که هروله‌کنان شعار «لبیک یا حسین» می‌گویند و با دست بر سر و صورت خود می‌زنند، خودشان را به حرم حسین بن علی می‌رسانند و پس از زیارتی کوتاه مدت که چند دقیقه ای بیشتر طول نمی‌کشد، محل را ترک می‌کنند. این مراسم پیش از نماز ظهر و عصر از منطقه طویریج آغاز شده، به گونه‌ای که عزاداران نماز را در میانه راه و در نزدیکی خیمه‌گاه اقامه کرده و پس از خاموش کردن خیمه‌های آتش گرفته، خود را دوان دوان و هروله‌کنان به حرم حسین بن علی می‌رسانند. طویریج که نام دیگر آن «هندیه» است نام منطقه‌ای در ۱۰ کیلومتری کربلاست که در زمان قیام حسینی محل سکونت قبیله بنی اسد بوده و عزاداران حسینی در کربلا به رسم دیر رسیدن این قبیله در عصر عاشورا به کربلا، مراسم عزاداری خود را از این منطقه آغاز می‌کنند.[۶] • مشق شمشیر «مشق شمشیر» آیین سنتی عزاداری اهالی نجف است که بنا به تاریخ در شب عاشورا، حبیب ابن مظاهر اسدی، برای آرام کردن زینب به همراه عباس بن علی و یارانی که برای دفاع از دین و امامشان مانده بودند، به سمت خیمه گاه حسین رفتند. حبیب ابن مظاهر فریاد زد: «ای گروه بانوان و حرم‌های رسول خدا این شمشیرهای جوانمردان شماست که سوگند یاد کرده‌اند در غلاف نکنند مگر اینکه گردن دشمنان را بزنند و این نیزه‌های جوانان شماست که قسم خورده‌اند به زمین نیفکنند مگر اینکه به سینه‌های دشمن فروکنند».[۷] • مشعل گردانی مشعل گردانی یکی از قدیمی‌ترین عزاداری‌های سنتی ویژه اهالی نجف به‌شمار می‌رود و شرکت کنندگان به صورت نمادین برای یاری سید الشهدا اعلام آمادگی می‌کنند. مشعل گردانی از شب هشتم محرم شروع شده و تا شب عاشورا ادامه دارد. در این مراسم، ۲۰ تا ۴۰ مشعل بر روی یک چوب بلند و باریک نصب شده و هر مشعل به شیوه سنتی با استفاده از پارچه‌های ضخیم و پشمی و با نفت سیاه یا گازویل روشن می‌شود. سپس افراد تنومند یا قد بلند هیئت این مشعل را بر دوش خود حمل می‌کنند و به همراه دسته‌های عزاداری به سمت حرم علی بن ابی‌طالب حرکت می‌کنند. در جلو و پشت هر مشعل هم دو نفر حامل مشعل را کمک می‌کنند تا مشعل نیفتد یا کسی آسیب نبیند. دور هر مشعل بین ده تا بیست نفر شمشیر به دست به صورت نمادین به پایکوبی پرداخته که گویی خود را برای جنگ با دشمنان آماده می‌کنند و شعار سر می‌دهند. در جلوی هر یک از مشعلها چند نفر پرچم‌های بلند سیاه و قرمز با شعار یا حسین را به اهتزاز درمی‌آورند. طبل و سنج از بخشهای مهم آیین مشعل گردانی است و طبلها در وسط عزاداران با ضرب آهنگی سریع و تند نواخته می‌شوند و عزاداران و مشعل گردانها را به هیجان بیشتر وامی‌دارند.[۸] هند[ویرایش] محرم یک تعطیلی رسمی در هند و شروع سال اسلامی است. این روز برای بسیاری از کارمندان تعطیل هستند. بعضی از مردم شروع سال جدید اسلامی را با آتش بازی جشن می‌گیرند. بعضی از مردم همچنین در روزهای نهم و دهم، یا دهم و یازدهم ماه محرم، روزه می‌گیرند. اهل سنت روز هشتم و نهم محرم را روزه می‌گیرند زیرا دستوریست که از سوی پیامبر داده شده.[نیازمند منبع] آنها ممکن است جلسات مخصوص دعا در منازل یا مساجد داشته باشند. همهٔ مسلمانان این مراسم را اجرا نمی‌کنند و در این مناسبت رفتار مشابه ندارند. بعضی از مسلمانان ماه محرم را به خاطر جنگ و حادثهٔ کربلا، ماه عزاداری می‌دانند. پولیکالی که با نام رقص ببر هم معروف می‌باشد، گوشه‌ای از مراسم محرم در ایالت کرالا ست. بعضی از مسلمان‌ها بدنشان را به شکل ببر نقاشی می‌کنند و ماسک می‌زنند و در خیابان رژه می‌روند، می‌خوانند و می‌رقصند و حرکات ببر را تقلید می‌کنند. احتمالاً آنها با این کار می‌خواهند به صورت خیالی، تصویری از شجاعت حسین را به نمایش بگذارند (به نظر می‌رسد منظور اعتقاد به این واقعه باشد که حتی حیوانات عزادار حادثهٔ کربلا بودند. در شهرستان مهریز یزد شاهد گونه‌ای از این عزاداری هستیم که مردی در جلد شیر فرومی‌رود و با ماشین دور تا دور حسینیه چرخانده می‌شود در حالی که کاه بر سر می‌پاشد. باید در نظر گرفت واژهٔ رقص الزاماً به معنای آیینی برای شادمانی نیست). رویدادهای دیگر که در ده روز اول محرم رخ می‌دهند عبارتند از: رژه همراه ماکتی از آرامگاه حسین گردهمایی که در آن مردان جوان برای سوگواری، خودرا با زنجیر و چوب می‌زنند {مراسم سینه زنی، زنجیر زنی و قمه زنی شیعیان} پخش کردن خوراکی بین فقیران وعده‌های خوراکی در مساجد و مراکز اجتماعی {نذری} نمایش آتش بازی بعضی از این رویدادها در جهان اسلام مورد بحث است. محرم {ممکن است منظور روز عاشورا باشد. چون در تقویم هند تعطیل است اما مردم برای روز عاشورا نیز از واژهٔ محرم استفاده می‌کنند}, عمدتاً یک تعطیلی اسلامیست اما مردم از سایر ادیان نیز ممکن است در این مراسم شرکت کنند یا شاهد فعالیتها باشند. روز اول محرم در هند تعطیلی رسمی ست بنابرین ادارات دولتی، دفاتر پست و بانکها تعطیل هستند. ممکن است مغازه‌ها و کار و بار و سایر نهادهای اسلامی، تعطیل باشند یا ساعات کار را کاهش دهند. مردمی که مایل به استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی هستند ممکن است نیاز باشد که جدول زمانی را با مسئولان محلی هماهنگ کنند. نماز جماعت و مراسم دعا، رژه و راهپیمایی در این روز ممکن است باعث ترافیک شدید خصوصاً در مناطق مسلمان نشین شود.