ابوالعباس بن عطاء
| نام | أبو العباس أحمد بن محمد بن سهل بن عطاء الآدمی |
|---|---|
| نامهای دیگر | ابوالعباس بن عطاء |
| درگذشت | 309ق |
أبو العباس أحمد بن محمد بن سهل بن عطاء الآدمی از علمای برجسته اهل سنت و تصوف در قرن چهارم است. او از روات حدیث تا به پیامبر اکرم (ص) بوده است.
دیدگاه بزرگان در مورد ابوالعباس بن عطاء
أبو عبد الرحمن السلمی
ابو العباس را این گونه معرفی می کند: او از بزرگان علناء و مشایخ صوفیه او بیانی خاص در فهم قرآن داشت.
أبو سعید الخراز
او چنین می گوید: تصوف یک شخصیت خاص است نه یک شخص خاص و من ندیدم مگر در جنید و ابن عطاء.
معاصرین
طبق نقل تاریخ او با إبراهیم المارستانی والجنیدالبغدادی هم نشین بوده است.
احوالات
او هر روز یک ختم قرآن می کرد و اگر در ماه مبارک رمضان بود روز یکبار و شب سه بار ختم قرآن می نمود. او قرائت قرآنی را آغاز کرد همراه با تدبر در معانی آن که تا هفتاد سالگی که از دنیا رفت آن را به اتمام نرسانده بود.
وفات
وی در ماه ذی القعده سال 309 هجری قمری درگذشت در هفتاد سالگی درگذشت.
گفتار
هر کس خود را ملزم به رعایت آداب شرع کند خداوند قلب او را با نور معرفت روشن می کند و هیچ مقامی شریفتر نیست جز مقام پیروی از حضرت پیامبر صلی الله علیه و آله در دستورات ، اعمال و اخلاق.
هرکه به آداب صالحین خود را مودب نمود به مقام کرامت و بزرگی می رسد و هر کس با آداب اولیاء مودب شد ، برای او مقام قرب و هر که به آداب صدیقین مودب شد به مقام مشاهده نائل می شود. هر کس به آداب انبیاء به مقام انس و انبساط روح می رسد.
بزرگترین غفلت غفلت عبد است از رب در اوامر و نواهی و آداب معاشرت.
انصاف بین خدا و بنده سه گونه است: در طلب کمک و استعانت ، تلاش و ادب. اگر بنده ای از او کمک بخواهد به خداوند تبارک وتعالی قرب می یابد. و اگر تلاش از جانب بنده صورت گیرد پس موفقیت از جانب خدا خواهد بود. و اگر از عبد ادب صادر شود خداوند به او عزت می بخشد[۱].