ابوتراب نخشبی
أبو تراب عسكر بن حصين النخشبي او از علمای اهل سنت و از شیوخ برجسته تصوف در قرن سوم هجری قمری بود.
نظرات بزرگان
ابوعبدالرحمن سلمی
سلمی درباره نخشبی چنین می گوید: او از بزرگان مشایخ تصوف در خراسان بود که به علم،جوانمردی،توکل به خدا،زهد و ورع مشهور بوده است.
شمس الدین ذهبی
ذهبی در مورد از عبارات مهمی همچون الإمام القدوة و شيخ الطائفة استفاده کرده است.
زادگاه
او در شهر نخشب که از نواحی بلخ بوده و به نام "نسف" هم خوانده می شده است متولد شده است و بدین جهت به او نخشبی گفته می شود.
وفات
وی در مسیر زیارتی بیت الله الحرام به سال 245 هجری قمری درگذشت.
معاصرین
یکی از مشهورترین معاصرین و هم نشینان وی را أبا حاتم العطار البصري و حاتم اصم بلخی نام برده اند.
اساتید
او در درس اساتید زیادی تلمذ نموده است که از آن میان می توان به نعيم بن حماد و محمد بن عبد الله بن نمير اشاره کرد.
شاگردان
او شاگردان فراوانی داشته که از مهمترین آنان می توان به موارد زیر اشاره کرد:
الفتح بن شخرف ، أبو بكر بن أبي عاصم ، عبد الله بن أحمد بن حنبل ، يوسف بن الحسين الرازي و أبو عبد الله أحمد بن الجلاء.
گفتارها
شریف ترین دلها قلبی است که به نور معرفت خدا زنده است.
از او درباره اوصاف عارف پرسیده شد و او گفت: عارف کسی که نه تنها از چیزی ناراحت نمی شود بلکه همه چیز به وسیله او پاک می شود.
اگر بنده در اعمال خود صادق و مخلص باشد ، قبل از شروع کار شیرینی آن را می چشد[۱].