جعفر الخلدی
جَعْفَر الْخُلْدِیِّ که اسمش جعْفَر بن مُحَمَّد بن نصیر أَبُو مُحَمَّد الْخَواص، و کنیه اش أبا محمد، یکی از علماء اهل سنت و جماعت و از اعلام تصوف سنی در قرن چهارم هجری بود[۱]؛ابوعبد الرحمن السلمی در مورد او می گوید: «او یکی از اهل فتوا در میان مشایخ بود و دارای شان و جایگاه بالا و گفتاری نیکو بود. او محل مراجعه صوفیان بود. آثار و سیره او نیز محل مراجعه اهل تصوف بوده است». زركلی نیز می گوید: «او در عصر خود شیخ صوفیه در بغداد بود و در علم حدیث نیز اعلم علمای عصر خود بوده است».
زندگی
او در بغداد پایتخت عراق به سال 253 هـ برابر با 867 میلادی به دنیا آمدو در همانجا رشد یافت، به این دلیل به او "الخُلدی" می گوید چون نسب او به "قصر الخلد" بغداد می رسد. بلکه جنید او را به این امر فرا خواند و مکلف کرد و او را «الخواص» نامیدند زیرا حصیری(خوص) که همان برگ خرما است می فروخت. او با جنید همراه بود و به همراهی او مشهور شد، چنانکه با الحسین النوری، رویماً بن أحمد، سمنون بن حمزة، أَبا محمد الجریری و سایر شیوخ همراه بود. بیش از 60 حج به جا آورد و حدیث را فراگرفت و نقل کرده است. وی در سال 348 هجری قمری در بغداد وفات یافت و مدفن او در شونیزیه در جوار قبر سری السقطی و جنید است.
گفتار
بنده لذت پرداختن به رضای حق را نمی یابد تا زمانی که نفس را علایق نبریده است. زیرا اهل حقایق قبل از اینکه پیوندها آنها را از رضایت خدا دور کنند پیوندهایی را که آنها را از حقیقت دور می کند قطع می کنند.
عاشق تلاش می کند تا عشق خود را پنهان کند عشق از هر چیزی جز اشتهار به آن و هر چیزی که به عشق خیانت باشد تا زمانی که آن عشق ظاهر شود امتناع می ورزد[۲].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، أبو عبد الرحمن السلمی، ص326-330، دار الكتب العلمیة، ط2003
- ↑ جعفر الخلدی