فاطمه بنت اسد

نسخهٔ تاریخ ‏۲۶ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۲۸ توسط Hoosinrasooli (بحث | مشارکت‌ها)


فاطمه بنت اسد
نام فاطمه بنت اسد
نام کامل فاطمه بنت اسد بن هاشم بن عبد مناف
نام پدر اسد بن هاشم
نام مادر فاطمه بنت هرم
زادگاه مکه
زادروز ۵۵ سال قبل از هجرت
محل زندگی مکه • مدینه
قبیله قریش
دلیل شهرت مادر امام علی(ع) • همسر ابوطالب
نقش‌های برجسته سرپرستی پیامبر(ص) در کودکی • دومین زنی که مسلمان شد و یازدهمین فرد مسلمان • اولین زنی که با پیامبر(ص) بیعت کرد
درگذشت سال ۴ق • مدینه
محل دفن قبرستان بقیع

فاطمه بنت اسد، همسر حضرت ابوطالب و مادر امیرالمؤمنین علی (ع) و از طایفه بنی‌هاشم و دختر عموی ابوطالب و زنی هوشمند، باکمال، عفیف، نیکوسیرت و دانا بود.

فاطمه دختر اسد بن هاشم با ابوطالب پسر عبدالمطلب بن هاشم قرشی ازدواج کرد. وی تنها همسر ابوطالب بود و برای او چهار پسر و دو دختر به دنیا آورد که عبارتند از: طالب، عقیل، جعفر، علی (ع)، ام هانی و جمانه.

او و ابوطالب اولین زن و مرد هاشمی بودند که با یکدیگر ازدواج کردند. فاطمه بنت اسد زنی پاک‌دامن و موحد بود. هنگامی که به علی (ع) حامله بود به طواف خانه خدا اّمد و در همان حال درد زایمان به سراغش آمد. او نیز پروردگار کعبه را به یاری طلبید. ناگهان دیوار کعبه شکافت و وی به درون خانه خدا داخل شد و در اّن جا علی بن ابی طالب را به دنیا آورد.

فاطمه بنت اسد نه تنها مادر علی (ع) بلکه مادر پیامبر (ص) نیز بوده است؛ زیرا ابوطالب پس از مرگ پدرش عبدالمطلب برادرزاده اش محمد (ص) را -که حدود 8 سال سن داشت- به سرای خود آورد و همسرش فاطمه بنت اسد، چونان مادری به وی مهر می‌ورزید و همیشه محمد (ص) را بر فرزندانش برتر و مقدم می‌داشت؛ چنان که پیامبر خدا (ص) این نکته را بارها بر زبان می‌آورد و از او به نیکی یاد می‌کرد.

ولادت فاطمه بنت اسد

درباره زمان و مکان ولادت حضرت فاطمه بنت­ اسد، اطلاعات دقیقی به‌دست نیامده، ولی در برخی منابع ذکر شده که نشو و نمای وی در مکه بوده است. [۱]

پدر و مادر فاطمه بنت اسد

نام پدر حضرت فاطمه بنت اسد، اسد فرزند هاشم فرزند عبد مناف فرزند قصی می‌باشد. [۲] نام مادرش، فاطمه دختر هرم بن رواحة بن حجر بن عبد بن معيص بن عامر بن لؤى [۳]است.

همسر فاطمه بنت اسد

همسر حضرت فاطمه بنت اسد، حضرت ابوطالب (ع) فرزند عبدالمطّلب فرزند هاشم فرزند عبد مناف فرزند قصی از طائفه قریش است. [۴] از آن جا که فاطمه بنت اسد نیز از نسل حضرت هاشم است، [۵] در تاریخ نقل شده که او اولین زن هاشمی است که با یک مرد هاشمی ازدواج کرده و برای او فرزند آورده است، [۶] بنابراین پدر و مادر حضرت علی (ع) هر دو هاشمى بودند. [۷]

اسلام آوردن فاطمه بنت اسد

در مقاتل الطالبیین از زبیر بن عوام نقل شده است: وقتی که آیه مبارکه «اى پيامبر! هنگامى که زنان مؤمن نزد تو آيند و با تو بيعت کنند که چيزى را شريک خدا قرار ندهند، دزدى و زنا نکنند، فرزندان خود را نکشند، تهمت و افترايى پيش دست و پاى خود نياورند و در هيچ کار شايسته‏ اى مخالفت فرمان تو نکنند، با آن‌ها بيعت کن و براى آنان از درگاه خداوند آمرزش بطلب که خداوند آمرزنده و مهربان است»، [۸] نازل شد، از پیامبر اکرم (ص) شنیدم زنان را به بیعت فرا می‌خواند و فاطمه بنت اسد، نخستین زنی بود که با پیامبر (ص) بیعت کرد. [۹]

ابن­جوزی از ابن عباس نقل نموده که او نخستین زنی بود که بعد از خدیجه (ع) با پیامبر (ص) در مکه بیعت کرد. [۱۰]

لازم به ذکر است که نحوه بیعت رسول خدا (ص) با زنان، به گونه ای بود که دستور می‌فرمود ظرف آبی را آماده نمایند، آن‌گاه دست مبارکش را داخل آن می‌کرد و بیرون می‌آورد، سپس به زن‌ها می‌فرمود، دست خود را در ظرف آب داخل نمایند. [۱۱]

پانویس

  1. ابن­ سعد، الطبقات الکبری، محقق: عبدالقادر عطا، محمد، ج 8، ص 40 و 41
  2. ابن­ سعد، الطبقات الکبری، محقق: عبدالقادر عطا، محمد، ج 8، ص 40
  3. ابن­ سعد، الطبقات الکبری، محقق: عبدالقادر عطا، محمد، ج 8،ص 40 و 41. در صفحه 178 این کتاب نام مادر ایشان چنین ذکر شده است: «فاطمه دختر قيس بن هرم بن رواحة بن حجر بن عبد بن بغيض بن عامر بن لؤى»
  4. عسقلانى، ابن حجر، الإصابة فى تمييز الصحابة، محقق: عبد الموجود، عادل احمد/ معوض، على محمد، ج ‏7، ص 196
  5. عسقلانى، ابن حجر، الإصابة فى تمييز الصحابة، محقق: عبد الموجود، عادل احمد/ معوض، على محمد، ج ‏7، ص 196
  6. ابن المغازلي‏، على بن محمد، مناقب الإمام على بن أبى طالب عليهما السلام، ص 57؛ امین، سید محسن، أعيان الشيعة، ج ‏1، ص 325
  7. طبرسی، فضل بن حسن، إعلام الوری بأعلام الهدى، ج ‏1، ص 306؛ عاملى، جعفر مرتضى، الصحیح من السیرة النبی الأعظم، مترجم: سپهرى، محمد ‏(سیرت جاودانه)، ج ‏1، ص 234 و 235
  8. ممتحنه، 12
  9. اصفهانی، ابوالفرج، مقاتل الطالبیین، ص 28 و 29
  10. ابن الجوزى، تذكرة الخواص، ص 20
  11. كلينى، محمد بن یعقوب، كافی، ج ‏5، ص 527، ح 5