‌ابوعبدالله محمد مهدی(نام کامل وی: أبو عبد الله محمد بن عبدالله المنصور بن محمد بن علی المهدی بالله) ملقب به «مهدی» سومین خلیفه از خلفای عباسی بود که بعد از پدرش منصور دوانیقی بین سالهای ۱۵۸ تا ۱۶۹، در بغداد خلافت و فرمانروایی مسلمانان را بر عهده داشت. مدت ده سال و چهل و پنج روز خلافت کرد و سرانجام در چهل و سه سالگی در بیست و سوم ماه محرم سال ۱۶۶ وفات یافت. از کارهای او می‌توان به وسعت دادن مسجدالحرام، گذاشتن دستگاه برید (اطلاعات) و رونق گرفتن تجارت در بغداد اشاره کرد.

نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.

یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۳:۳۷، ۱۶ اوت ۲۰۲۲؛

مهدی عباسی

نام	مهدی عباسی أبو عبد الله محمد بن عبد الله المنصور
القاب و سایر نام‌ها	مهدی
زاده	۱۲۶ق • حمیمه • مکه
درگذشت	۱۶۶ق • منطقه ماسبذان • ایلام
دین و مذهب	اسلام
فعالیت‌ها	سومین خلیفه عباسی • لشکر کشی به روم و هند

زندگی‌نامه

محمد بن عبدالله بن محمد بن علی بن عبدالله بن عباس، ملقب به مهدی^[۱] سومین خلیفه عباسی پس از سفاح و منصور دوانیقی است^[۲]. وی در سال ۱۲۶ق در حمیمه در نزدیکی مکه متولد شد^[۳]. پدرش منصور دوانیقی توجه ویژه‌ای به تربیت او داشت و از نوجوانی منصب‌های مهمی به او واگذار می‌کرد^[۴].

در سال ۱۴۷ق، منصور او را ولیعهد خود نمود^[۵]. او در تیزهوشی و بخشش و نرم‌خویی زبانزد بود^[۶] و بعد از مرگ پدرش در روز ۱۷ ذی حجه سال ۱۵۸ق^[۷] یا ۱۵۹ق^[۸] به خلافت رسید.

مهدی عباسی دو پسر خود، هادی و هارون را به ترتیب و پیاپی ولیعهد خود کرد^[۹]. هرچند در اواخر عمر خود از ولیعهدی هادی پشیمان بود، اما موفق به تغییر ولیعهد نشد^[۱۰].

لقب مهدی

به باور پژوهشگران معاصر، لقب مهدی برای محمد بن منصور، با هدف تضمین حمایت و پشتیبانی مردم^[۱۱] و در تقابل با ادعای مهدویت نفس زکیه، انتخاب شده است^[۱۲]. بر این اساس، گفته شده که عباسیان تلاش کردند مهدی عباسی را مهدی موعودِ ذکر شده در احادیث پیامبر معرفی کنند تا از این طریق حمایت مردم را جلب کرده و حکومت عباسی را حفظ کنند^[۱۳].

پانویس

↑ طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۸، ص۱۱۰.
↑ مسعودی، مروج الذهب، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۵۰۱-۵۰۲.
↑ ابن کثیر، البدایه و النهایه، بیروت، ج۱، ص۱۵۱.
↑ خضری، تاریخ خلافت عباسی، ۱۳۸۳ش، ص۴۴.
↑ طقوش، دولت عباسیان، ۱۳۸۳ش، ص۷۳.
↑ مسعودی، تنبیه والاشراف، قاهره، ص۲۹۷؛ ابن الطقطقی، الفخری، ۱۴۱۸، ص۱۷۹.
↑ دینوری، اخبارالطوال، ۱۳۶۸ش، ص۳۸۶.
↑ مقدسی، البدء والتاریخ، بیروت، ج۶، ص۹۵.
↑ طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۸، ص۱۲۴.
↑ یعقوبی، تاریخ یعقوبی، بیروت، ج۲، ص۴۰۱.
↑ عمر، «فرهنگ مهدویت در لقب‌های خلفای عباسی»، ص۱۷۰.
↑ طباطبایی، «گونه‌های چالش‌آفرینی عباسیان نخستین در مسئله امامت،» ص۱۳۵.
↑ طباطبایی، «گونه‌های چالش آفرینی عباسیان نخستین در مسئله امامت»، ص۱۳۵.

[1] طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۸، ص۱۱۰.

[2] مسعودی، مروج الذهب، ۱۴۰۹ق، ج۳، ص۵۰۱-۵۰۲.

[3] ابن کثیر، البدایه و النهایه، بیروت، ج۱، ص۱۵۱.

[4] خضری، تاریخ خلافت عباسی، ۱۳۸۳ش، ص۴۴.

[5] طقوش، دولت عباسیان، ۱۳۸۳ش، ص۷۳.

[6] مسعودی، تنبیه والاشراف، قاهره، ص۲۹۷؛ ابن الطقطقی، الفخری، ۱۴۱۸، ص۱۷۹.

[7] دینوری، اخبارالطوال، ۱۳۶۸ش، ص۳۸۶.

[8] مقدسی، البدء والتاریخ، بیروت، ج۶، ص۹۵.

[9] طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ۱۳۸۷ق، ج۸، ص۱۲۴.

[10] یعقوبی، تاریخ یعقوبی، بیروت، ج۲، ص۴۰۱.

[11] عمر، «فرهنگ مهدویت در لقب‌های خلفای عباسی»، ص۱۷۰.

[12] طباطبایی، «گونه‌های چالش‌آفرینی عباسیان نخستین در مسئله امامت،» ص۱۳۵.

[13] طباطبایی، «گونه‌های چالش آفرینی عباسیان نخستین در مسئله امامت»، ص۱۳۵.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]