عبدالقاهر بغدادى

عبدالقاهر بن طاهر بن محمد بغدادی اسفراینی تمیمی، فقیه شافعی و متکلم اشعری قرن چهارم هجری قمری است. وی در بغداد متولد شده و سپس در نیشابور سکونت گزیده است. وی که از قبیله تمیمی بوده هم چون پدرش (م: 383هـ. ق) اهل علم بوده و بازرگانی ثروتمند شناخته شده است.

Ambox clock.svg


نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.

یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۰:۲۲، ۲۰ دسامبر ۲۰۲۱؛


پرونده:عبد القاهر بغدادى.jpg
نام عبد القاهر بغدادى
نام کامل ابو منصور عبدالقاهر بن طاهر بن محمد بغدادی
اسامی دیگر اب‍ن طاه‍ر ب‍غ‍دادی‌•ب‍غ‍دادی‌•اب‍و م‍ن‍ص‍ور ع‍ب‍د ال‍ق‍اه‍ر•ع‍ب‍د ال‍ق‍اه‍ر ال‍ب‍غ‍دادی‌•ع‍ب‍د ال‍ق‍اه‍ر ال‍ت‍م‍ی‍م‍ی‌
نام پدر طاهر بن محمد
زادهٔ ۹۸۰
محل تولد بغداد
محل زندگی نیشابور
نژاد عرب تمیمی
تحصیلات ادبیات•فقه
دین ومذهب اسلام•شافعی
اساتید ابواسحاق اسفراینى‌•ابو احمد عبدالله ابن عَدی•ابوبكر محمد بن حسن بن فورَك•ابوعمرو اسماعیل بن نُجَید
آثار اصول الایمان•أصول‌الدين (تمیمی بغدادی)•الملل و النحل (بغدادي، عبد القاهر ابن طاهر)•الفرق بین الفرق•بیان فرقة الناجیة منهم
رحلت ۱۰۳۷ میلادی• ۴۲۹ قمری
محل فوت نیشابور•اسفراین

وی عمر علمی خویش را در نیشابور که در آن روزگار از شهرهای مهم خراسان محسوب مي‌شده، گذرانده و در سال آخر عمر به اسفراین نقل مکان کرده و در 429 هجری قمری در همان شهر بدرود حیات گفته است. وی که در علم کلام دنباله رو مکتب اشاعره است بواسطه احاطه در علم حساب و مهارت در ملل و نحل از آوازه بلندی برخوردار است. کتاب معروف الفرق بین الفرق را پس از فرق الشیعة حسن بن موسی نوبختی و مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین ابوالحسن اشعری باید از مهم ترین و قدیمی ترین کتاب‌های این فن به حساب آورد. چنان که الملل و النحل محمد شهرستانی بر اساس این کتاب نگاشته شده است. کتاب الفرق اگرچه در نقل اقوال مخالفان، چندان خالی از تعصب نیست و به نوعی دستخوش درگیری‌های بغدادی با کرامیه است، ولی از سند‌های مهم این رشته محسوب مي‌شود.

زندگی‌نامه

از آغاز زندگی او اطلاعات اندكی‌ دردست‌ است. گفته‌اند كه‌ زادبوم‌ او بغداد بود، تا آنکـه‌ پدر وی‌، ابوعبدالله‌ طاهر بن محمد بن‌ عبدالله‌ بغدادی‌ (د ۳۸۳ق‌ / ۹۹۳م‌) كه‌ مردی‌ فرهیخته‌ و دانش‌ اندوخته‌ بود، هر آنچه‌ ازاهل‌ و عیال‌ و ثروت‌ بسیار داشت‌، به‌ همراه‌ خود برداشت‌ و رو به‌ نیشابور نهاد. [۱]

سال ورود خاندان‌ بغدادی به‌ نیشابور روشن نیست‌، اما می‌دانیم‌ كه‌ عبدالقاهر در ۳۷۰ق‌ / ۹۸۰م‌ در مناظره‌ای‌ در ناحیه خراسان‌ و احتمالاً در نیشابور شركت داشته‌ است‌. [۲] براساس‌ برخی شواهد می‌توان‌ حدس‌ زد زمانی‌ كه‌ عبدالقاهر از درسهای‌ شیوخ‌ بغداد بهره‌ برده‌، حدود ۲۰ سال‌ داشته‌ است‌. [۳]