[۹] در میان شیعیان هند مراسمی معمول است که ممکن است در نواحی مختلف، جزئیاتی متفاوت داشته باشند. به محض ظاهر شدن ماه جدید، مردم هر سال در مکان‌های دائمی (که در جنوب هند به عاشور خانه معروف است) گرد هم می‌آیند. آنها بعد از خوردن شربت (نوشیدنی شیرین و خنک), یا برنج {منظور نذری ست} با نام حسین فاتحه می‌خوانند. نوشیدنی خنک به معنای یادآوری مؤمنان از تشنگی حسین و خانواده و همراهانش هست که رنج برده‌اند. بعد خوراک و نوشیدنی بین مردم خصوصاً فقرا پخش می‌شود. در بعضی مکان‌ها هر روز غروب مردم گودالی حفر می‌کنند و درونش آتش روشن می‌کنند و دورش با چوب یا شمشیر حفاظ می‌سازند. یا دورتا دور این گودال می‌دوند و فریاد می‌زنند عاشور خانه معمولاً با پارچه‌های سیاهی که روی آن آیات قرآن نوشته شده تزئین می‌شود. درون عاشور خانه تابوتها و سازه‌های چوبی قرار دارد که با ورق‌های نقره‌ای، کاغذهای رنگی و زرق و برق دار پوشش داده شده. آنها با تخیل و احساس هنری ساخته شده‌است و به منظور نشان دادن آرامگاه حسین، در دشت کربلا، یا مقبره پیامبر در مدینه یا حتی تاج محل در اگرا بنا شده. در کنار آنها وسایل جنگی قرار دارد که متصور هستند امام حسین در کربلا از آنها استفاده کردند. مثل عمامه (از طلا)، یک شمشیر، سپر، تیر و کمان همچنین تعدادی علم یا علامت در اشکال گوناگون وجود دارد که هر کدام معنی مخصوص خود را دارند. اغلب علم‌ها شکل یک دست را در راس خود دارند. این علامت از آنجایی محبوب است که به پنج تن از اعضای خانوادهٔ پیامبر اشاره دارد: محمد، علی، فاطمه، حسن و حسین به یاد کربلا هر روز عصر مردم در عاشور خانه یا منازل خود گرد هم می‌آیند. این مجالس، یادآور قدم به قدم وقایع کربلاست. از زمانی که امام حسین دعوت کوفیان را دریافت کرد تا زمانی که شهید شد. ذاکر خطابه‌ای را برای اعضای مجلس می‌خواند و مرثیه گوها اشعاری را که حوادث کربلا را به یاد می‌آورد، قرائت می‌کنند. این وقایع به‌طور هنرمندانه‌ای بی رحمی یزیدیان که امام حسین، خانواده و همراهانش را کشتند روایت می‌کنند. این مراثی شامل نوحه (اشعار درد و رنج) همراه با سوز خوانده می‌شوند تا احساسات شنوندگان را برای ندبه و گریستن تحریک کنند. مؤمنان از جا برمی‌خیزند و با اندوه سینه می‌زنند و فریاد می‌زنند: یا حسن، یا حسین. در عین حال یزید، خلیفه‌ای که باعث کشته شدن امام حسین شد، نفرین می‌شود. دسته‌ها و مراسم دیگر از هفتم تا دهم محرم مراسمی برگزار می‌شود که در بزرگداشت پسر حسن، قاسم هست. قاسم، در حالی کشته‌شد که تازه داماد بود. همراه با هیئتی که در صفوف منظم می‌روند، اسب سفیدی (دلدل یا ذوالجناح) می‌رود که نشانهٔ مرکب امام حسین هست. یا اشاره به اسب عروس قاسم دارد. قاسم دقیقاً قبل از حادثهٔ کربلا با دختر امام حسین (فاطمه صغرا) ازدواج کرده بود. به خاطر همین مردم مکرراً فریاد می‌زنند:عروس! داماد! عروس! داماد! در روز هشتم نیزه‌ای به حرکت در می‌آید در حالی که سر حسین را حمل می‌کند. این کاراشاره به واقعه‌ای دارد که به دستور یزید سرها را بر نیزه کردند. به علاوه تابوتهایی از امام حسن، امام حسین و قاسم حمل می‌شوند. تمام مدت مردم سینه می‌زنند و می‌گویند: حسن! حسین! بعضی مواقع این کار متوقف می‌شود و گروهی از مردان و پسران با نیم تنهٔ برهنه و با دسته‌های تیغ خودشان را می‌زنند که خون از پشتشان جریان میابد {قمه زنی} یا گروهی بزرگ تشکیل می‌شود که در حالی که به شدت بر سر و سینه می‌کوبند، همراه هم داد می‌زنند: یا حسن! یا حسین! رسم است که تابوتها و علم‌های سبز (علامت‌های ارتش حسین، تزئین شده با نقره، طلا و برنج) در صفوف منظم توسط مردان پابرهنه که سینه می‌زنند، مرثیه می‌خوانند و گاهی اوقات برای ابراز غم و اندوه خود، خودزنی می‌کنند، حمل می‌شوند. این پروسه در طول ماه محرم ادامه دارد و در روز دهم ماه، که روز عاشورا نام دارد، به اوج خود می‌رسد. روز دهم، عاشوراست. در این روز تابوتها را در آب می‌اندازند یا در گودالی که به این منظور و به نام کربلا حفر کرده‌اند، به صورت دسته جمعی دفن می‌کنند. در غروب دوازدهم مردم تمام شب را بیدار می‌مانند و برای بزرگداشت حسین قرآن و مرثیه می‌خوانند. روز آخر مقداری خوراکی تهیه می‌شود و بعد از خواندن فاتحه آن را به فقرا می‌دهند. با این امور خیر، مراسم محرم پایان میابد.[۱۰][۱۱][۱۲]
1. ↑ محمدمهدی اشتهاردی. سوگنامه آل محمد صلی الله علیه و آله. ناصر. ص. ۶ تا ۸. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۶۶۸۳-۰۳-۷.
