ابوعبدالله الجلاء
ابوعبدالله احمد بن یحیی الجلاء از علمای تصوف اهل سنت در قرن سوم هجری بود. اصالت او از بغداد بود و ساکن رمل و دمشق شد. ابوعبدالرحمان سلمی وی را "یکی از شیوخ بزرگ شام و عالم وارسته" توصیف کرد. اسماعیل بن نجید در مورد او گفت: گفته شد که سه امام صوفی در جهان هستند که چهارمی ندارند: جنید در بغداد، ابوعثمان در نیشابور و اباعبدالله بن الجلاء در شام. ابوقاسم قشیری درباره او گفت که او "یکی از برجسته ترین شیوخ شام بود".
اساتید
او از بزرگانی استفاده کرده است که عبارتند از:
پدرش یحیى الجلاء، أبا تراب النخشبی، ذاالنون المصری و أبا عبید البسری.
شاگرد
در کتب از محمد بن داود الدقی به عنوان شاگرد جلاء یاد شده است[۱].
گفتار
هرکس تعریف و تمجید و بدگویی در قبال خود را یکسان ببیند و تحت تاثیر هیچ یک قرار نگیرد او زاهد است. و کسی بر انجام فرائض در اول وقت کوشا باشد را عابد گویند. و کسی که تمام افعال را از بذل عنایت حق تعالی ببیند موحد است چرا که هیچ کس را جز او نمی بیند[۲].
اهتمام بر رزق دنیا تو را از حقیقت دور می کند و در پیشگاه خلق نیز فقیر می سازد.
هرکس هم و غم خود را بر دنیا قرار دهد با آن رسیده و محشور می شود. هرکس عزم خود را بر غیر حق جزم نمود حقیقت را از دست خواهد داد. زیرا او بالاتر از آن است که راضی به شریک برای خود باشد.
سمت و سوی عرفا برای مولا است و بر چیز دیگری تمرکز نکردند و گرایش مشتاقان به به کسب راه وصول به حق است پس تمام عمر در طلب این راه بودند[۳].
وفات
او در سال 306 هجری قمری درگذشت[۴].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، تألیف: أبو عبدالرحمن السلمی، ص144-147، دار الکتب العلمیة، ط2003
- ↑ الرسالة القشیریة، تألیف: القشیری، ص54، دار الکتب العلمیة، ط2001
- ↑ حلیة الأولیاء، تألیف: أبو نعیم، ج10، ص334
- ↑ أبو عبدالله بن الجلاء