عبدالقاهر در نیشابور نیز به‌ تكمیل‌ تحصیلات‌ خود پرداخت‌ و در حلقه درس‌ ابواسحاق‌ اسفراینی‌ (د ۴۱۸ق‌ / ۱۰۲۷م‌) حاضر شد و پس از استاد خویش‌ و به‌ خواست‌ وی‌، بر مسند او تكیه‌ زد و سالیانی‌ به‌ تدریس‌ علوم‌ پرداخت‌. [۴] عبدالقاهر از بسیاری‌ استادان‌ دیگر نیز درس‌ آموخته‌، و حدیث‌ شنیده‌ است‌ كه‌ از آن‌ میان‌ می‌توان‌ از ابواحمد عبدالله‌ ابن‌عَدی‌، ابوبكر محمد بن حسن بن فورَك، ابوعمرو اسماعیل بن نُجَید، ابوعمرو محمد ابن‌ جعفر بن‌ مَطَر و قاضی‌ ابومحمد عبدالله‌ بن‌ عمر مالكی‌ نام‌ برد. [۵]

جامعیت‌ علمی‌ عبدالقاهر كه‌ گفته‌ می‌شود ۱۷نوع‌ از علوم‌ را تدریس‌ می‌كرده‌ است‌، [۶] حلقه درس‌ وی‌ را به‌ یكی‌ از مهم‌ترین‌ حلقه‌های‌ درسی‌ منطقه خراسان‌ و محل‌ توجه‌ دانشجویان‌ آن‌ زمان‌ بدل‌ ساخته‌ بود. [۷] از شمار شاگردان‌ او، ابوبكر احمدبن‌ حسین‌ بیهقی‌، ابوالقاسم‌ قشیری‌ و امام‌الحرمین‌ جوینی‌ پرآوازه‌ترند. [۸]

در سرگذشت‌نامه‌ها، از نیك‌ طبعی‌و گشاده‌دستی عبدالقاهر سخن‌ به‌ میان‌ آمده‌ است‌، چنانکـه‌ گفته‌اند: دارایی‌ فراوان خود را در راه‌ كسب دانش و دستگیری از دانش‌آموزان‌ صرف كرد و چیزی‌ برای‌ خود باقی‌ نگذارد؛ [۹] اما افزون‌ بر این‌، گزارش‌ مستقل دیگری درباره ویژگیهای‌ شخصی‌ و زندگی‌ فردی‌ عبدالقاهر، جز اینکـه‌ دخترش‌ را به‌ عقد ابوالمظفر شاهفور (شهفور) بن‌ طاهر اسفراینی‌ (د ۴۷۱ق‌ / ۱۰۷۸م‌) درآورد (نکـ: سبكی‌، عبدالوهاب‌، ۵ / ۱۱، ۶۴)، در دست‌ نیست‌ و در نتیجه‌، باید هر گونه‌ ارزیابی‌ دیگر را بر پایه قراین‌ موجود بنا كرد.

اندك‌ شواهد موجود، از سفرهای‌ عبدالقاهر به‌ برخی‌ شهرها مانند بلخ‌ و ری‌ حکـایت‌ دارد. به‌ نظر می‌رسد كه‌ اشتغال‌ عمده او در این‌ سفرها، املای حدیث‌ به‌ خواهندگان‌ آن‌ و یا ارشاد و ایراد مناظرات‌ كلامی‌ بوده‌ باشد. [۱۰]

سرانجام‌، عبدالقاهر بر اثر واقعه‌ای كه‌ از آن‌ باعنوان ‌«فتنه تركمانان‌» یاد كرده‌اند، نیشابور را به‌ قصد اسفراین‌ ترك‌ كرد؛ اما چندی‌ نگذشت‌ كه‌ درهمان‌جادرگذشت‌ و در كنار آرامگاه استادش‌ ابواسحاق اسفراینی‌ به‌ خاك‌ سپرده‌ شد. [۱۱] بر اساس‌ گزارشی‌ از ذهبی‌ كه‌ عبدالقاهر را در هنگام‌ مرگ‌ مردی‌ كهن‌سال‌ خوانده‌ است‌ (۱۷ / ۵۷۳)، احتمالاً سن‌ او در آن‌ زمان‌، هفتاد و بیش‌ از آن‌ بوده‌ است‌؛ و از آنجاكه‌ او در بغداد از ابن‌ عدی‌ (د ۳۶۵ق‌ / ۹۷۶م‌) نیز حدیث‌ شنیده‌ بود، شاید بتوان‌ تولد او را در حدود سال‌ ۳۵۰ق‌ / ۹۶۱م‌ تخمین‌ زد.