2. ↑ امین اوحدی. سرشک عزا بر سیدالشهدا علیه السلام. ترجمهٔ محمدباقر محبوب‌القلوب. مؤسسه انتشاراتی طور تهران. ص. ۳۴۴ تا ۳۵۱. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۶۶۷۴-۰۹-۷.
3. ↑ سعید داوودی، مهدی رستم‌نژاد. عاشورا ریشه‌ها، انگیزه‌ها، رویدادها، پیامدها. مدرسه الامام علی بن ابی طالب علیه السلام. ص. ۴۷. شابک ۹۶۴-۸۱۳۹-۹۰-۳.
4. ↑ پرش به بالا به:۴٫۰ ۴٫۱ «سوگواری عاشورا از نگاه اروپاییان». وبگاه بی‌بی‌سی فارسی. ۴ آذر ۱۳۹۱.
5. ↑ ابن عن، علی بن محمد. الکامل فی التاریخ. ۷. ص. ۴-۷.
6. ↑ https://www.mshrgh.ir/264123[پیوند مرده]
7. ↑ https://www.yjc.ir/00TdIB
8. ↑ https://www.fa.shafaqna.com/news/806025
9. ↑ http://www.timeanddate.com
10. ↑ .http://www.aryabhatt.com
11. ↑https://web.archive.org/web/20140517112251/http://journeymart.co/
12. ↑ http://www.tabnak.ir/001Ccc
• «تاریخ عزاداری برای امام حسین علیه السلام». تاریخ در آیینه پژوهش. پاییز ۱۳۸۲. ص. پیش‌شماره ۳.
سوگواری محرم مجموعه آیین‌های شیعیان (و گاه غیرشیعیان) در ماه محرم در سوگ شهیدان کربلا است. امام سجاد(ع)، حضرت زینب(س)، ام البنین و رباب اولین کسانی بوده‌اند که به سوگواری برای امام حسین(ع) پرداخته و دیگران را نیز به عزاداری فراخوانده‌اند. کمیت اسدی و دعبل خزاعی، از شاعران دوران امام باقر(ع)، امام صادق(ع) و امام رضا(ع) اشعاری در رثای امام حسین سروده‌اند. سوگواری در آغاز با گریه و شعرخوانی صورت می‌گرفت؛ ولی به تدریج مداحی، روضه‌خوانی، شمایل‌کشی، سینه‌زنی، تعزیه و... به آن افزوده شد. بیشتر این آیین‌ها در دوران آل بویه، صفویه و قاجار شکل گرفتند. گسترش عزاداری برای امام حسین(ع)، مربوط به دوره صفویه و رسمی شدن مذهب تشیع در ایران دانسته شده است؛ اگرچه در این میان برخی شاهان ایران از جمله نادرشاه افشار و رضاشاه پهلوی، به محدود کردن عزاداری پرداختند. اعزام طلاب به مناطق مختلف برای تبلیغ و سخنرانی در ماه محرم و صفر و همچنین ممنوع کردن مراسم تعزیه در قم، از اقدامات شیخ عبدالکریم حائری یزدی دانسته شده است. مرتضی مطهری و علی شریعتی، تلاش‌هایی برای خرافه‌زدایی و اصلاح آیین‌های عزاداری نمودند. همچنین آیت الله سید علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی ایران، در فتوایی قمه‌زنی را حرام اعلام کرد و مراجعی مانند ناصر مکارم شیرازی، محمد فاضل لنکرانی، میرزا جواد تبریزی، حسین نوری همدانی و حسین مظاهری فتاوای مشابهی صادر کرده‌اند. در مقاطع مختلف تاریخی، آثار فراوانی درباره سوگواری محرم انتشار یافته است. این آثار رویکردها، زبان‌ها و قالب‌های متفاوتی داشته‌اند؛ از جمله آثار ادبی، روایی و مقتل‌نگاری، تحلیلی، انتقادی، اخلاقی و دائرة المعارفی. برخی از این موارد عبارتند از مقتل لهوف، شهید جاوید، حماسه حسینی، دانشنامه امام حسین(ع) و تاریخ قیام و مقتل جامع سید الشهدا. محتویات
[نهفتن]
• ۱پیشینه و تحولات o ۱.۱سوگواری در عصر معصومین(ع) o ۱.۲رشد و گسترش عزاداری • ۲اهل سنت و عزای امام حسین o ۲.۱رواج تعزیه‌خوانی در دوران قاجار o ۲.۲پهلوی اول و اعمال محدودیت‌ها o ۲.۳مجالس عزاداری در آستانه انقلاب اسلامی o ۲.۴دوره جمهوری اسلامی، اصلاح عزاداری و ظهور سبک‌ها • ۳آیین‌های عزاداری o ۳.۱بدعت‌ها • ۴کتابشناسی سوگواری محرم • ۵جستارهای وابسته • ۶پانویس • ۷منابع • ۸پیوند به بیرون پیشینه و تحولات سوگواری و عزاداری برای شهیدان واقعه عاشورا، از اولین روزهای پس از عاشورای سال ۶۱ هجری آغاز شده و همچنان ادامه دارد؛ اما شیوه‌های عزاداری در طول تاریخ تغییرات فراوانی کرده و بسیاری از آیین‌ها و سنت‌ها به آن اضافه شده است. سوگواری در عصر معصومین(ع) اولین مرثیه‌خوانان بر حسین بن علی(ع) پس از واقعه عاشورا، زینب(س) و علی بن الحسین(ع) بودند. زینب(س) هنگام گذر از کنار تن برادرش با خواندن اشعاری، حتی دشمنان را متأثر کرد.[۱] با ورود اسیران کربلا به شام، زنان بنی‌امیه بر آنان گریستند،[۲] و به گفته‌ای سه روز[۳] یا هفت روز[۴] عزا به پا کردند. گفته می‌شوداولین کسی که در رثای شهدای کربلا و امام حسین(ع) مرثیه سرود عقبة بن عمرو سهمی بوده است.[۵] عبیدالله بن حر جعفی را نیز نخستین زیارت کننده قبر امام(ع) دانسته اند. [۶]او پس از شهادت امام حسین(ع) از منزل خود در قصر بنی مقاتل به کربلا رفت و گریست و قصیده بلندی در رثای امام حسین(ع) سرود. [۷] توابین که پس از شهادت امام حسین(ع) توبه کرده و بر ضد امویان به قیام برخاستند ابتدا به کربلا رفتند و در آن جا به عزاداری پرداختند و برای خونخواهی امام(ع) هم قسم شدند. [۸] بشر بن جذلم، به دستور امام سجاد(ع) ورود اهل بیت به مدینه را با سرایش اشعاری به مردم اعلام کرد و آنان را گریاند.