علی ببلاوی
على بن محمد بن أحمد الببلاوى الإدریسى الحسنى المالکی در سال 1312ه. ق به سمت نقابت سادات منصوب شد و سپس از سال 1320 تا 1323 ریاست جامع الازهر را نیز عهدار بود[۱].
تولد و تحصیل
وی در ماه رجب سال 1251 هجری قمری در روستای ببلاو از توابع دیروط استان أسیوط متولد و در همانجا رشد یافت او قرآن و مقدمات را در همان سامان فراگرفت و در سال 1269ه. ق وارد الازهر شد و از محضر اساتیدی همچون شیخ محمد علیش، الشیخ منصور کساب، السید محمد الصاوی، الشیخ علی مرزوق، الشیخ إبراهیم السنجلفی، الشیخ أحمد الإسماعیلی، والشیخ محمد الإنبابی، الشیخ علی بن خلیل الأسیوطی بهرمند شد[۲].
آثار
رسالة فی فضائل لیلة النصف من شعبان
إعجاز القرآن
الأنوار الحسینیة
ریاست الازهر
پس از سلیم البشری علی بن محمد الببلاوی به عنوان شیخ الازهر در دوم ذی الحجه 1320 هجری قمری، مطابق با 1 مارس 1903 میلادی منصوب شد. این دوره از آن جهت حائز اهمیت است که ببلاوی علی‌رغم مخالفت حکومت وقت با شیخ محمد عبده و اقدامات اصلاحی وی همراهی فراوانی با وی از خود نشان داد تا اینکه سعایت حاسدان کارگر افتاد و منجر به ترک الازهر از سوی عبده و استعفای ببلاوی از ریاست الازهر در نهم محرم 1323 هجری قمری برابر با 15 مارس 1905 میلادی شد.
درگذشت
شیخ علی بن محمد الببلاوی در سوم ذی القعده 1323 هجری قمری مطابق با 29 دسامبر 1905 میلادی درگذشت [۳].