احمد بن حسین عطار
احمد بن حسین عطار، (حدود 300 – حدود 385ق)ابوالحسین. محدث شیعی در اواخر سده چهارم هجری. در بغداد اقامت داشت و در دوران جوانی از شاگردان «محمدبن یعقوب كلینی»(م329ق) بوده است. «سید مرتضی علم الهدی»(م436ق) توانست مجلس درس او را درك كند و احادیث او را كه از شیخ كلینی نقل میشد، بشنود. در منابع شیعه احادیث اندكی از او برجای مانده كه بعضی از آنها در باره فضیلت علی‌علیه السلام وارد شده است.
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۶:۰۷، ۲۹ اکتبر ۲۰۲۲؛
| نام | احمد بن حسین عطار |
|---|---|
| القاب و سایر نام‌ها | عطار |
| زاده | اواخر سده چهارم هجری • بغداد |
| درگذشت | حدود 385ق • بغداد |
| استادان | محمدبن یعقوب كلینی |
| شاگردان | سید مرتضی علم الهدی • عبدالله بن نصر بن خمیس موصلی • حسین بن عبدالوهاب |
| دین و مذهب | اسلام • تشیع |
معرفی مختصر
احمد بن حسین عطار، ابوالحسین. محدث شیعی در اواخر سده چهارم هجری. از لقب «عطار» ممكن است استفاده شود كه وی با گیاهان خوشبو و دارویی سر و كار داشته و از این راه هزینه زندگی را تأمین میكرده است. وی در بغداد اقامت داشت و در دوران جوانی از شاگردان «محمدبن یعقوب كلینی»(م329ق) بوده است. بنابراین ولادت او میتواند در آغاز سده چهارم بوده باشد. زندگی و حیات علمی او در بغداد تا زمانی ادامه یافت كه «سید مرتضی علم الهدی»(م436ق) توانست مجلس درس او را درك كند و احادیث او را كه از شیخ كلینی نقل میشد، بشنود. از شاگردان دیگر او «عبدالله بن نصر بن خمیس موصلی» است كه در ناحیه غربی بغداد در مسجد رباط از او حدیث شنیده است. شاید «حسین بن عبدالوهاب» صاحب كتاب «عیون المعجزات» از دیگر شاگردان او بوده است، زیرا وی در این كتاب از او نقل حدیث میكند. در منابع شیعه احادیث اندكی از او برجای مانده كه بعضی از آنها در باره فضیلت علی‌علیه السلام وارد شده است. از او كتاب یا رسالهای گزارش نشده است.
استادان
محمدبن یعقوب كلینی یکی از شناخته ترین اساتید اوست.
شاگردان
سید مرتضی علم الهدی، عبدالله بن نصر بن خمیس موصلی و حسین بن عبدالوهاب از مشهورترین شاگرن وی می‌باشند.
منابع
- بحارالانوار، ج52ص217 باب25حدیث80؛
- طبقات اعلام الشیعه، ج1ص26؛
- عیون المعجزات، حسین بن عبدالوهاب، ص1حدیث1؛
- مدینه المعاجز، ج1ص194 حدیث115؛
- الیقین، سیدبن طاوس، ص423.