ابوحمزه خراسانی

أبو حمزة الخراساني از علمای اهل سنت و برجستگان تصوف در قرن سوم هجری است[۱].

حسن بصری
نام أبو حمزة الخراساني
نام‎های دیگر کبار العباد
درگذشت 290ق

در کلام دیگران

ابو عبدالرحمن سلمی درمورد او گفته که او یکی از مشایخ برجسته در امر فتوا و در عین حال متقی ترین ایشان بود. ابن عساکر نیز او را یکی از شیوخ معروف صوفیه و بسیار دیندار و با تقوا یاد کرده است[۲].أبو بکر بن العربي نیز او را تحت عنوان کبار العباد تمجید می کند [۳]. او اصالتا اهل نیشابور از محله ملک آباد بوده است. لب بعضی از تواریخ او را اهل دمشق و ساکن آنجا می داند. او با مشایخ بغداد همچون جنید بغدادی ،ابوتراب نخشبی و ابو سعید خراز محشور بوده است. او در سال 290 هجری مطابق با سال 903 میلادی درگذشت[۴].

گفتار

هرکه خود را نصیحت کند شرافتمند خواهد بود و هرکسی که از توصیه به خود غافل شود خوار و ذلیل خواهد شد.

هرکه مشمول توجه خاص حضرت باری تعالی گردد به منزل و جایگاه اعل سعادت درخواهد آمد و او را در ظاهر و باطن به صداقت و راستی آراسته می کند.

هرکس یاد مرگ را درک کرد حب الهی در او باقی و از فنا پذیران تنفر می گیرد.

عارف کسی است که هر آن مراقبه می کند در زندگی و روزی خود را هر روز و آن از خدا می گیرد.

صوفی از هر آلودگی پاک است و همیشه در پی رفع نواقص خویش است.[۵].


پانویس

  1. طبقات الصوفية، أبو عبد الرحمن السلمي، ص250-252، دار الکتب العلمية، ط2003
  2. تاريخ دمشق، ابن عساکر، ج66، ص54-157
  3. اسلام وب
  4. تاريخ الإسلام، الذهبي، ج21، ص343-344
  5. أبو حمزة الخراساني