سمیعیه

سميعيه‏ پيروان سميع بن محمد بن بشير كوفى بودند و مى‏گفتند که حضرت موسى بن جعفر (ع) نمرده و هرگز به زندان نرفته و زنده و مهدى قائم است.پ

تاریخچه

چون محمد بن بشير درگذشت، پسرش سميع را جانشين خود کرد. پيروانش او را امام «واجب الاطاعه» مى‏دانستند و مى‏گفتند که او امام است و هر كسی را به جانشينى برگزيند، امام است و بدين ترتيب تا ظهور حضرت موسى بن جعفر (ع) اين رسم پايدار و برقرار خواهد ماند.

اعتقادات سمیعه

این افراد در واقع همان بشیریه بودند و به دلیل تغییر رهبر خود اسم فرقه را نیز تغییر دادند. به همین دلیل اعتقادات ایشان همان عقاید بشیریه است که در کتب مختلف بیان شده است. به عنوان نمونه به برخی از عقاید باطل ایشان اشاره می‌کنیم: 1. سمیعیه معتقد به تناسخ در امامت بودند به این معنی که امام یک نفر است، ولی در هر پیکری به نامی خاص خوانده و شناخته می‌شود. 2. اگر فردی از سمیعیه اموالی در راه خدا وصیت می‌کرد، آن را متعلق به سمیع و جانشینان او می‌دانستند. 3.همبستر شدن با نزديكان و ديگران را از زنان و مردان جايز مى‏ دانستند و درباره سخن خداوند كه فرمود: «أَوْ يُزَوِّجُهُمْ ذُكْراناً وَ إِناثاً ...» سوره شورى، آیه 50 تأويل كرده و گواه خود آوردند. بايد دانست تأويلى را كه «سميعيه» از آيه فوق كردند درست نيست چه خداوند در آيات 48 و 49 مى‏فرمايد: «آسمان ها و زمين از آن خداوند است، آنچه را كه مى‏خواهد مى‏آفريند و به هر كسی که بخواهد دختر و پسر مى ‏دهد يا به آنان يك جفت پسر و دختر دو قلو مى‏دهد و يا هر كسی را بخواهد عقيم می كند.» 4.واجبات الهی را در نمازهای پنج گانه و روزه ماه مبارک رمضان منحصر کرده بود و منکر وجوب حج و زکات و.... . بودند. 5. با توهین نسبت به امام رضا (علیه‌السّلام) و دیگر فرزندان امام موسی بن جعفر (علیه‌السّلام) به انکار امامت ایشان می‌پرداختند و به کفر ایشان گواهی داده و جان و اموال ایشان را محترم نمی‌دانستند.

سرانجام سمیعیه

سمیعیه همانند دیگر فرق غلات نتوانستند جایگاه اجتماعی خاصی برای خود در جامعه اسلامی به وجود آورند؛ زیرا اعتقادات گزاف این فرق خود مانعی بزرگ بر سر توسعه و گسترده شدن این فرق است و از طرفی مبارزه جدی اهل بیت (علیه‌السّلام) و تشیع و دیگر مسلمانان با این فرق به صورت جدی وجود داشته بطوریکه اهل بیت (علیه‌السّلام) علنا در برابر فرق غالی مختلفی چون خطابیه و بزیعیه و بیانیه و بشیریه و منصوریه و... اعلام موضع نمودند و دستور مقابله با رهبران فاسد و گمراه اینگونه فرق را صادر می‌کردند. از این رو همیشه فرق غالی رو به انقراض بودند و تنها جذابیت آنها اباحه گری بوده که مورد علاقه مفسدان و بی دینان واقع می‌شد. به هر حال سمیعیه نیز از این سرنوست بی‌نصیب نبوده و تنها ثمره آن ایجاد انحراف برای برخی از عناصر فاسدی بود که توجهی به عقل و امام به حق خویش نداشتند.