ابراهیم بن محمد بن معروف
ابراهیم بن محمد بن معروف، (حدود311 – حدود 395ق) ابواسحاق مذاری یا مرادی. وی نزد محمد بن همام اسكافی(م336ق) و كسانی كه در طبقه او بودهاند مانند ابوبكر بن ابیالثلج بغدادی(م325ق) و احمد بن محمدبن سعیدبن عقده(م333ق) شاگردی نموده است. از شاگردان او حسین بن عبیدالله غضائری(م411ق) و احمد بن عبدون معروف به ابن حاشر(م423ق) هستند. از تألیفات او كتاب المزار و مناسك حج را میتوان نام برد.
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۱:۴۴، ۸ اکتبر ۲۰۲۲؛
| نام | ابراهیم بن محمد بن معروف |
|---|---|
| زاده | اوایل سده چهارم • رستای مذار • بصره |
| درگذشت | اواخر سده چهارم • میسان • بصره |
| استادان | محمد بن همام اسكافی • ابوبكر بن ابیالثلج بغدادی • احمد بن محمدبن سعیدبن عقده |
| شاگردان | حسین بن عبیدالله غضائری • احمد بن عبدون |
| آثار | كتاب المزار • مناسك حج |
معرفی اجمالی
ابراهیم بن محمد بن معروف، ابواسحاق مذاری یا مرادی. فقیه و محدث شیعی. در اوایل سده چهارم دیده به جهان گشود زیرا وی در 336هجری از استادش روایت دارد بنابراین در این تاریخ وی از سن كافی برخوردار بوده است. وفات او در انتهای سده چهارم روی داده است. وی ظاهراً در قریه «مذار» یكی از روستاهای پایین بصره واقع در آبادی «میسان» به دنیا آمد. به گفته یاقوت حموی: «قبر عبدالله بن علی بن ابی طالب(ع)، در میسان قرار دارد و مردم آن تماماً شیعه هستند». وی از آنجا به بصره آمد و بخشی از تحصیلات خود را در بصره گذرانده است. پس از آن وارد بغداد شد و نزد اساتید آنجا علوم رایج را فرا گرفت و در فقه و حدیث به حد كمال رسید. وی در بغداد شاگردان چندی تربیت كرد و احادیث زیادی را جمع آوری نمود بطوری كه شیخ طوسی وی را «صاحب روایات» معرفی میكند. نجاشی نیز ضمن تصریح به راستگویی و اعتبار او، وی را از بلند پایهگان شیعه بر میشمارد.
استادان
وی نزد محمد بن همام اسكافی(م336ق) و كسانی كه در طبقه او بودهاند مانند ابوبكر بن ابیالثلج بغدادی(م325ق) و احمد بن محمدبن سعیدبن عقده(م333ق) شاگردی نموده است.
شاگردان
از شاگردان او «حسین بن عبیدالله غضائری»(م411ق) و «احمد بن عبدون» معروف به «ابن حاشر»(م423ق) هستند.
آثار
از تألیفات او «كتاب المزار» و «مناسك حج» را میتوان نام برد.
منابع
- جامع الرواه، ج1ص32؛ خلاصه الاقوال، ص50 شماره14؛
- رجال طوسی، ص414 شماره 5995؛
- رجال نجاشی، ص19 شماره 23؛
- الفهرست، طوسی، ص40 شماره 11؛
- معجم البلدان، ج5ص88؛
- معجم المؤلفین، ج1ص107؛
- معجم رجال الحدیث، ج1ص262 شماره 277؛
- موسوعه مؤلفی الامامیه، ج1ص403.