نامه ای به مرزبانان (کتاب)

نسخهٔ تاریخ ‏۴ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۲۱ توسط Javadi (بحث | مشارکت‌ها)

div class="references" style="margin: 0px 0px 10px 0px; max-height: 300px; overflow: auto; padding: 3px; font-size:95%; background: #FFA500; line-height:1.4em; padding-bottom: 7px;">

Ambox clock.svg


نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.

یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۰۹:۲۱، ۴ دسامبر ۲۰۲۱؛


کتاب عقیدة العوام
کتاب عقیدة العوام
نام نويسنده أبي الحسن الأشعري
موضوع أحكام الجهاد فى الإسلام
زبان کتاب عربى‌
تعداد صفحات 367

رساله‌ای است که توسط ابوالحسن اشعری نوشته شده و در آن پاسخ هایی به اهل الثغر در باب الباب (شهری در کنار دریای طبرستان ) نوشته شده است. او درباره عقاید اهل حق در مبدأ دین و آنچه جد امت بر آن بوده است ، و اشعری اصل را با کتاب «أطراف الحجاج» دلیل بر صحت آن ذکر کرده است. اشاره به ضلالت کسى که از حق اختاف کرده و در بدعت‌ها زیاده روی کرده است، سپس بابی که در آن، آنچه را که اهل سلف از اصول دین بر آن توافق کرده‌اند راذکر کرده است که با دلیل بر آن استناد کرده‌اند. و پنجاه و یک اجماع را ذکر کرده است . ابوالحسن اشعری گفت : " این اصول که پیشینیان به دنبال آن بوده واحکام آن مطابق کتاب و سنت با آنها، و جانشین صالح آنها را در فضائل خود را به دنبال. » گفته شد که این نامه را نمی توان به امام اشعری نسبت داد و به شاگردش ابوعبدالله بن مجاهد الطایی (متوفی 370 ه.ق ) تعلق دارد.

عنوان کتاب

امام اشعری برای رساله‌ای که به آن شهرت یافته عنوانی قرار نداده است و ابن عساکر آن را وابستگی به محل ارسال می داند و در آن می گوید: «جوابی به سؤالاتی است که به اهل الثغر در توضیح آنچه از او درباره عقاید اهل حق پرسیدند نوشته.»

منابع

  • مرکز مطالعات و تحقیقات اعتقادی ابی الحسن اشعری.
  • رساله‌ای به اهل الثغر»، ص: ۲۰۵.
  • رساله‌ای به اهل عرش» ابوالحسن اشعری، تصحیح: عبدالله شاکر الجنیدی، ط: 1381، کتابخانه علم و الحکم، مدینه، ص: 311.
  • شرح الکذب الجعل» ابن عساکر، تصحیح: احمد حجازی السقا، ط: 1، 1995م، دارالجیل - بیروت، ص: 137.