احمد صاحب الشعب
احمد بن محمد حبشی (متوفی 1038 هجری قمری) پیشوای مذهبی و واعظی بود که به سفرهای علمی و تبلیغی فراوان شهرت داشت. او را از برجسته‌ترین و مشهورترین افرادی می‌دانند که پس از مهاجرت طولانی از خاندان علوی به (شِعب مهاجر) بازگشت تا زندگی و آبادانی را به آنجا بازگرداند. همانجایی که پدربزرگشان احمد بن عیسی برگزیده بود. از این رو او را «صاحب الشِعب» می‌نامند.
نسبت
أحمد بن محمد بن علوی بن أبي بكر الحبشي بن علی بن أحمد بن محمد أسد الله بن حسن الترابی بن علی بن الفقيه المقدم محمد بن علی بن محمد صاحب مرباط بن علي خالع قسم بن علوی بن محمد بن علوی بن عبيد الله بن أحمد المهاجر بن عيسى بن محمد النقيب بن علی العريضی بن جعفر الصادق بن محمد الباقر بن علی زين العابدين بن الحسين بن علی بن أبی طالب، وعلی همسر فاطمه دختر محمد صلی الله علیه و آله است.
وی بیست و پنجمین نوه رسول خدا محمد صلی الله علیه و آله و سلم است.
تولد و تربیت
وی در تریم حضرموت به دنیا آمد و در آنجا بزرگ شد و حافظ قرآن شد. میان او و عبدالله بن سالم مولی خیله مصاحبت و همراهی استواری بود. در یک سلک طلب علم کردند و از یکدیگر علم آموختند و با هم به حرمین شریفین رهسپار شدند و در آنجا و در یمن از اساتید بسیاری کسب علم نمودند. او به کتابهای تصوف به ویژه
کتاب «شرح الحكم العطائية» نوشته ابن عباد و «دیوان با مخرمه» علاقه وافری داشت. او از راه هیزم فروشی امرار معاش می نمود.[۱]
اساتید
او با بزرگان زمان خود همراه شد و از علمای زمان و عصر خود علم آموخت. اساتید وی عبارتند از :[۲]
أبو بكر بن سالم صاحب عينات
عبد الرحمن بن أحمد شهاب الدين الأكبر
أبو بكر بن علي خرد
محمد بن عقيل مديحج
محمد بن محمد البكري
شاگردان
برخی از شاگردان وی عبارتند از:[۳]
علوی بن عبدالله العیدروس
عبدالله بن احمد العیدروس
علوی بن محمد الحداد
الجنید بن علی باهارون
عبدالرحمن بن عبدالله بامدرک
پسرش عیدروس بن احمد الحبشی
پسرش حسن بن احمد الحبشی
نوه او، زین بن علوی الحبشی
حسین بن عبدالرحمن الحبشی
محمد الغزالی بن عمر الحبشی
آثار
او مردم را به سوی خدا فرا می خواند. شتری داشت که افسار آن را رها کرده بود و در هر شهر یا روستایی که شتر می ایستاد، پیاده می شد و در آنجا می ماند و به تبلیغ دین می پرداخت و مردم از علم او نفع می بردند. از جمله شهرهایی که به آنجا سفر کرد و در آن تبلیغ نمود عبارتند از: الغريب، حورة، الغرفة، شبام، تريس، سيئون، حتى سَر و جعيمة. و در همه این شهرها همسر برگزیده و ازدواج کرده بود . او معروف بود به مسجدسازی و مساجدی که ساخته است تا امروز آباد هستند.
فرزندان
او ازدواج بسیاری کرده بود و پانزده پسر و چهارده دختر داشت. و نه نفر از پسرانش صاحب فرزند شدند: عمر، عیدروس، شیخ، حسین، حسن، الهادی، هاشم، محمد و علوی.[۴]
وفات
او در اواخر عمر خود در شعب المهاجر نزد قبر جدش احمد المهاجر سکونت کرد و در سال 1038 هجری قمری در آنجا وفات یافت. مردم و اطرافیانشان «احمدی» نامیده شدند، زیرا نام هر دوی آنها احمد بود.[۵]
منابع
السقاف, طه بن حسن (1426 هـ). فيوضات البحر الملي من مناقب وأخبار وكرامات سيدنا الحبيب علي (PDF) (الطبعة الأولى). صفحة 31.
پانویس
- ↑ الشلي, محمد بن أبي بكر (1402 هـ). المشرع الروي في مناقب السادة الكرام آل أبي علوي (PDF). الجزء الثاني (الطبعة الثانية). صفحة 185. مؤرشف من الأصل (PDF) في 4 ديسمبر 2020.
- ↑ الحبشي, أحمد بن زين. شرح العينية. سنغافورة: مطبعة كرجاي المحدودة. صفحة 245.
- ↑ الحبشي, عيدروس بن عمر (1430 هـ). عقد اليواقيت الجوهرية. الجزء الثاني. تريم، اليمن: دار العلم والدعوة. صفحة 956.
- ↑ المشهور, عبد الرحمن بن محمد (1404 هـ). شمس الظهيرة (PDF). الجزء الثاني. جدة، السعودية: عالم المعرفة. صفحة 463. مؤرشف من الأصل (PDF) في 2 يناير 2020.
- ↑ الشاطري, محمد بن أحمد (1406 هـ). المعجم اللطيف. جدة، المملكة العربية السعودية: عالم المعرفة. صفحة 120.