[۹] همچنین زنانی از اهل بیت(ع)، به سوگواری پرداختند و مردم مدینه را به سوگ نشاندند؛ زنانی از جمله: زینب دختر عقیل[۱۰]، ام البنین[۱۱] و رباب.[۱۲] تشویق و ترغیب به سوگواری امامان خود هنرمندان و شعرا را به مرثیه‌گوئی تشویق می‌کردند. چنان که امام صادق(ع) سرایش شعر برای شهدای کربلا و گریاندن مردم را عامل واجب گشتن بهشت برای شاعر برشمرده است.[۱۳] نیز آن حضرت در روز عاشوراء در منزل خود مراسم عزا برپا می کرد و بستگان و اصحاب خود را بدان دعوت می‌نمود. [۱۴] کمیت اسدی از شاعران زمان امام باقر(ع) و امام صادق(ع)[۱۵] و دعبل خزاعی از شاعران شیعی دوران امام رضا(ع) برای امام حسین(ع) مرثیه خوانده‌اند.[۱۶] در آن دوره، به کسانی که مصائب امام حسین(ع) را با شعر حکایت می‌کردند، مُنشِد گفته می‌شد.[۱۷] [منبع بهتری نیاز است] رشد و گسترش عزاداری با روی کار آمدن آل‌بویه فشارها از شیعیان برداشته شد[۱۸] و در سال ۳۵۲ق، برای نخستین بار حکومت روز عاشورا را تعطیل رسمی و عزای عمومی اعلام کرد؛ خرید و فروش ممنوع شد، به قصابان دستور داده شد به احترام این روز ذبح نکنند، آشپزان غذا نپزند و در بازارها خیمه عزا برپا شد.[۱۹] شیعیان دوران آل‌بویه، مراسم عزاداری را با عنوان مجالس «النياحه» یا «الرثا» برگزار می‌کردند.[۲۰] مردم با حالتی پریشان و لباس سیاه به کوچه ها می‌آمدند و بر سر و روی خود کاه می‌ریختند و بر سر و سینه می‌زدند و در حالی که اشعاری در رثای امام حسین(ع) می‌خواندند در خیابان‌ها می‌گشتند.[۲۱] در دوره تیموریان مداحان به آزادی به منقبت‌خوانی ائمه در ملأعام می‌پرداختند[۲۲] و اصطلاح مداحی از این زمان رواج یافت [۲۳] اصطلاح روضه‌خوان نیز از این دوره به بعد رایج شد و علت آن نگارش کتاب روضة الشهدا به دست ملاحسین واعظ کاشفی و رواج بسیار آن میان مردم بود؛ به‌طوری‌که بسیاری از افراد در مراسم عزاداری به مطالب آن استناد می‌کردند. کم‌کم به خوانندگان این کتاب روضه‌خوان گفتند و به‌مرور زمان این اصطلاح به هر کسی که مصیبت امام حسین(ع) را می‌خواند اطلاق شد و جای منقبت‌خوانی را گرفت.[۲۴] اوج گسترش عزاداری برای سیدالشهدا، در زمان صفویه و رسمی شدن مذهب تشیع در ایران در زمان شاه اسماعیل صفوی بود. در این دوره با پشتیانی دولت و حضور شاهان صفوی مراسم نوحه‌خوانی، سینه‌زنی و سوگواری برگزار می‌شد.[۲۵] از این دوره به بعد، تکیه‌ها و حسینیه‌ها و موقوفات مربوط به عزاداری امام حسین(ع) در ایران شکل گرفت.[۲۶] در دوره افشاریه، نادرشاه عزاداری را محدود کرد.[۲۷] شاخصه مهم دوران زندیه، شکل‌گیری اولین نمونه‌های مجالس تعزیه و شبیه‌خوانی است.[۲۸] اهل سنت و عزای امام حسین گزارش هایی حاکی از سوگواری اهل سنت به ویزه علمای آنان در ایام محرم است. حسن بصری با شنیدن خبر شهادت امام حسین(ع) به شدت گریست و گفت: امت ذلیل، امتی است که پس دختر پیامبرش را می کشد. [۲۹] امام شافعی برای حضرت سید الشهداء مرثیه های متعددی سروده است.[۳۰] خالد بن معدان (م۱۰۲ق)، یکی از تابعین در رثای شهدای کربلا شعر گفته است. [۳۱] یحیی بن سلامه حفصکی قصیده‌ای در رثای امام حسین(ع) سروده است.[۳۲] برخی از علمای اهل سنت چون امام نجم الدین بلمعانی حنفی دستار از سر باز می‌کرد و خاک بر سر می‌فشاند و نوحه می‌خواند. همچنان که خواجه علی غزنوی آشکارا معاویه و سفیانیان را لعن می‌کرد.[۳۳] رازی نقل کرده است برپا داشتن عزاداری رسم معمول بزرگان و اصحاب ابوحنیفه و امام شافعی بوده است.[۳۴] رواج تعزیه‌خوانی در دوران قاجار دوره قاجار، دوران رونق بی‌سابقه مجالس عزاداری، به‌ویژه آئین تعزیه است.[۳۵] ناصرالدین‌شاه موجب رواج تجمل و اشرافی‌گری در مجالس روضه شد؛ به‌طوری‌که شاه گاه در شب‌های دهه اول محرم برای واعظان و پامنبری‌های آنان مشت‌مشت سکه پرتاب می‌کرد.[۳۶] علاوه بر قمه‌زنی، شمایل‌کشی، زنجیرزنی و رسم ۴۱ منبر از دیگر رسومی بود که در دوره ناصرالدین‌شاه تأسیس شده یا رواج بیشتر یافت.[۳۷] از دیگر ویژگی‌های سوگواری محرم در دوران قاجار، انتقادات برخی روشنفکران مانند میرزا ملکم خان و میرزا فتحعلی آخوندزاده به عزاداری است.[۳۸] عمومیت یافتن مراسم شام غریبان از ویژگی‌های عزاداری دوران مظفرالدین شاه بود. سوگواری بر امام حسین(ع) در دوران قاجار علاوه بر ماه محرم به ماه صفر نیز تعمیم یافت.[۳۹] پهلوی اول و اعمال محدودیت‌ها هر چند رضاخان در سال‌های نخست حکومتش مقید به شرکت در مجالس عزاداری بود[۴۰] اما با اجرای برنامه‌های تجددخواهی رفته‌رفته از مجالس سوگواری فاصله گرفت و محدودیت‌هایی نیز برای سوگواران وضع کرد. از سال ۱۳۱۴ش و به‌موازات اجرای قانون کشف حجاب، به حاکمان مناطق مختلف دستور داده شد از راه انداختن دسته‌های عزاداری در ماه محرم و صفر جلوگیری کنند و مردم را تشویق کنند تا در مجالس روضه بر روی صندلی و نیمکت بنشینند. پس از واقعه گوهرشاد، سختگیری درباره برپایی مجالس روضه افزایش یافت و مأموران شهربانی موظف شدند که از برگزاری مجالس عزاداری جلوگیری کنند. حتی کار به‌جایی رسید که در بعضی شهرها وعاظ و برپاکنندگان مجالس روضه را به زندان می‌فرستادند.