علوی بن طاهر الحداد
علوی بن طاهر الحداد (1301 - 1382 ه.ق) مفتی، مورخ و زبان شناس از خانواده ای بود که علما و فقهای بسیاری از خاندان بعلوی در حضرموت به دنیا آمد . به علم و نویسندگی و شعر اشتغال داشت. او به جزیره جاوه مهاجرت کرد و از سنگاپور دیدن کرد و در هر دوی آنها به درگاه خداوند مناجات کرد و عضو یک انجمن خیریه مدرسه سازی در اندونزی و یکی از شرکای موسس انجمن علوی در آن بود. سپس به مالزی سفر کرد و فتوا را در سلطنت جوهر به عهده گرفت . او کتاب های بسیاری در هنرهای مختلف نوشته است که از جمله آنها می توان به «کلام پایانی بنی هاشم فضل» و «فیلم جامع تاریخ حضرموت» اشاره کرد.
فهرست
1 نرخ
2 تولد و تربیت
3 کهنسال
4 شاگردانش
5 سفرهای او
6 از سوء استفاده های او
7 نوشته های او
8 فرزندان او
9 مرگ او
10 بازبینی کننده
10.1 استناد
نسبت
علوی بن طاهر بن عبدالله بن طاها بن عبدالله بن طاها بن عمر بن علوی بن محمد بن احمد بن عبدالله بن محمد بن علوی بن احمد آل -Haddad بن ابی بکر آل الطویل بن احمد Misrafa بن محمد بن عبدالله بن آل - فقیه احمد بن عبد رحمان بن علوی، عموی فقیه، ستوان - سرهنگ بن محمد، صاحب میربط بن علی، قسم بن را آزاد کرد.علوی بن محمد بن علوی بن عبید الله بن احمد آل -مهاجر بن عیسی بن محمد النقیب بن علی العریدی بن جعفر الصادق بن محمد آل - باقر بن علی زین العابدین بن آل - حسین السبط بن امام علی بن ابی طالب ، و امام علی، همسر فاطمه بنت محمد، درود بر او .
وی سی و پنجمین نوه رسول خدا محمد صلی الله علیه و آله و سلم است.
تولد و تربیت به متولد روستای Qaydun از وادی Dawan در حضرموت در شانزدهم ماه از شوال و در 1301 ه. ق. پدرش از دنیا رفت و سن او از یک سال بیشتر نگذشته بود، پس در دامان مادرش که یتیم بود بزرگ شد و تحت سرپرستی عموهای مادری خود از خاندان عیسی حبشی زندگی کرد و آنها از سرشناسان اهل بیت بودند. شهر قیدون و فتوا و قضاوت در خانه آنها بود. وی همچنین مورد عنایت و عنایت کامل شیخ مملکت قرار گرفت و طاهر بن عمر الحداد و پسرش محمد بن طاهر را برگزید. تقاضای علم او در حالی که هنوز به بلوغ نرسیده بود در کشورش قیدون زادگاهش و در کشور حوطه احمد بن زین بود که عموهای پدرش در آنجا هستند . و توانست از شهر الغرفه دیدن کند و مسند حضرموت عیدروس بن عمر الحبشی را دریافت .
من از کودکی به او علم دوست داشتم و تیزهوشان هوشمندانه و نمونه کارها کمیاب می دادم تا آنجا که قرآن کریم و الفیاء را در سه ماه با هم می خواندم و کتاب احیای علم دین را غزالی می خواندم که از آن فراتر نمی رفت. دوازده ساله بود و قبل از بیست سالگی به تدریس و موعظه پرداخت. او در سایر علوم و تفسیر و حدیث و فقه و عرفان و اصالت و ادب و تاریخ و نجوم و فلسفه سرآمد بود و در دعوت به سوی خدا مانند بسیاری از حضرمیان برجسته بود.