آثار

از عبدالقاهر اشعاری‌ باقی‌ مانده‌ است‌ كه‌ بیشتر شیوه نظمهای‌ تعلیمی‌ را دارد و به‌ ندرت‌ می‌توان‌ در آنها ذوقی‌ یا حلاوتی‌ جست‌. او برخی‌ از اشعار خویش‌ را در نقض‌ و احتجاج‌ بر اهل دیگر فرق‌ كلامی‌ سروده‌ است‌. مجموعه‌ای‌ مشتمل‌ بر حدود ۵۵ بیت را می‌توان‌ از لابه‌لای‌ نگاشته‌های‌ خود وی‌ و آثار دیگر نویسندگان‌، سراغ‌ گرفت‌ [۱۲] آثار دیگری‌ كه‌ از عبدالقاهر برجای‌ مانده‌، اندكی‌ است‌ از آنچه‌ او نگاشته‌ است‌:

چاپی‌

1.اصول‌ الدین‌، كه‌ با نام‌ التبصرة البغدادیة نیز شناخته‌ می‌شده‌ است‌. [۱۳]این‌ كتاب‌ نخستین‌بار به كوشش هلموت‌ ریتر در استانبول‌ (۱۳۴۶ق‌/۱۹۲۸م‌) به‌ چاپ‌ رسیده‌ است‌.

۲. الایضاح‌ عن‌ اصول‌ صناعة المسّاح‌. [۱۴]

۳. الفَرق بین‌ الفِرَق‌، در ۵باب‌ كه‌ با شرح‌ حدیث «افتراق‌ امت‌» آغاز می‌شود و پس‌ از آن‌، در ضمن‌ ۳باب‌ به‌ بیان‌ گرایشهای‌ كلامی‌ در میان‌ مسلمانان‌ می‌پردازد و در پایان‌، به‌ توضیح‌ آنچه‌ خود، گروه‌ رستگاران‌ (الفرقه الناجیه‌) نامیده‌ است‌، می‌پردازد. از میان‌ چاپهای این كتاب‌، چاپ‌ محمد زاهد كوثری‌ (۱۳۶۷ق‌/۱۹۴۸م‌) و چاپ‌ محمد محیی‌الدین‌ عبدالحمید (۱۳۸۴ق‌/ ۱۹۶۴م‌) كه‌ هر دو در قاهره‌ منتشر شده‌، قابل‌ ذكر است‌. این‌ كتاب‌ در سدۀ ۷ق‌، به‌وسیله عبدالرزاق‌ بن‌ رزق‌ الله‌ رَسعَنی‌ خلاصه‌ شد كه‌ با عنوان‌ مختصر كتاب‌ الفرق‌ بین‌ الفرق‌، به‌ كوشش‌ فیلیپ‌ حِتّی‌ در قاهره‌ (۱۹۲۴م‌) به‌ چاپ‌ رسید. همچنین‌ الفرق‌ به‌ وسیله محمد جواد مشكور و با نام‌ تاریخ‌ مذاهب‌ اسلام‌ به‌ فارسی‌ ترجمه‌ شده‌ است‌ (تبریز، ۱۳۳۳ش‌، تهران‌، ۱۳۴۴ش‌). نیمۀ نخست‌ آن‌ هم‌ توسط خانم‌ سیلی و نیمه دوم‌ آن‌ نیز توسط هالكین‌ به‌ انگلیسی‌ ترجمه‌ و منتشر شده‌ است‌.

۴. الملل‌ و النحل‌. این‌ اثر همچون‌ كتاب‌ الفرق‌ به‌ بیان‌ آراء فرقه‌های‌ كلامی‌ در دنیای‌ اسلام‌ پرداخته‌، و با ذكر فضلیت اهل‌ سنت‌ و جماعت‌ خاتمه‌ یافته‌ است‌. بخشی‌ از این‌ كتاب‌ براساس‌ تنها نسخه موجود از آن‌، به‌ كوشش‌ البیر نصری‌ نادر در بیروت‌ (۱۳۹۰ق‌/۱۹۷۰م‌) به‌ چاپ‌ رسیده‌ است‌. با اینکـه‌ برخی‌ از معاصران‌ بر این‌ باورند كه‌ دو كتاب‌ الفرق‌ و الملل‌ بغدادی‌ در اصل یكی‌ خلاصه‌ای‌ از دیگری‌ است‌، [۱۵] اما خود مؤلف‌ از آن‌ دو به‌ عنوان‌ كتابی‌ مستقل‌ یاد كرده‌ است‌. [۱۶] ۵. الناسخ‌ و المنسوخ‌، كه‌ در آن‌ در ضمن‌ ۸ باب‌ به‌ بیان‌ مفهوم‌ و شرایط نسخ‌، و آیات‌ ناسخ‌ و منسوخ‌ قرآن‌ پرداخته‌ شده‌ است‌. این‌ كتاب‌ به‌ كوشش‌ حلمی‌ عبدالهادی‌ در ۱۴۰۷ق‌/۱۹۸۷م‌ در عمان‌ به‌ چاپ‌ رسیده‌ است‌.

