اصحاب صفه

اصحاب صفه عنوان جمعى از مسلمانان پاکباخته و تهی دستى است که در صدر اسلام و زمان پیامبر اسلام(ص) در رکاب آن حضرت بودند و چون در مدینه خانه و آشیان و آشنایى نداشتند در گوشه اى از مسجد سکویى ساخته شده بود که در همان جا روزگار مى گذراندند و به عبادت مشغول بودند.

تاریخچه اصحاب صفه

اصحاب صفه که آنان را اهل صفه نیز می خوانند دسته‏ اى از یاران پیغمبر (ص) بودند که از مکه پس از آن حضرت به مدینه هجرت کردند و دسته‏ اى دیگر بودند که به مدینه آمدند و اسلام پذیرفتند. چون اکثر ایشان از فقرا و مردمان تنگدست بودند و جا و مکانی نداشتند در ایوان مسقفى در قسمت شمالى مسجد پیغمبر (ص) ساکن شدند و و غالبا اهل مدینه خوراک و لباس ایشان را تأمین مى‏ کردند. چون شب فرا می رسید، در خانه پیغمبر (ص) که همسایه مسجد النبى بود، ظرفى پر از جوی آمیخته با نخود قرار مى ‏دادند و ایشان از آن ارتزاق مى‏ کردند. از این جهت آنان را ضیوف الاسلام یعنى مهمانان اسلام مى ‏خواندند.

تعداد اصحاب صفه

راویان در شمار ایشان اختلاف کردند، بعضى شمار ایشان را ده یا سى و یا نود و دو و یا نود و سه و برخى عددشان را به چهارصد تن رسانیده ‏اند. نوشته اند که ابوذر غفاری، حذیفه عبسى، واثله لیثى، ابى مویهبه، عمار یاسر، بلال حبشى، خباب بن ارت، سلمان فارسى و صهیب بن سنان رومى از ایشان بوده‏ اند.

پانویس

[رده: تاریخ اسلام]]