پیری او تحصیلات خود را با تعدادی از شیوخ در شهر خود از Qidoun آغاز شد، و دانش گسترده او در محله خود و خانواده خود تشکیل شد، و او را از دیگر محققان و شیوخ بزرگ حضرموت دره گرفت، به طوری که او بازدید تاریم، سیئون ، و شیبام و نیز در سفرها و سفرهای خارج از حضرموت با برخی از شیوخ ملاقات کرد، از جمله آنانی که در شهر عدن ملاقات کرد، و از میان آنان هر که او را در حرمین شریفین ملاقات کرد ، ذکر آنها را به تفصیل بیان کرد و از آن برداشت کرد. آنها در کتاب «الخلاص الشفیع» از جمله:
طاهر بن عمر الحداد محمد بن طاهر بن عمر الحداد عمویش صالح بن عبدالله الحداد عمویش عبدالرحمن بن عیسی حبشی عبدالله بن ابی بکر پارسین عمر بن سعید پرسین ابوبکر بن احمد خطیب احمد بن حسن العطاس عیدروس بن عمر الحبشی عمر بن محمد بن عثمان عبدالرحمن بن محمد خورد حسین بن محمد البر زین بن احمد خورد عمر بن احمد الجیلانی عبدالقادر بافقیه محمد بن احمد باقل حسین بن محمد الحبشی علی بن محمد الحبشی محمد بن سالم الساری احمد بن عبدالله الخطیب علوی بن احمد السقاف عیدروس بن حسین عیدروس محمد بن سعید بابسیل و به برخی از آنها از طریق مکاتبه اجازه داده شد:
ابوبکر بن عبدالرحمن بن شهاب الدین احمد ادریسی بن محمد الاحدال داوود بن محمد المرزوقی الزبیدی حسین بن علی العمری یحیی بن محمد حمید الدین محمد بن صدیق البطاح الاحدال محمد زاهد بن حسن الکوثری محمد عبدالحی الکتانی محمد راغب الطباخ شاگردان او بسیاری از علما و شاگردان از آن فارغ شدند و از کسانی که از آن بهره بردند و از آن روایت کرده اند:
علوی بن شیخ بلفقیه حسن بن محمد المشاط عمر بن حمدان المحراسی علوی بن عباس مالکی سالم بن احمد بن جندان ابوبکر بن عبدالله الحبشی محمد یاسین الفدانی محمد بن احمد الحداد عبدالله بن عبدالقادر بلفقیه احمد مشهور الحداد احمد بن عمر بزرعه ابراهیم الخطنی ابراهیم بن عمر بن عقیل عمر بن عبدالله الخطیب عبدالاله بن حسن بلفقیه علی بن محمد بن یحیی سالم بن حافظ علی بن محمد بابود محمد بن احمد الشاطری محمد بن احمد بن سمیت حمید بن عبدالهادی الجیلانی محمد رشاد البیتی سفرهای او به سواحل و حبشه و یمن و حرمین شریفین و جاوه سفر و سفر کرد و در سفرها دعوت کننده الی الله بود و علم را گسترش می داد و به هر آنچه برای اسلام و مسلمین سودمند و خیر است کمک می کرد. او در مکلا، زنگبار، جاوه و غیره تدریس می کرد. او در سال 1328 هجری قمری وارد حبشه شد و در صدد ساخت مسجد معروف دیردوه و مسجد دیگری در آدیس آبابا برآمد. او همچنین یکی از طرفداران تأسیس مدرسه معروف بذراء در عدن بود. سپس در سال 1336 هجری قمری به عنوان بازدیدکننده وارد جاوه شد، سپس به حضرموت بازگشت و در رباط العالم الشریف که به کمک برادرش در قدون تأسیس کرد به تدریس پرداخت. و چون دید کار و آزار بر او تشدید شد، از حضرموت به اندونزی هجرت کرد و آخرین عزیمتش در سال 1341 هجری قمری بود و در جزیره جاوه به تبلیغ و تدریس پرداخت و از اهل بیت بود . بنیانگذاران انجمن خیر.و مدرسه یتیم خانه جاکارتا که رهبری اتحادیه علویان را در آنجا به عهده گرفت و مقالات ارزشمندی در مجله آن دارد که از سال 1346 تا 1351 هجری قمری هر دو ماه یکبار منتشر می شد. در سال 1353 هجری شمسی با تصدی ولایت ابراهیم بن ابی بکر سلطان جوهر، وظیفه صدور فتوا در ایالت جوهر، یکی از ایالت های مالزی را به عهده گرفت ، چرا که قانون و قانون اساسی کشور، مفتی را ایجاب می کند. از علویان باشد . محبت و تقوا را از سلطان مذکور دریافت کرد، پس در آن سکنی گزید تا از دنیا رفت.