[۴۱] تخریب بنای تکیه دولت در ۱۳۱۷ش که باعث انزوای بیش از پیش مراسم تعزیه شد، از دیگر اقدامات رضاخان بود.[۴۲] در مقابل شیخ عبدالکریم حائری یزدی برای برپا ماندن مجالس عزاداری کوشید. او طلاب را برای تبلیغ و منبر در ایام سوگواری به مناطق مختلف می‌فرستاد.[۴۳] وی همچنین گام‌هایی هم برای اصلاح این مجالس برداشت؛ از جمله شبیه‌خوانی را در قم ممنوع و مجالس بزرگ تعزیه را به مجلس روضه‌خوانی تبدیل کرد.[۴۴] با سقوط رضاخان در شهریور ۱۳۲۰ش و ورود نیروهای متفقین به ایران، ممنوعیت برگزاری مجالس سوگواری رنگ باخت و قمه‌زنی، قفل‌بندی، زنجیرزنی، شاه حسینی و... احیاء شد.[۴۵] مجالس عزاداری در آستانه انقلاب اسلامی در اواخر دوران پهلوی، مجالس روضه خانگی و زنانه، رشد داشت؛ تا آنجا که گستره شهرت و فعالیت برخی خطیبان زن به بیرون از مجالس خانگی هم کشیده و مجالس زنانه بزرگ تشکیل می‌شد.[۴۶] پس از به چالش کشیده شدن ارتباط شاه با علما و روشن شدن جرقه‌های نخست مبارزه علیه رژیم پهلوی، روحانیون از مراسمات عزاداری برای مخالفت با شاه استفاده کردند.[۴۷] وقایع محرم ۱۳۴۲ش باعث شد در محرم ۱۳۴۳ش، برگزاری هر نوع عزاداری منوط به گرفتن مجوز شود.[۴۸] دوره جمهوری اسلامی، اصلاح عزاداری و ظهور سبک‌ها با پیروزی انقلاب اسلامی، هیئت‌های مذهبی و مجالس عزاداری، تغییرات صوری و محتوایی بسیاری به خود دیدند. با به وجود آمدن جریان‌های مربوط به مداحی عامه‌پسند و رواج برخی آئین‌ها مثل قمه‌زنی و قفل‌زنی در هیئت‌های سنتی، اصلاحات در هیئت‌های مذهبی آغاز شد. روندی که مرتضی مطهری و علی شریعتی آن را با خرافه‌زدایی و پیراستن از نگرش‌های خاص به واقعه عاشورا آغاز کرده بودند، به شکل اِعمال اصلاح در آئین‌های عزاداری اجرا شد.[نیازمند منبع] بعدها آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی ایران حکم به حرمت قمه‌زنی داد و سپس مراجعی چون مکارم شیرازی، فاضل لنکرانی، نوری همدانی، میرزا جواد تبریزی و مظاهری فتواهای مشابهی صادر کردند.[۴۹] از اواخر دهه هفتاد، در کنار مجالس سنتی عزاداری، رفته‌رفته سبک متفاوتی از عزاداری به‌ویژه بین جوانان مرسوم شد که اشعار و سبک‌های شورانگیزی داشت. جرقه‌های جریان جدید مداحی با نریمان پناهی و حاج قربان (علی قربانی) زده شد. سیدجواد ذاکر این مسیر را با سرعت بیشتری ادامه داد. در جلسات هیئت او گاه عباراتی کفرآمیز چون «لا اله الا علی» «لا اله الا الزهرا» و... گفته می‌شده و کارهایی چون قلاده و زنجیر به گردن انداختن رواج داشته است. رواج چنین اموری در مجالس، موجب مخالفت و واکنش مراجع به این نوع عزاداری شد.[۵۰] همچنین برخی مراجع در اوایل دهه ۸۰ شمسی، استفاده از مفاهیم غلوآمیز درباره اهل بیت و به‌کارگیری واژگان نامناسب و دور از شأن آنان را مورد انتقاد قرار دادند.[۵۱] آیین‌های عزاداری سوگواری برای امام حسین(ع) و یارانش، آیین‌ها، سبک‌ها و قالب‌های مختلف و متعددی در مناطق مختلف شیعه‌نشین یافته و در طول تاریخ نیز تحولاتی را از سر گذرانده است. برخی از این آیین‌ها را می‌توان در عصر امامان شیعه هم دید. • مرثیه‌سرایی: سرودن و خواندن شعر درباره شهادت امام حسین(ع) و یارانش. مرثیه‌سرایی و مرثیه‌خوانی در دوره‌های مختلف در بین شیعیان رواج داشته است.[۵۲] • سینه‌زنی: متداول‌ترین گونه عزاداری مذهبی شیعیان در کشورهای مختلف است که در عزاداری محرم هم دیده می‌شود. سینه‌زنی، مکان خاصی ندارد و در همه مجالس عزاداری در مسجد، حسینیه و مراسم‌های خانگی انجام می‌شود.[۵۳] • تعزیه‌خوانی: تعزیه‌خوانی و شبیه‌خوانی، نمایشی است برای بازسازی وقایع کربلا که لباس‌های مخصوص و ابزار جنگی، در آن به کار گرفته می‌شود.[۵۴] تعزیه در کشورهای اسلامی و شیعی از جمله ایران، افغانستان، هند و پاکستان به شیوه‌های مختلف اجرا می‌شود.[۵۵] • روضه‌خوانی: روضه‌خوانی، بیان وقایع عاشورا همراه با غم و اندوه است که ذکر مصیبت سید الشهدا هم خوانده می‌شود و معمولا همراه با مرثیه‌خوانی و اشک ریختن برای امام حسین و یاران اوست.[۵۶] • زنجیرزنی: زنجیرزنی، از آیین‌های رایج عزاداری شیعیان که به صورت گروهی و در قالب چند ستون موازی و با فاصله برگزار می‌شود. زنجیرزنی آیینی است که بیشتر در دهه اول محرم و دهه آخر صفر در کشورهای ایران، عراق، لبنان، پاکستان و هند دیده می‌شود.