محمدبن الفضل البلخی

نسخهٔ تاریخ ‏۸ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۰۷ توسط S.m.salehi.kh (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «<div class="wikiInfo">بندانگشتی| {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-ali...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

ابوعبدالله محمد بن الفضل بن عباس بن حفص البلخی از علمای اهل سنت و جماعت و از صوفیان برجسته در قرن چهارم هجری قمری است[۱] که اصالتاً از بلخ ولی ساکن سمرقند بوده است.

تصوف و عرفان.jpg
نام ابوعبدالله محمد بن الفضل بن عباس بن حفص البلخی
زاده

ایران

درگذشت 319 هجری قمری

ایران

دین و مذهب اسلام، تسنن

نظرات علما

ابوعبدالرحمن السلمی او را «یکی از بزرگان شیوخ خراسان» توصیف کرده است.

ابوعثمان الحیری او را دوست می داشت و درباره او می گفت:اگر در خود نیرو می یافتم نزد برادرم محمد بن الفضل می رفتم و با دیدن او آرامش می یابم. دیدن او انسان ساز است [۲] [۳].

شاگردان

احمد الخضرویه با او همراه شد و علم حدیث را از او گرفته و در سمرقند واعظ و متذکر بود.همانطور که قبلا ذکر شد سلمی در طبقات تصوف و طوسی در اللمع از وی سخن به میان آورده اند[۴].

گفتار

او را از بلخ اخراج کردند زیرا آیات را به گونه ای خاص نقل می کرد و معتقد بود سه نوع علم دارد: معرفت به خدا، معرفت از خدا ، معرفت با خدا. اول علم به صفات خداوند، دوم علم ظاهر و باطن و حلال و حرام و سوم علم خوف و امید و حب و اشتیاق به خداوند.

نشانه بدبختی سه چیز است: علم بدو عمل، عمل بدون اخلاص و مصاحبت با صلحا و رعایت نکردن شان ایشان.

وفات

او در سال 319 هجری قمری درگذشت.

پانویس

  1. طبقات الصوفية، تأليف: أبو عبد الرحمن السلمي، ص171-175، دار الكتب العلمية، ط2003
  2. طبقات الأولياء، تأليف: ابن الملقن، ج1، ص51
  3. شذرات الذهب في أخبار من ذهب، تأليف: ابن العماد، ج2، ص279
  4. جورج طرابيشي (2006). معجم الفلاسفة (الطبعة الثالثة). بيروت، لبنان: دار الطليعة. صفحة 186