ابن سالم بصری
أَبُو عبدالله مُحَمَّد بن أَبِی الحَسَن أَحْمد بن محمّد بن سَالم الْبَصْرِیّ که به اختصار او را ابْن سَالم الْبَصْرِیّ می نامیدند یکی از علما واعلام تصوف اهل سنت قرن چهارم هجری بود عبدالرحمن سلمی در وصفش او را اهل اجتهاد معرفی می کند[۱]. ذهبی نیز او را زاهد، شیخ صوفیه سالمیه و فرزند شیخشان معرفی می کند[۲]. راوی کلام سهل بن عبدالله التسترِی و روشی در تصوف دارد که به « طریقه سالمیه» معروف است که روش شیخ سهل التستری است و در بصره او پسرش ابوالحسن اصحابی دارند. او در نود سالگی در حدود سال 350 درگذشت.
اساتید و شاگردان
أبو سعید النقاش، أبو نعیم الحافظ ولی آثاری از آنها ننوشته است. أبو طالب المكی صاحب قوت القلوب، أبو بكر بن شاذان الرازی، أبو مسلم محمد بن علی بن عوف البرجی الأصبهانی، أبو نصر عبدالله بن علی الطوسی، منصور بن عبید الله الصوفی و... او را شاگردی کرده اند.
گفتار
هر که بر خدا توکل کند، خداوند به قلبش نور حکمت عنایت فرماید و غم و اندوه او را بسنده و به سوی عزت هدایتش کند، همانا خداوند متعال می فرماید: هرکس توکل بر خداکرد او را کافی است. یعنی اوست که او را با کمال کفایت نگه می دارد.
دل بنده هدایت نمی شود مگر اینکه از هر نیرنگ و سببی جز خدا قطع نظر کند[۳].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص312-314، دار الكتب العلمیة، ط2003
- ↑ سیر أعلام النبلاء، الذهبی، ج16، ص272-273، مؤسسة الرسالة، ط2001
- ↑ ابن سالم البصری