ابوطیب رازی

نام	ابوطیب رازی
القاب و سایر نام‌ها	رازی
زاده	حدود 350ق
درگذشت	حدود 350ق
شاگردان	ابومحمد حسن بن حمزه طبری
آثار	زیاره الامام الرضاعلیه السلام
دین و مذهب	اسلام • تشیع

ابوطیب رازی، (000 – حدود 350ق) متكلم، فقیه و محدث شیعی. وی به دلیل اینكه مدت زیادی در ری اقامت داشت و به همین سبب شهرت او رازی است. وی متكلمی چیره ‏دست بود. اعتقادات كلامی او برخاسته از مذهب مرجئه بود كه قائل به اصالت عقیده و كافی بودن ایمان قلبی هستند. همچنین كتابی با عنوان زیاره الامام الرضاعلیه السلام در باره فضیلت و معجزات آن امام نوشته كه به دویست ورقه می‏‌رسید.

معرفی اجمالی

ابوطیب رازی، متكلم، فقیه و محدث شیعی. نام او در منابع به چشم نمی‏‌خورد و تنها از روی كنیه‌‏اش شناسایی می‏‌شود. ولادت و زادگاه او روشن نیست. وفات او در اواسط سده چهارم(حدود 350ق) اتفاق افتاد زیرا شاگرد او در 358هجری درگذشت، از این‌رو درنظر گرفتن مرگ او در اواسط سده چهارم بعید به نظر نمی‌رسد. وی به دلیل اینكه مدت زیادی در «ری» اقامت داشت و به همین سبب شهرت او «رازی» است، محتمل است محل وفات او نیز در ری بوده باشد. از دوران كودكی و محل پرورش او اطلاعی نداریم. بخشی از حیات علمی او در بغداد سپری شد ولی روشن نیست در آنجا نزد چه كسی درس خوانده است. وی متكلمی چیره ‏دست بود.اعتقادات كلامی او برخاسته از مذهب «مرجئه» بود كه قائل به اصالت عقیده و كافی بودن ایمان قلبی هستند. متكلم از كسانی كه با وی هم ‏روزگار بوده‏‌اند می‏‌توان محمد بن علی عبدكی معروف به ابن عبدك جرجانی(م.ب360ق) و «ابومنصور صرام»(م.ح350ق) را نام برد كه در مباحث كلامی با وی مخالفت كرده و به مذهب وعید(خلود در آتش و عقاب ابدی صاحبان گناهان كبیره) گرایش داشتند.

شاگردان

از شاگردان معروف او «ابومحمد حسن بن حمزه طبری»(م358ق) است كه صاحب‌نظران به دلیل حسن سابقه‏‌ی شاگردش، وی را نیز قابل اعتماد معرفی نموده‏‌اند.

آثار

وی كتاب‏های زیادی در باب امامت، فقه و حدیث تألیف نمود كه اكنون نام و نشانی از آنها نیست. همچنین كتابی با عنوان «زیاره الامام الرضاعلیه السلام» در باره فضیلت و معجزات آن امام نوشته كه به دویست ورقه می‏‌رسید.

منابع

1. اعیان الشیعه(قطع بزرگ)، ج2ص370 شماره 2177؛
2. تنقیح المقال(حجری)، ج3ص22 فصل كنیه‏‌ها؛
3. خلاصه الاقوال، ص301 شماره 16؛
4. طبقات اعلام الشیعه، ج1ص13؛
5. الفهرست، طوسی، ص277 شماره 877، و ص282 شماره 909؛
6. موسوعه مؤلفی الامامیه، ج2ص215.