علی بن عبدالرحمن الحبشی

حبیب علی بن عبدالرحمن حبشی (1286-1388 هجری قمری) معروف به حبیب علی کیوتانگ یکی از روحانیون و مبلغان برجسته اسلامی در جاکارتا در قرن بیستم میلادی بود. او همچنین بنیانگذار و رئیس مرکز اسلامی اندونزی سازمان پیشرو در سایر سازمان‌های مذهبی در اندونزی بود. علی بن عبدالرحمان بن عبدالله بن محمد بن حسین بن عبدالرحمان بن حسین بن عبدالرحمان بن هادی بن احمد صاحب الشعب بن محمد بن علوی بن ابی‌بکر الحباشی بن علی بن احمد بن محمد اسدالله بن حسن آل- ترابی بن علی بن الفقیه، سرهنگ دوم محمد بن علی بن محمد، مالک میربت بن علی خلیع بن علوی بن محمد بن علوی بن عبیدالله بن احمد المهاجر بن عیسی بن محمد النقیب بن علی العریدی بن جعفر صادق بن محمد‌الباقر بن علی زین العابدین بن الحسین السبت بن علی بن ابی‌طالب، علی شوهر فاطمه دختر محمد صلی الله علیه و آله و سلم. وی سی و چهارمین نوه رسول خدا محمد صلی الله علیه و آله است.

حبیب علی بن عبدالرحمن الحبشی

نام	حبیب علی بن عبدالرحمن الحبشی
نام پدر	عبدالرحمن بن عبدالله
متولد	20 جمادی الاول ، 1286 ق
در گذشت	20 رجب، 1388 ق
محل تولد	جاکارتا، اندونزی
دین	اسلام
مذهب فقهی	شافعی

زندگی

وی در جاکارتا در جزیره جاوه در بیستم جمادی الاول سال 1286 هجری قمری متولد شد و مادرش سلما از جاکارتا است. پدربزرگش محمد بن حسین اولین کسی بود که از حضرموت به جزایر اندونزی آمد و با خانواده قدری سلاطین فونتیانگ ازدواج کرد. پدر علی کیوتانگ در ده سالگی درگذشت ، بنابراین مادرش او را به حضرموت و مکه برای کسب علم فرستاد و به همین دلیل او جواهرات خود را برای سفر پسرش فروخت و آن هم در سال 1298 ق .

استادان

وی پس از بازگشت به جاوا از تعدادی از دانشمندان و استادانی در حضرموت و مکه و همچنین اندونزی کسب علم کرد از جمله:

• علی بن محمد الحبشی؛
• أحمد بن حسن العطاس؛
• عبدالرحمن بن محمد المشهور؛
• أحمد بن حسن العیدروس؛
• أحمد بن محمد المحضار؛
• محمد بن صالح العطاس؛
• عیدروس بن عمرالحبشی؛
• محمد بن حسین الحبشی؛
• بکری بن محمد شطا؛
• محمد بن سعید بابصیل؛
• عمر بن حمدان المحرسی؛
• عثمان بن عبدالله بن یحیى؛
• عبدالله بن محسن العطاس؛
• محمد بن أحمد المحضار؛
• محمد بن طاهر الحداد؛
• عبدالله بن علی الحداد؛
• أحمد بن محسن الهدار؛
• محمد بن عیدروس الحبشی.

فعایت‌ها

وی به جاوا بازگشت و در کویتانگ لین در جاکارتا علاوه بر تجارت، به تدریس و وکالت پرداخت و مرکز اسلامی در اندونزی (ICI) را در سال 1329 هجری قمری تأسیس کرد. حدود هفتاد سال، ده ها هزار نفر از در همه جا، و او توانست افراد زیادی را از مناطق مختلف جاکارتا برای سخنرانی‌های آموزشی و مذهبی در شورای خود، مانند حبیب سالم بن جیندان ، جذب کند. حرفه وی سراسر اندونزی، سنگاپور و مالزی را شامل می شد و به لبنان، اورشلیم، سوریه، عراق، مصر، هند، پاکستان و دیگر کشورها سفر کرد و چندین بار به زیارت رفت .

از جمله آثار وی می‌توان به ساخت مسجد جامع در منطقه کویتانگ در زمینی که عبدالرحمن بن شیخ الکاف با هزینه شرکت الکاف اهدا کرد اشاره کرد. وی در تاسیس انجمن خیر در سال 1319 هجری قمری و اتحادیه علویان در سال 1347 هجری قمری شرکت کرد و اگرچه از اعضای فعال انجمن خیر نبود، اما از این نهاد حمایت معنوی می کرد و هر سال جشنی به مناسبت سالروز تولد پیامبر(ص) برگزار می‌کند که صدها هزار مسلمان در آن شرکت کردند و برای همه از ضیافت‌های عمومی پذیرایی می‌کند و آن را به همسایگان و دیگران تقسیم می‌کند.

درگذشت

وی دوشنبه شب پس از نماز مغرب در بیستم رجب 1388 هجری قمری درگذشت و روز دوشنبه بعد از نماز عصر در منطقه کویتانگ در جاکارتا به خاک سپرده شد و پسرش محمد جانشین او شد.