ابن نجا

زُین الدُین علُی بن نجا الدمشقُی الحنبلُی فقُیه، واعظ و معروف به ابن نجا (508هـ-599هـ)، که در زمان وزارت صلاح الدُین برای خلُیفه العاضد فاطمی وارد قاهره شد.

نام	زُین الدُین علُی بن نجا الدمشقُی الحنبلُی
نام‎های دیگر	ابن نجا
درگذشت	599ق

زندگی

زُین الدُین علُی بن نجا الدمشقُی الحنبلُی فقُیه، واعظ و معروف بابن نجا (508هـ-599هـ) که در زمان وزارت صلاح الدُین برای خلُیفه العاضد فاطمی در اواخر دولت عبیدیه وارد قاهره شد.

از آنجایی که ابن ناجیه از علمای مشهور اهل سنت بود و به سبب فصاحت و کیفیت تبلیغش در عامه نفوذ زیادی داشت; عماره یمانی که مشتاق حذف صلاح الدین و کشورش بود. بر اساس هوای نفس از ابن نجا خواست که این عالم واعظ را به سوی خود جذب کند و سپس او را در نقشه شیطانی خود درگیر کند، به این امید که یکی از بزرگان در دولت جدید حضور داشته باشد. پس ابن نجا وانمود کرد که با نظر او همراه و با او موافق است. ولی نهایتا ابن نجا در مقابل عقیده توطئه گران و بدخواهانه در مقابل نقشه آنها ایستادگی نمود.

پس از آن که در جستجوی ابن نجا بودند، و او را نیافتند. و چون موضوع بحث دین و سرنگونی یک رژیم سیاسی و ایجاد رژیم سیاسی دیگری جایگزین آن نبود. ابن نجا پیشقدم شد تا نزد صلاح الدین برود و توطئه آنها و تلاش آنها برای براندازی دولت را برای او فاش کند، بنابراین صلاح الدین از او خواست که با آنها همگام شود و به همکاری با آنها ادامه دهد. پس ابن ناجیه آنچه را که صلاح الدین به او دستور داد انجام داد و در نتیجه صلاح الدین نیز در این هنگام در موضوع فرستاده شاهزاده فرانک و هدف از آمدن او به نزدش را مورد تردید قرار داد. از این رو، مردی مسیحی از قبطیان مصر که به او اعتماد داشت، همه اخبار فرستاده پادشاه فرانک را برای پادشاه برد.

پس از آنکه صلاح الدین این توطئه را خنثی کرد و توطئه گران را به صلیب کشید، قدر و منزلت ابن نجا و به همجواری با او افتخار نمود و در فتح بیت المقدس حضور یافت و در روز جمعه بر کرسی تبلیغ نشست و این روز در تاریخ اسلام شهرت یافت. پس از مرگ صلاح الدین، ابن نجا به پسرش ملک عزیز عثمان (595-589ق) سلطان مصر نزدیک شد و او دومین پسر صلاح الدین بود.

ابن ناجیه پیش از این به پادشاه عادل نورالدین محمود بن زنگی نزدیک واز باطنیه نیز بیزار بود و آنها را تحقیر می کرد و آنها را با شنیع ترین القاب می خواند. باطنیه نیز به نوبه خود از او بیزاری می جستند و به همین دلیل و به خاطر حساسیت او نسبت به آنها، از او متنفر بودند.