پاول فقیریه

پاول فقيريه‏ فرقه ای است که از بدو ظهورش مدت زمان زیادی نمی گذرد.

خاستگاه

این فرقه در ایالت بنگاله هندوستان که امروزه به آن بنگلادش می گویند به وجود آمده است.

جمعیت

پیروان پاول فقیریه در حدود نیم میلیون نفر می باشد که خود را از مسلمانان و فرقه ناجیه می شمرند.

اعتقادات عجیب

معتقدند «قرآن» در زمانى كه به اتمام رسيده است چهل جزء بوده که ده جزء آن كه حاوى دستورات عالى درباره سير و سلوك و امامت حضرت على (ع) بوده و از بین رفته است. اين ده جزء را حضرت على (ع) در سينه خود محفوظ مى ‏داشت و سينه به سينه به ائمه و علماى جانشين ايشان منتقل شده و اكنون آن قرآن چهل جزئى پيش بزرگان اين فرقه است.هم چنین معتقدند که مندرجات قرآن فعلى بيشتر براى عوام است و خواص بايد به ده جزء ديگر كه در سينه بزرگان اين طايفه محفوظ است، توسل جويند! آن ها راه رسیدن به حقیقت را پيروى از طبيعت می دانند و می گویند که هر کسی بر خلاف آن قدمى بردارد، كافر است. پاول فقیریه معتقدند که مواهب طبيعت كه به انسان داده شده است، چهار چيز است: بول (نورى)- غايط (جورى)- خون حيض (جبورى)- منى (ستورى). ايشان از اين نجاسات استفاده کرده و پرستش مى ‏كنند و آن را از بزرگ ترين عبادت ها مى ‏شمارند.هر يك از افراد اين طايفه ظرف چوبى مخصوص دارد كه نجاسات خود را در آن ضبط كرده در موقع لزوم از آن استفاده می کند. بر هر شخصی كه معتقد به اين مذهب باشد، واجب است كه هر صبح پس از بيدارى در آن ظرف چوبى بول كند و خداى را براى اين نعمت بزرگ سپاس گزارد. ايشان در هر ماه يك روز را عيد مى‏ گيرند و آن هنگامى است كه ماه به‏ صورت بدر طالع مى‏ شود.اين شب را «يهود شب» می خوانند. در شب مذكور زنان و مردان در جايى جمع مى ‏شوند و مقدارى آرد بر روى زمين مى ‏ريزند و روى آن مى ‏نشينند و به باده ‏گسارى و نواختن ساز مشغول مى ‏شوند، و در تاريكى شب زن و مرد با هم در مى‏ آميزند و صبحگاهان آردهايى را كه به نجاست آلوده شد جمع مى‏ كنند، در ميان خود تقسيم مى‏ كنند و از آن نان مى ‏پزند و آن نان را مانند طعام مقدسى مى ‏خورند.در ميان اين طايفه عفت و عصمت در زنان وجود ندارد و زنان جوان در معاشرت آزادند و همين كه زن پیر شود، او را از جرگه خود بيرون مى ‏كنند.