عامّه در اصطلاح شیعه امامیه به معنی اهل سنت و جماعت است که در برابر شیعیان یعنی خاصّه می‌‏باشد و چون از نظر جمعیت شامل اکثریت مسلمانان می‌شوند، به آنان عامّه گویند[۱].

وجه نام‌گذاری

دلیل نام‌گذاری اهل‌سنت به «عامه» این است که چون در سه قرن اول هجری قمری یعنی دوران زندگی امامان شیعه، اهل‌سنت حاکم بودند و تقریبا همه امکانات حکومتی، قضایی و علمی در اختیار آنان بود[۲]. از این جهت تعبیر «عامه» دربارۀ آنان به کار می‌رفته و حتی این تعبیر در احادیث امامان شیعه نیز بیان شده است[۳]، مثلا در مقبوله عمربن‌حنظلة از جعفر بن محمد (صادق‌) از این تعبیر استفاده شده است[۴].

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 329
  2. محدثی جواد؛ فرهنگ غدیر؛ قم، نشر معروف؛ سال ۱۳۹۲ شمسی، ص ۳۷۷.
  3. همان.
  4. ر. ک: کلینی محمد بن یعقوب؛ کافی؛ تهران، نشر دار الکتب الاسلامیه، سال 1369 شمسی؛ ج 1، ص ۶۸.