احمد بن احمد كوفی كاتب، (حدود 314 – بعد380ق) ابوالحسین. محدث امامی در نیمه دوم سده چهارم هجری. از شاگردان محمد بن یعقوب كلینی(م329ق) است. از معاصران او در بغداد ابوالحسین احمد بن علی بن سعید كوفی و ابوالحسن احمد بن محمد بن علی كوفی هستند.

نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.

یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۰:۴۸، ۱۷ اکتبر ۲۰۲۲؛

نام	احمد بن احمد كوفی كاتب
القاب و سایر نام‌ها	کوفی • كاتب
زاده	حدود 314هجری • کوفه
درگذشت	بعد380ق
استادان	محمد بن یعقوب كلینی
شاگردان	شیخ مفید • احمد بن عبدون • سید مرتضی علم الهدی • ابوالحسن عقرایی تمار • ابونصر محمد بن احمد بن حمدون واسطی
دین و مذهب	اسلام • تشیع

معرفی اجمالی

احمد بن احمد كوفی كاتب، ابوالحسین. محدث امامی در نیمه دوم سده چهارم هجری. ولادت او در كوفه و حدود 314هجری اتفاق افتاد زیرا وی از شاگردان «كلینی»(م329ق) است و در زمان اخذ روایت از كلینی حداقل باید پانزده ساله بوده باشد هر چند ممكن است وی در آن زمان از سن بیشتری برخوردار بوده باشد. وفات او نیز به‏ خوبی روشن نیست اما می‏‌توان حدس زد كه وی حداقل تا سال 380هجری حیات داشته است. زیرا نجاشی كه در سال 372هجری متولد شده است هنگامی‏ كه در زمان كودكی ‏اش(هشت سالگی) در مسجد لؤلؤیی بغداد به فراگیری قرائت قرآن نزد متولی مسجد مشغول بود، او را دیده كه كتاب كافی را برای شاگردانش قرائت می‏كند. بنابراین وی در زمان كودكی نجاشی در قید حیات بوده است. در باره شرح‏ حال او گزارشی در منابع دیده نمی‌‏شود. از لقب «كوفی» استنباط می‏‌شود كه وی اهل كوفه بود و در آنجا پرورش یافته است. سپس به بغداد آمد و نزد مهم‏ترین استادش یعنی «محمد بن یعقوب كلینی»(م329ق) به استماع حدیث پرداخت و مسئولیت كتابت احادیث نیز با او بوده است، از این‏‌رو وی را «كاتب» لقب داده‌‏اند. از معاصران او در بغداد «ابوالحسین احمد بن علی بن سعید كوفی» و «ابوالحسن احمد بن محمد بن علی كوفی» هستند. شیخ طوسی این دو معاصرش را افرادی مستقل ندانسته و اذعان كرده كه آنها با صاحب شرح‏ حال متحد هستند. از هم‏‌بحثان و معاصران دیگر او می‏‌توان «هارون بن موسی تلعكبری»(م385ق) و «ابوالمفضل محمد بن عبدالله شیبانی»(م387ق) را نام برد. وی شاگردان زیادی تربیت كرده است ولی بیشتر آنها گمنام هستند. از جمله شاگردانی كه در حلقه درس او حضور داشتند اینها هستند: «شیخ مفید»(م413ق)، «احمد بن عبدون»(م423ق)، «سید مرتضی علم الهدی»(م436ق)، «ابوالحسن عقرایی تمار» و «ابونصر محمد بن احمد بن حمدون واسطی». از او كتاب یا رساله‏‌ای بر جای نمانده است.

استادان

معرفترین استاد ایشان محمد بن یعقوب كلینی(م329ق) بوده است.

شاگردان

شیخ مفید(م413ق)، احمد بن عبدون(م423ق)، سید مرتضی علم الهدی(م436ق)، ابوالحسن عقرایی تمار و ابونصر محمد بن احمد بن حمدون واسطی از شاگردان بنام و مشهور او هستند.