از دستاوردهای او شايد بزرگترين كسب و كار او شركت با برادرش عبدالله بن طاهر در ساخت رباط علم شريف در قيدون در سال 1331 ه. قیدون، و حتی رواج جاهلیت حتی در میان فرزندان منازل علمی با فضیلت، به دلیل عدم ذکر و رواج تهمت در طلب علم. رباط تعدادی شاگرد از فرزندان قیدون و کسانی که به آن می آیند پذیرفته است و اکنون سمینارهایی برای آموزش قرآن کریم و تدریس فقه برگزار می شود. زمانی که به همراه برادرش به جاوه سفر کرد، در تلاش برای ساخت و تأسیس مدرسه ای برای فرزندان مهاجران عرب که همان مدرسه خیریه در سورابایا است، فعال بود و در تلاش خود موفق شد و تلاش های وی منجر به تأسیس مدرسه ای شد. مدرسه ای که بعدها به چراغ دانش و پیشرفت در شرق آسیا تبدیل شد.
کتاب های او علوی بن طاهر به دانش گسترده و توانایی درخشان در طبقه بندی معروف بود که هوش و حافظ قوی او به آن کمک می کرد، از این رو علاوه بر سرعت نوشتن، نوشتن برای او آسان بود. نوشته‌های او به کتاب‌هایی در زمینه هنر و موضوعات تخصصی و مقالات منتشر شده در روزنامه‌ها که در آنها به مسائل زمان خود و بسیاری از مشکلات جامعه حضرمی خود می‌پردازد، به‌ویژه در دیاسپورای اندونزیایی‌اش، پیش از این که کارش را آغاز کند، متفاوت است. صدور فتوا در جوهر. کتابهای او شامل امور اجتماعی و سیاسی، ایمان و تاریخ و همچنین ویرایش فتاوای دینی در بخش افتاء بود. وی بیش از شصت کتاب تألیف کرد که مهمترین آنها عبارتند از:
«حرف آخر در فضیلت بنی هاشم و قریش و عرب». «الشامل در تاریخ حضرموت و مخالفان آن» "خلاصه شفا در ارتفاعات" «احزاب الاشرف نیوز» "درس های سیره پیامبر" «معاون را در علم نماز واجب یاری کن» «گل معطر در فراغت احادیث نصیحت» انوار قرآن در پاسخ به دجال قادیان «پاسخ به برخی از صوفیان در دستکاری کلمه جلالت» عقد الماس با فضائل امام عزیز، عالم خدا، احمد بن حسن العطاس. درآمدی بر تاریخ اسلام در خاور دور "Pearl Fareeds in Grammar" "بینش ایتمود در دکترین مهاجر" "مجموعه های نجوم" فرزندان او جانشین هشت پسر و به همین تعداد دختر شد و اما پسران: طاهر، حمید، محمد اعظم، عبدالله، حسین کبیر، علی، حسین صغیر و محمد صغیر.
مرگ او وی در نوزدهم جمادی الاخیرا سال 1382 هجری قمری در شهر جوهر مالزی درگذشت و در قبرستان محمودیه در جنوب شهر به خاک سپرده شد .
منابع الحداد، علوی بن طاهر (1438ق). تاریخ جامع حضرموت و متخلفان آن . عمان، اردن: دارالفتح. بایگانی شده از نسخه اصلی در 10 دسامبر 2019. نقل قول ها