[۵۷] زنجیر، متشکل از چند رشته زنجیر کوتاه طلایی یا نقره‌ای رنگ است که یک سر آنها به دسته‌ای متصل شده و سر دیگر به چند شاخه تقسیم می‌شود.[۵۸] زنجیرزنان، زنجیر را به صورت هماهنگ و با ریتمی مشخص، بالا می‌برند و بر کتف و پشت و گاه بر سر خود می‌زنند.[۵۹] • عَلَم‌گردانی: علم‌گردانی، علم‌کشی یا علم‌برداری، آیین حمل علم در دسته‌های عزاداری محرم که از رایج‌ترین آیین‌های عزاداری در ایران است.[۶۰] شیعیان افغانستان نیز، در شب ۷ محرم علم مخصوصی را بنام و یاد حضرت عباس به مجلس عزاداری آورده و نصب می‌کنند.[۶۱] • دسته عزاداری: دسته عزاداری، گروه سازمان‌یافته عزاداران، و جمعیتی که با آیین‌ها و تشریفات خاص، در معابر عمومی حرکت کرده و عزاداری می‌کنند. این آیین معمولا همراه با حمل نمادهایی مانند علم، بیرق، نخل و... است.[۶۲] • شام غریبان: مراسم شام غریبان، آیینی در شب یازدهم محرم، با هدف سوگواری برای رنج‌ها و مصائب فرزندان و خاندان امام حسین (ع) که حضور کودکان و زنان در آن چشمگیر است و روشن کردن شمع، از رسوم آن است.[۶۳] • نخل‌گردانی: از آیین‌های عزاداری در روز عاشورا که عده‌ای از مردان جوان و نیرومند، نخل سیاهپوش آذین‌بسته را با آدابی خاص در مسیر مشخصی می‌گردانند.[۶۴] • قمه‌زنی: یکی از آیین‌ها و رسوم عزاداری برخی شیعیان در صبح روز عاشوراست که عزاداران با ابزار بُرنده مانند تیغ و قمه، سر یا پیشانی خود را زخمی می‌کنند.[۶۵] موافقان قمه‌زنی آن را از جمله شعائر عاشورا و ابزار تقویت مذهب می‌دانند و مخالفان، آن را رسمی خرافی و موجب وهن مذهب تشیع قلمداد می‌کنند.[۶۶] برخی محققان، منشأ قمه‌زنی را از مسیحیت دانسته و برخی دیگر آن را سنتی هندی یا از رسوم ترک‌های آذربایجان و قزلباش‌های آناتولی برشمرده‌اند.[۶۷] • تابوت‌گردانی: از آیین‌های عزاداری عاشوراست که عزاداران تابوت‌واره‌ای را بر دوش گرفته و در معابر عمومی می‌گردانند.[۶۸] این آیین، تشییع نمادین امام حسین (ع) و برخی دیگر از امامان شیعه است.[۶۹] تابوت‌گردانی علاوه بر ایران، در عراق، شبه قاره هند، آسیای شرقی و اندونزی نیز برگزار می‌شود.[۷۰] • پیاده‌روی اربعین: پیاده‌روی شیعیان از نقاط مختلف کشور عراق به طرف کربلا به مناسبت اربعین حسینی.[۷۱] در سال‌های اخیر، شیعیان از کشورهای دیگر مانند ایران خود را برای روز اربعین به این مراسم می‌رسانند.[۷۲] جمعیت حاضر در این راهپیمایی، میلیون‌ها نفر تخمین زده می‌شود. تعداد زائران در سال ۱۳۹۲ش، حدود ۱۵ میلیون و در سال ۱۳۹۳ش حدود ۲۰ میلیون نفر گزارش شده است.[۷۳] بدعت‌ها سید محسن امین در رسالة التنزیه لأعمال الشبیه، برخی از این رفتارها را بدعت و منکَر دانسته است: • نقل اموری که در گزارش‌ها نیست و در منابر و محافل گفته می‌شود. • غناء در لحن. • ضرر رساندن به بدن؛ مانند اینکه با قمه و شمشیر به سر بزنند تا خون جاری شود. • استفاده از آلات لهو مانند طبل و دمام و سنج. • تشبیه مردان به زنان. • سوار کردن زنان بر هودج در حالی که رویشان باز است و آنان را به دختران رسول خدا تشبیه می‌کنند. • فریاد زنان که به گوش مردان می‌رسد. • داد و فریاد زدن با نعره‌های منکر. • هر آنچه که به نام دین در مجالس عزاداری وارد شده و موجب هتک حرمت دین می‌گردد.[۷۴] همچنین سید عبدالحسین لاری فقیه شیعه در دوره قاجار، در کتاب «اکسیر السعادة فی اسرار الشهادة»، گفته است که در گریاندن مردم در عزاداری امام حسین(ع)، نباید به محرمات، بدعت‌ها و منکراتی همچون دروغ، غنا، شبیه‌خوانی متوسل شد و از ابزارهایی مانند طبل، رقص، شیپور، ناقوس، نی و دف که شعار کفار و فاسقان است، استفاده کرد.[نیازمند منبع] گفته شده شیخ عبدالکریم حائری و آیت الله بروجردی با مسائل خلاف شرع در آیین‌های عزاداری مخالفت کرده‌اند. آیت‌الله خامنه‌ای، نسبت به روش‌های غیرمتعارف عزاداری در فتوایی، آنچه را موجب وهن گردد، دارای اشکال دانسته است.[۷۵] کتابشناسی سوگواری محرم کتاب‌های فراوانی پس از واقعه عاشورا نگاشته شده که به بازخوانی واقعه عاشورا و تحلیل وقایع آن پرداخته‌اند. این آثار فارسی و عربی که بسیاری از آنها به زبان‌های دیگر هم ترجمه شده، در مقاطع مختلف تاریخی و همچنین در قالب‌های متفاوت نوشته شده‌اند. برخی از این موارد عبارتند از: 1. آثار ادبی: نامیرا، ادب الطف، و سقای آب و ادب. 2. آثار روایی و مقتل‌نگاری: مقتل ابی مخنف، اللهوف، طوفان البکاء، نفس المهموم، روضة الشهداء، و اسرار الشهادة. 3. آثار تحلیلی: پس از پنجاه سال، شهید جاوید، مع الرکب الحسینی، و رسانه شیعه. 4. آثار انتقادی: حماسه حسینی، لؤلؤ و مرجان، و التنزیه لاعمال الشبیه. 5. آثار اخلاقی و عرفانی: الخصائص الحسینیه، و گنجینة الاسرار. 6. آثار دائرة المعارفی: ابصار العین، فرسان الهیجاء، فرهنگ عاشورا، دانشنامه امام حسین (ع)، و مقتل جامع سید الشهداء.
