ابراهیم بن عبدالصمد بن موسی، (000 – 325ق) محدث شیعی. وی از سادات هاشمی است. ابی مصعب زهری استاد وی بود و محمدبن عیسی بن هارون و قاضی ابوالحسین علی بن محمد بن یوسف(استاد نجاشی) از شاگردان وی هستند. از او هیچ اثر تألیفی به جای نمانده است.

نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.

یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۰۹:۵۹، ۱ اکتبر ۲۰۲۲؛

نام	ابراهیم بن عبدالصمد بن موسی
استادان	ابی مصعب زهری
شاگردان	محمدبن عیسی بن هارون • قاضی ابوالحسین علی بن محمد بن یوسف
دین و مذهب	اسلام • تشیع
فعالیت‌ها	محدث شیعی

معرفی اجمالی

ابراهیم بن عبدالصمد بن موسی، (000 – 325ق) محدث شیعی. وی از سادات هاشمی است كه نسب او به «ابراهیم امام»(مقتول در 131هجری) از نوادگان «عبدالله بن عباس‏بن عبدالمطلب»(م68ق) می‏رسد. تاریخ ولادت او معلوم نیست ولی در سامراء دیده به جهان گشود و در 325هجری در زادگاهش وفات یافت. وی در سامراء پس از تحصیلات مقدماتی و كسب معارف بیشتر، به بغداد سفر كرد و در آنجا بخشی دیگر از علوم حدیث را فرا گرفت. سپس شاگردانی تربیت نمود و به انتشار حدیث پرداخت. پدر و جدش از عالمان حدیث بودند و وی برخی از گزارشات حدیثی را از پدرش نقل می‏كند. علاوه بر این، پدرش امیر حاجیان عراق در دوره متوكل عباسی بود. جد پدرش «محمدبن ابراهیم»(م140ق) معروف به «ابن الامام» از شاگردان ویژه امام صادق(ع) بود. همچنین جد اعلای او «ابراهیم امام»(م131ق) برادر «منصور عباسی»، پایه‏گذار نهضت عباسیان بر ضد امویان و پیشوای شیعیان كیسانی بوده است. شواهد موجود نشان می‏دهد كه وی با اینكه از تیره عباسیان است اما گرایشات شیعی داشته و به تربیت راویان شیعی اشتغال داشت.

اساتید

از اساتید او جز پدرش كسی در منابع شیعه شناسایی نشده است، اما ابی مصعب زهری را می‏توان از اساتید سنی او معرفی كرد.

شاگردان

از شاگردان او محمدبن عیسی بن هارون و قاضی ابوالحسین علی بن محمد بن یوسف(استاد نجاشی) هستند. از او هیچ اثر تألیفی به جای نمانده است.

منابع

تاريخ بغداد، ج6ص136 شماره 3177، و ج1ص402 شماره 357؛ رجال نجاشي، ص355 شماره 951؛ طبقات اعلام الشيعه، ج1ص2؛ معجم رجال الحديث، ج15ص229 شماره 9957)