ابومنصور صرام، (000 – حدود350ق) فقیه، متكلم و مفسر شیعی در قرن چهارم. وی اهل نیشابور بود و در آنجا پرورش یافته است. وی در كسب دانش همت نشان داد و پس از چندی در علوم فقه، تفسیر و اعتقادات، سرآمد دیگران شد و از عالمان برجسته و رؤسای نیشابور به شمار آمد به‏ طوری كه گفتار او بر دیگران مقدم بود. وی در همه منابع رجالی شیعه فردی شایسته و مورد اعتماد معرفی شده است. فرزند او «ابوالقاسم» از فقهای عصر خویش بود. وی دارای تألیفات فراوانی بوده كه معروف‏ترین آنها «تفسیر القرآن» است.

نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.

یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۰۹:۴۶، ۱۲ اکتبر ۲۰۲۲؛

نام	ابومنصور صرام
القاب و سایر نام‌ها	صرام
زاده	قرن چهارم • نیشابور
درگذشت	حدود350ق
شاگردان	ابوحازم نیشابوری • فرزندش ابوالقاسم صرام
آثار	تفسیر القرآن • بیان الدین فی الاصول • ابطال القياس • زياره الرضا(ع)
دین و مذهب	اسلام • تشیع

معرفی اجمالی

ابومنصور صرام، فقیه، متكلم و مفسر شیعی در قرن چهارم. نام او با همین كنیه در منابع آمده و مشخصات پدر و جد او ذكر نشده است. ولادت و وفات او در دست نیست ولی قرائن نشان می‏دهند كه وفات او در اواسط قرن چهارم(حدود 350ق) اتفاق افتاد، زیرا شیخ طوسی(م460ق) با فرزند او ملاقات داشته اما خود او را ندیده است، بنابراین وی در حیات شیخ طوسی از دنیا رفته بود. وی اهل نیشابور بود و در آنجا پرورش یافته است. از لقب «صرام» بر می‏آید كه وی (یا پدرش) به تجارت چرم اشتغال داشته و در كنار تحصیل، از این راه كسب درآمد می‏كرده است. وی در كسب دانش همت نشان داد و پس از چندی در علوم فقه، تفسیر و اعتقادات، سرآمد دیگران شد و از عالمان برجسته و رؤسای نیشابور به شمار آمد به‏ طوری كه گفتار او بر دیگران مقدم بود. وی در همه منابع رجالی شیعه فردی شایسته و مورد اعتماد معرفی شده است. فرزند او «ابوالقاسم» از فقهای عصر خویش بود. همچنین نوه او «ابوالحسن» از عالمان زمان خود بود. از هم عصران او «ابوطیب رازی»(م.ح350ق) و «ابن عبدك جرجانی»(م.ب360ق) هستند. وی در مباحث اعتقادی مانند معاصرش ابن‏‌عبدك بر مذهب بغدادیین كه در قول به «وعید»(خلود در آتش) مشهور بودند، گرایش داشته است اما ابوطیب با آن دو مخالف كرده و قائل به «إرجاء»(اصالت عقیده و ایمان قلبی) بود. وی همچنین در نیشابور با برخی از رجال اهل‌‏سنت مانند «ابونصربن ابی الفضل صرام»(م382ق) و «ابوحامد احمد بن اسماعیل صرام»(م333ق، از قاریان بزرگ نیشابور) نیز هم‏ عصر بوده است، اما هیچ خبری از ارتباط وی با آنها گزارش نشده است. همچنین از اساتید او نیز هیچ گزارشی در منابع دیده نمی‏‌شود. از شاگردان او «ابوحازم نیشابوری»(استاد شیخ طوسی) و فرزندش «ابوالقاسم صرام» هستند كه مدت زیادی نزد او درس خوانده‌‏اند. وی دارای تألیفات فراوانی بوده كه معروف‏ترین آنها «تفسیر القرآن» است. این كتاب در حجمی وسیع و به صورتی زیبا نوشته شده كه در باره تفسیر و تأویل آیات قرآن كریم است و از روایات ائمه معصومین(ع) بهره گرفته شده است. از كتابهای ديگر او «بيان الدين في الاصول»، «ابطال القياس» و «زياره الرضا(ع)» هستند.