پانویس 1. پرش به بالا↑ بلاذری، انساب‌الاشراف، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ج۳، ص۲۰۶. 2. پرش به بالا↑ نک:طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۳۶۹ش، ج۷، ص۳۰۷۴. 3. پرش به بالا↑ ذهبی، سیر أعلام النبلاء، نشر دارالمعارف، ج۳، ص۲۰۴. 4. پرش به بالا↑ نک:مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۴۵، ص۱۹۶. 5. پرش به بالا↑ ابن جوزی٬ تذكرة الخواص٬ شریف رضی٬ ج۱ ٬ ص ۲۴۱ 6. پرش به بالا↑ شهرستانی، تاریخ النیاحه، ۱۴۱۹ق، ج۱، ص ۱۰۰ 7. پرش به بالا↑ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۴ ، ص ۲۳۷ 8. پرش به بالا↑ خوارزمی، مقتل الحسین(ع)، ۱۴۱۸ق، ج۲، ص ۲۱۸ 9. پرش به بالا↑ حکیم، موسوعة الامام...، دار المورخ العربی، ج۵، ص۲۱۵۷. 10. پرش به بالا↑ نک:ابن عبد ربه، العقد الفرید، دار الکتب العلمیة، ج۵، ص۱۳۲؛ بلاذری، انساب الاشراف، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ج۳، ص۲۲۱. 11. پرش به بالا↑ ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبین، بیروت، ص۹۰. 12. پرش به بالا↑ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، بیروت، ج۴، ص۸۸. 13. پرش به بالا↑ حر عاملی٬ امل الآمل٬ ۱۳۸۵ق٬ ج۱۴ ٬ ص ۵۹۶ 14. پرش به بالا↑ محدث نوری٬ لؤلوء و مرجان٬ ۱۳۶۴ش٬ ص۴ 15. پرش به بالا↑ نک:خزاز رازی، کفایة الاثر، ۱۳۶۰ش، ص۲۴۸. 16. پرش به بالا↑ درباره مرثیه و شعر بر اهل بیت نک: ابن قولویه، کامل الزیارات، قم، باب ۳۲ و ۳۳. 17. پرش به بالا↑ مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۳۳، به نقل از پوراحمدی، عزاداری امام حسین(ع) در محضر امامان شیعه، فصلنامه شیعه‌شناسی، شماره۸، ص۱۱۸. 18. پرش به بالا↑ آئینه‌وند، سنت عزاداری و منقبت‌خوانی، ۱۳۸۶ش، ص۶۰؛ ذهبی، تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الاعلام، بیروت، ج۲۴، ص۲۵۸-۲۶۰. 19. پرش به بالا↑ آئینه‌وند، سنت عزاداری و منقبت‌خوانی، ۱۳۸۶ش، ص۶۵-۶۶ به نقل از ابن‌کثیر، البدایه و النهایه، ج۱۱، ص۱۸۳؛ ابن الجوزی، المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم، ج۷، ص۱۵؛ ابن خلدون، تاریخ ابن خلدون، ج۳، ص۴۲۵؛ محمد بن عبدالملک الهمدانی، تکمله تاریخ الطبری، ج۱، ص۱۸۳؛ ابی المحاسن، النجوم الزاهره فی ملوک مصر و القاهره، ج۲، ص۴۲۷. 20. پرش به بالا↑ شهرستانی، سید صالح، تاریخ النیاحة علی الامام الشهید، ج۲، ص۹؛ مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۴۱. 21. پرش به بالا↑ ابن‌کثیر البدایه و النهایه٬ ۱۴۰۷ق٬ ج۱۱ ٬ ص۲۵۹ 22. پرش به بالا↑ برای نمونه نک: واصفی، بدایع الوقایع، ج۲، ص۲۴۷. 23. پرش به بالا↑ سنت عزاداری و منقبت‌خوانی، ۱۳۸۶ش، ص۱۴۵ به نقل از سمرقندی، مطلع السعدین و مجمع البحرین، ج۲، ص۱۸۲-۱۸۳. 24. پرش به بالا↑ مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۵۵؛ تهرانی، الذریعه، ج۱۱، ص۲۹۴. 25. پرش به بالا↑ سنت عزاداری و منقبت‌خوانی، ۱۳۸۶ش، ص۱۴۷ به نقل از نصرالله فلسفی، زندگانی شاه‌عباس اول، تهران، انتشارات علمی، ج۳، ص۸۴۷. 26. پرش به بالا↑ محرمی، «تاریخ عزاداری برای امام حسین»، ص۲۹۴. 27. پرش به بالا↑ مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۷۶. 28. پرش به بالا↑ مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۷۷. 29. پرش به بالا↑ ابن جوزی، تذکره الخواص، شریف رضی٬ ص۲۴۰ 30. پرش به بالا↑ رازی قزوینی٬ نقض٬ ۱۳۵۸ش٬ ص۳۷۰ 31. پرش به بالا↑ امین٬ أعيان الشيعة،۱۴۳۰ق٬ ج۱، ص۶۲۳ 32. پرش به بالا↑ جعفریان، تاملی در نهضت عاشورا، ۱۳۸۱ش، ج۲، صص۲۸۲. 33. پرش به بالا↑ رازی قزوینی٬ نقض٬ ۱۳۵۸ش٬ ص۴۰۱-۴۰۳ 34. پرش به بالا↑ رازی قزوینی٬ نقض٬ ۱۳۵۸ش٬ ص۳۷۰ 35. پرش به بالا↑ مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۸۷. 36. پرش به بالا↑ مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۹۱ به نقل از همایونی، تعزیه در ایران، شیراز، نوید شیراز، ۱۳۸۰ش، ص۱۲۹. 