پانویس

  1. خطیب‌، ۹ / ۳۵۸؛ ابن‌عساكر، ۲۵۴
  2. بغدادی‌، عبدالقاهر، الفرق‌...، ۲۲۴
  3. نکـ: همو، اصول‌ ...، ۳۱۴- ۳۱۵، نیز نکـ: ادامۀ مقاله‌
  4. ابن‌عساكر، همانجا؛ صریفینی‌، ۵۴۵
  5. بغدادی‌، عبدالقاهر، اصول‌، ۲۵۳، ۳۱۰، ۳۱۴، الفرق‌، ۶ ؛ سبكی‌، عبدالوهاب‌، ۳ / ۲۲۳، ۵ / ۱۳۷، ۱۴۱. برای‌ استادان‌ دیگر، نکـ: بغدادی، عبدالقاهر، اصول‌، ۱۰۴، ۱۴۶، جمـ ، الفرق‌، ۴-۵؛ واحدی، ۳۴، ۳۰۱؛ ابن‌جوزی، ۱ / ۱۳۶؛ سبكی‌، عبدالوهاب‌، ۳ / ۳۵۵، ۱۰ / ۲۲۵
  6. مثلاً نکـ: ابن‌ عساكر، همانجا
  7. نکـ: صریفینی‌، همانجا؛ سبكی‌، عبدالوهاب‌، ۵ / ۱۳۶
  8. ابن‌عساكر، همانجا؛ نووی‌، تهذیب‌ ...، ۱(۲) / ۲۶۸؛ ذهبی‌، ۱۷ / ۵۷۲؛ سبكی‌، عبدالوهاب‌، ۵ / ۱۳۷؛ برای‌ دیگر نامها، نکـ: سلفی‌، ۵۱؛ ابن‌جوزی، همانجا؛ صفدی‌، ۱۹ / ۴۶؛ سبكی‌، عبدالوهاب‌، ۴ / ۲۸، ۵ / ۱۴۱-۱۴۳، جمـ، ۱۰ / ۲۲۵
  9. مثلاً نکـ: صریفینی‌، همانجا؛ یافعی‌، ۳ / ۵۲؛ سبكی‌، عبدالوهاب‌، ۵ / ۱۳۸
  10. نکـ: بغدادی‌، عبدالقاهر، الفرق‌، ۲۱۰، الملل‌...، ۱۴۴؛ سبكی‌، عبدالوهاب‌، ۷ / ۲۴۹، حاشیه‌
  11. ابن‌عساكر، ۲۵۳-۲۵۴؛ صریفینی‌، ۵۴۵ - ۵۴۶؛ سبكی‌، عبدالوهاب‌، ۵ / ۱۳۷-۱۳۹؛ نیز نکـ: ابن‌خلكان‌، ۶ / ۳۹۴
  12. نکـ: بغدادی‌، عبدالقاهر، الفرق‌، ۴۲، ۴۳، جمـ، الملل‌، ۵۲، ۸۶؛ ثعالبی‌، ۴ / ۴۱۴؛ ابن‌عساكر، ۲۵۴؛ ابن‌شاكر، ۱ / ۶۱۴ - ۶۱۵
  13. نکـ: دنبالۀ مقاله‌
  14. نکـ: دنبالۀ مقاله‌
  15. نکـ: حتی‌، ۵؛ عبدالرسول‌، «م‌»؛ سید، ۱۹/۴۷
  16. نکـ: الفرق‌، ۱۰۹، ۲۳۰، ۲۷۲، جمـ؛ نیز نکـ: اسفراینی‌، ۱۷۵-۱۷۶؛ سبكی‌، عبدالوهاب‌، ۵/۱۴۰؛ نادر، ۱۷ ببـ، ۳۷