احمد مؤید بالله: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابوالحسین احمدبن حسین بن هارون اقطع آمُلی''' [[فقیه]]، ادیب و شاعر و محدث و امام شیعهٔ زیدی معروف به سید مؤید باالله بود. وی برادر یحیی ملقب به [[ناطق بالحق]] و از پیشوایان [[زیدیه]] [[ایران]]، [[طبرستان]] و معاصر [[صاحب بن‌عباد]] بود؛ و با برادر کوچکتر خود به برادران هارونی معروف بودند. این دو از خانواده بطحانی بودند<ref>[http://ensani.ir/file/download/article/20120325195909-1125-65.pdf امامان زیدی]</ref>. پدر وی شیعهٔ اثنی‌عشری بود و خود او برادر او نیز نخست دارای این مذهب بودند و بعد به فرقهٔ زیدیهٔ پیوستند. آملی در پی کسب دانش به [[بغداد]] رفت و نزد دایی خود ابوالعباس احمد بن ابراهیم درس خواند. بعد به همدان رفت و نزد [[قاضی‌ القضات همدانی|قاضی‌القضات عبدالجبار همدانی]] درس خود را به پایان رسانید و در [[فقه]] و اصول و نحو و لغت عربی و [[حدیث]] و درایت تبحر یافت و آراء فقهی او از سوی زیدیان [[ایران]] و [[کوفه]] و [[حجاز]] و [[یمن]] پذیرفته شد. وی در فصاحت شهره بود، چنان‌که نثر وی را در کتابی که در پاسخ قابوس بن وشمگیر دربارهٔ فضائل [[علی بن ابی طالب]] نوشت معجزه مانند دانسته‌اند. در دیلمستان با او به [[خلافت]] بیعت کردند و مدت حکومت او بیست سال طول کشید.

المؤید دو بار در شرق گیلان قیام کرد. یکی در ایام صاحب بن عباد در سال ۳۸۰ هجری و دیگری چند سال بعد. مشخص نیست چه زمانی در ری قیام کرده، ولی در گیلان و دیلم قیامش موفق به جمع کردن مردم شد ولی ابوالفضل الناصر علوی به رقابتش برخاست و چون از نوادگان ناصر کبیر بود، گیلانی‌ها به او پیوستند. المؤید توانست شیرزیل (شیر دل)، از امرای محلی هوسم، را شکست دهد. یک سال بعد شیرزیل با لشکری برگشت و او را اسیر و تبعید کرد و نهایتاً با پرداخت فدیه المؤید آزاد شد. المؤید به ری و سپس آمل رفت. در آمل مردم به او اقبال نشان دادند و او مجدداً به هوسم رفت و این بار به نبرد با ابو زید الثائری پرداخت و باز هوسم را گرفت. چون نتوانست مقرری سربازان را بپردازد و از نسل ناصر کبیر هم نبود، مردم او را رها کردند و دوباره به ابو زید پیوستند. او به گیلان گریخت ولی تلاش ناموفق دیگری هم در این دوره داشت که به شکست انجامید.

دوباره به دیلم رفت و قصد داشت مجدداً قیام کند ولی ضمن شکست‌هایی، وقتی موفق به جمع‌آوری سپاه درخوری شد، فخرالدوله دیلمی از آل بویه قصد برانداختن او کرد و صاحب بن عباد را به آن نواحی فرستاد. صاحب او را امان داد و به ری برد و در درگاه فخرالدوله ماند. مؤید نهایتاً به دیلمان بازگشت و اندکی بعد در روز عرفهٔ سال ۴۱۱ هجری در ۷۹ سالگی همان‌جا در گذشت و روز عید قربان در روستای لنجا دفن شد. مقبره‌اش مشهور و مزار مردم آن نواحی بود.

المؤید را در فنون ادب و فقه و کلام و اصول فقه صاحب کمالت دانستند. در جوانی در مجالس علمی و ادبی صاحب بن عباد شرکت می‌کرد و از جمله استادان بزرگش قاضی عبدالجبار معتزلی است که المؤید چون قدرت یافت، او را به بیعت با خود دعوت کرد. زیدیان یمن هم او را به امامت شناخته‌اند.

از آثار مهم او عبارتند از:

کتاب البلغه نیز در فقه الهادی

کتاب النبوات در اصول عقاید

کتاب التبصره نیز در اصول عقاید

کتاب الافاده در فقه

سیاسه المریدین

همچنین جوابیه‌ای بر نوشتار قابوس بن وشمگیر، که در مدح خلفای چهارگانه بود، نوشت که از لحاظ ادبی یک شاهکار به‌شمار می‌رفت. ابن اسفندیار از دیوان اشعار بزرگ او یاد کرده.