37. پرش به بالا↑ نک: مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۱۲۴-۱۲۶. 38. پرش به بالا↑ نک: مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۱۲۷-۱۴۰. 39. پرش به بالا↑ نک: مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۱۴۱-۱۴۲؛ تهرانی، آقا بزرگ، الذریعة، ج۱۱، ص۲۹۴. 40. پرش به بالا↑ نک: مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۱۴۳-۱۴۶. 41. پرش به بالا↑ مظاهری، رسانه شیعه، ۱۴۷ به نقل از بصیرت منش، علما و رژیم رضاشاه، تهران، عروج، ۱۳۷۶ش، ص۱۴۳-۱۴۴. 42. پرش به بالا↑ مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۱۴۸ به نقل از عناصری، سلطان کربلا، تهران، زرین و سیمین،۱۳۸۱ش، ص۲۷. 43. پرش به بالا↑ مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۱۴۹ به نقل از بصیرت منش، علما و رژیم رضاشاه، تهران، عروج، ۱۳۷۶ش، ص۲۵۴. 44. پرش به بالا↑ مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۱۴۹ به نقل از خمینی، کشف‌الاسرار، بی‌نا، بی‌تا، ص۱۷۳. 45. پرش به بالا↑ مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۱۴۹-۱۵۲. 46. پرش به بالا↑ مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۱۹۲. 47. پرش به بالا↑ مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۱۶۴-۱۶۷. 48. پرش به بالا↑ مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۱۸۰. 49. پرش به بالا↑ نک: مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۲۵۶-۲۵۹. 50. پرش به بالا↑ نک: مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۲۳۹-۲۴۶. 51. پرش به بالا↑ نک: مظاهری، رسانه شیعه، ۱۳۸۹ش، ص۲۶۱-۲۶۴. 52. پرش به بالا↑ محمدی ری‌شهری، فرهنگ‌نامه مرثیه‌سرایی، ۱۳۸۷ش، ص۱۴. 53. پرش به بالا↑ مظاهری، «سینه‌زنی»، در فرهنگ سوگ شیعی، ۱۳۹۵ش، ص۲۹۶. 54. پرش به بالا↑ محدثی، فرهنگ عاشورا، ۱۳۷۶ش، ص۱۱۴. 55. پرش به بالا↑ محدثی، فرهنگ عاشورا، ۱۳۷۶ش، ص۱۱۷. 56. پرش به بالا↑ محدثی، فرهنگ عاشورا، ۱۳۷۶ش، ص۱۸۹. 57. پرش به بالا↑ مظاهری، «زنجیرزنی»، در فرهنگ سوگ شیعی، ۱۳۹۵ش، ص۲۶۱. 58. پرش به بالا↑ مظاهری، «زنجیر»، در فرهنگ سوگ شیعی، ۱۳۹۵ش، ص۲۶۰. 59. پرش به بالا↑ مظاهری، «زنجیرزنی»، در فرهنگ سوگ شیعی، ۱۳۹۵ش، ص۲۶۱. 60. پرش به بالا↑ رحمانی، «علم‌گردانی»، در فرهنگ سوگ شیعی، ۱۳۹۵ش، ص۳۵۶. 61. پرش به بالا↑ «شب هفتم و حاجات گره‌خورده مهاجرین افغانستانی به عَلَم عباس(ع)»، خبرگزاری تسنیم. 62. پرش به بالا↑ رحمانی، «دسته‌روی»، در فرهنگ سوگ شیعی، ۱۳۹۵ش، ص۲۲۳. 63. پرش به بالا↑ حجتی، «شام غریبان»، در فرهنگ سوگ شیعی، ۱۳۹۵ش، ص۳۰۱. 64. پرش به بالا↑ رحمانی، «نخل‌گردانی»، در فرهنگ سوگ شیعی، ۱۳۹۵ش، ص۴۹۲. 65. پرش به بالا↑ مظاهری، «قمه‌زنی»، در فرهنگ سوگ شیعی، ۱۳۹۵ش، ص۳۸۸ و ۳۸۹. 66. پرش به بالا↑ اکبرنژاد، قمه‌زنی و اعمال نامتعارف در عزاداری، ص۲۱۵. 67. پرش به بالا↑ مظاهری، «قمه‌زنی»، در فرهنگ سوگ شیعی، ۱۳۹۵ش، ص۳۸۸ و ۳۸۹. 68. پرش به بالا↑ مشهدی نوش‌آبادی، «تابوت‌گردانی»، در فرهنگ سوگ شیعه، ۱۳۹۵ش، ص۱۰۵. 69. پرش به بالا↑ مشهدی نوش‌آبادی، «تابوت‌گردانی»، در فرهنگ سوگ شیعه، ۱۳۹۵ش، ص۱۰۵. 70. پرش به بالا↑ مشهدی نوش‌آبادی، «تابوت‌گردانی»، در فرهنگ سوگ شیعه، ۱۳۹۵ش، ص۱۰۷. 71. پرش به بالا↑ اسحاقی، «پیاده‌روی اربعین»، در فرهنگ سوگ شیعی، ۱۳۹۵ش، ص۹۹. 72. پرش به بالا↑ اسحاقی، «پیاده‌روی اربعین»، در فرهنگ سوگ شیعی، ۱۳۹۵ش، ص۹۹. 73. پرش به بالا↑ «اجتماع ۲۰ میلیونی در کربلای معلی/ شوری وصف‌ناپذیر در اربعین کربلا»، خبرگزاری ابنا. 74. پرش به بالا↑ امین، رسالة التنزیه لأعمال الشبیه، العرفان، ص۳-۴. 75. پرش به بالا↑ پیشینه و جریان‌شناسی مبارزه با آسیب‌های فرهنگ عاشورا، پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه.