سریال‌های رمضانی در کشور‌های اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

در طول شب‌های [[ماه رمضان]]، بعد از صرف سحری یا مراسم افطار، خانواده‌های سراسر جهان عرب این نمایش‌های ویژه را از طریق تلویزیون به صورت مجانی تماشا می‌کنند. ماه رمضان به‌ تنهایی حدود ۶۰ درصد از کل درآمد تبلیغاتی در مناطق عربی را شامل می‌شود. سرمایه‌گذاران، یک‌سری ایستگاه‌های خصوصی تلویزیون را باز می‌کنند که فقط در ماه رمضان فعالیت دارند. این ایستگاه‌های تلویزیونی وارد ماراتن داغ و نفس‌گیری می‌شوند که شامل بیش از ۶۰۰ کانال ماهواره‌ای رایگان است. بیشتر سریال‌ها در ۳۰ قسمت تهیه می‌شوند و بعضی از آن‌ها پس از ماه رمضان هم ادامه پیدا می‌کنند. این مجموعه‌های تلویزیونی بخشی جدایی‌ناپذیر از سنت‌های ماه رمضان در این مناطق شده‌اند و این سنت به همان روشی انجام می‌شود که در گذشته اجداد مردم این مناطق، برای طی کردن شب‌های ماه رمضان، به گفتن داستان‌ها و افسانه‌های قدیمی می‌پرداختند. چنین کاری بخشی از سنت شب‌های ماه رمضان در گذشته‌های ایران هم بود و همچنان در بعضی مناطق کشور انجام می‌شود.

ماه رمضان مهم‌ترین زمان برای تلویزیون‌های عربی است؛ طوری‌که حتی می‌توان گفت خیلی از تلویزیون‌های عربی تمام تلاش سالانه‌شان را روی تولیدات مربوط به همین یک ماه متمرکز می‌کنند. بازیگران تلویزیونی بسیار مشهوری در جهان عرب وجود دارند که فقط در سریال‌های ماه رمضان بازی می‌کنند و همین‌طور نویسندگان و کارگردان‌هایی هستند که حرفه خاص و مشخص آن‌ها تولید برای همین ماه مبارک است. بعضی از سریال‌های عربی، ۸ الی ۱۲ سال است که به‌صورت دنباله‌دار هر سال در ماه رمضان پخش می‌شوند. البته باید به این توجه داشت که عمده تولیدات رمضانی تلویزیون‌های عربی مربوط به [[خاورمیانه]] می‌شود نه سایر کشور‌های عربی.

دنیای عرب، صنعت تلویزیون قدرتمندی دارد. در سال‌های اخیر این تلویزیون‌ها تحولات چشمگیری داشتند و حتی بحران‌های اقتصادی و تحولات سیاسی که مهم‌ترین آن‌ها در طول سال ۲۰۱۱ در پی پس‌لرزه‌های اتفاقاتی تحت‌عنوان بهار عربی یا همان [[بیداری اسلامی]] رخ داد، نتوانستند از این تحولات جلوگیری کنند. هر اتفاقی که افتاد، به‌جای تهدید این صنعت، برایش به یک فرصت تبدیل شد. با وقوع پدیده بیداری اسلامی در سال ۲۰۱۱ فرصت آزادی‌بیان در حوزه‌های سیاسی برای مجموعه‌سازان مصری و تونسی فراهم شد و موجب جذب مخاطبان بیشتر گردید.

البته این مصر بود که همان ابتدا بزرگ‌ترین تحولات تلویزیونی را در منطقه آغاز کرد، ارزش‌های تولید را بالا برد و ستاره‌های سینمایی را در صنعت تلویزیون به خود جلب کرد و رویکرد سبکی سابق را از بین برد که سریال‌های پرتحرک و عامه‌پسند مصری به خاطر آن‌ها مشهور بودند. ملودرام‌های مصری در سینما، منبع الهام اصلی برای سبکی از فیلمسازی بودند که در [[ایران]] لقب فیلمفارسی گرفته بود. سریال‌سازی عربی از دهه شصت میلادی و با ماه رمضان شروع شد. با گذشت هر دهه، سریال‌های بیشتری با اندازه‌ها و ژانر‌های مختلف ساخته می‌شدند، زیرا موفقیت این مجموعه‌ها بین مخاطبان هر روز بیشتر می‌شد و پول تبلیغات همچنان درحال سرازیر شدن بود.

آن‌ها می‌گویند با این نوع برنامه‌ها، بینندگان در ارتباط معنوی با خدا نیستند؛ درحالی‌که رمضان یک ماه معنوی برای خودآگاهی و تفکر عمیق است. درمقابل، عد‌ه‌ای پاسخ می‌دهند که بازاریابی ماه رمضان و نمایش‌های تلویزیونی آن، یک روند طبیعی است، زیرا اعراب به‌دلیل رشد اقتصادی کشورهایشان به‌طور فزاینده به سبک زندگی غربی اعتماد می‌کنند.

از آنجا که شیوه زندگی [[مسلمانان]] در ماه رمضان باعث افزایش گسترده مخاطبان تلویزیونی می‌شود، تبلیغ‌کنندگان برجسته کالا‌های بازرگانی، به‌رغم نرخ مضاعف تبلیغات در این دوره، کمپین‌های پخش ویژ‌ه‌ای را برای این ماه حمایت می‌کنند. باز در همین‌جاست که منتقدان می‌گویند، این تبلیغات به‌عنوان ترویج‌دهنده فرهنگ مصرف‌گرایی، با روح ماه رمضان مغایرت دارند. آن‌ها می‌گویند مصرف‌گرایی غالبا رویا‌های غیرواقعی برای فقرای شهری و روستایی ایجاد می‌کنند، درحالی‌که روح ماه رمضان، همدلی و نیکوکاری است.

در مکان سوم جدول، «فاصله ایمنی» با ۷۰ میلیون مخاطب قرار داشت که بیشترین آن‌ها در سوریه و لبنان بودند. این سریال به زندگی روزمره مردم سوریه پس از جنگ می‌پردازد و روایتگر موضوعاتی انسانی ازقبیل عشق، زندگی، کوشش، امید و تاثیرات جنگ و پیامد‌های آن بر زندگی و جامعه است. شخصیت «سلام» که قهرمان این سریال است، یک جراح مغز و اعصاب است که از عواقب بحران سوریه و اتفاقات دردناکی که در آن گذشته، رنج می‌برد.

از اینجا بود که شرکت‌های خصوصی شروع به تهیه بودجه برای اپرا‌های صابونی و تبلیغات قبل و بعد و میانه آن‌ها کردند. ازجمله تحولات این دوره افزایش چشمگیر دستمزد ستاره‌های بازیگری و در کل بالا رفتن هزینه‌های تولید و نیاز به بودجه بالاتر بود. وقتی پس از بهار عربی، نسبت به تاریخچه ۲۰ ساله گذشته، گفتمان انتقادی گسترد‌ه‌ای شکل گرفت، عنوان شد که نیمی از هزینه تولید سریال‌ها تن‌ها دستمزد یک بازیگر آن است.

مضامین آثار به‌همین‌ترتیب شدیدا از زندگی واقعی اکثریت مردم فاصله گرفت و همین‌ها باعث شد که بسیاری از مردم این کشور احساس کنند صدای آن‌ها از رسانه‌های عمومی شنیده نمی‌شود. بخشی از اعتراضات سیاسی-اجتماعی پس از آن به‌همین‌دلیل ایجاد شدند. به‌طور عمده دو فاکتور وجود داشت که مصرف‌گرایی را با سریال‌های مصری پیوند می‌داد؛ اولین فاکتور جذابیت و تحسین بازیگران، به‌خصوص بازیگران زن بود که بینندگان عرب از آن‌ها به‌عنوان «نجمه» (به‌معنای مونث ستاره) یاد می‌کنند.

سبک زندگی تجملاتی آن‌ها تبلیغ یک نوع سبک زندگی بود. دومین مورد، تبلیغات تلویزیونی است که مستقیما مخاطبان را به مصرف تشویق می‌کند. در سه سال گذشته، فیلمنامه‌های مصری به‌شدت سانسور شده‌اند تا از هرگونه انتقاد نسبت به مسئولان این کشور یا تازیانه‌های اخلاقی متداول در دهه گذشته، جلوگیری شود.

این اولین سریال عربی بود که در سرویس پخش اینترنتی منتشر شد. این مجموعه، تولیدشده توسط کانال CBC مصر و نسخه‌ای بازسازی‌شده از سریال اسپانیایی «هتل بزرگ» بود. دولت مصر به رهبری السیسی، امسال رویکرد جدیدی را برای جریان‌سازی در تلویزیون این کشور اتخاذ کرده است. آن‌ها تصمیم گرفته‌اند در کشاکش بین ایران و عربستان، خودشان را به‌عنوان یک نیروی سوم معرفی کنند؛ نیرویی که بیشتر می‌خواهد جایگزینی عربی برای ایران باشد و درمقابل تروریسم تکفیری و چیز‌های دیگر، مدافع حقوق اعراب معرفی شود.

همزمان با نقطه‌عطف افول سینمای سوریه، ساخت سریال‌های سوری از دهه ۹۰ آغاز شد. این هنگامی اتفاق افتاد که کانال‌های ماهوار‌ه‌ای در جهان عرب افزایش یافت و توسط ده‌ها میلیون نفر عرب‌زبان، از مراکش تا خلیج‌فارس مشاهده شد. در سال ۲۰۱۰، حدود ۴۰ سریال سوری در ماه رمضان پخش شد که بعضی از آن‌ها فقط در سوریه دیده شدند، اما بیشترشان در کانال‌های ماهوار‌ه‌ای عرب حضور داشتند.

این معامله خوبی برای سوری‌ها نبود که سینما را بدهند و سریال‌های تلویزیونی را بگیرند، درحالی‌که می‌توانستند هر دو را با هم داشته باشند؛ اما تک‌قطبی شدن جهان و وارد آمدن فشار‌های ساختاری مضاعف بر دولت سوسیالیستی سوریه، بالا نگه‌داشتن پرچم سینما را برای دولت و ملت آن‌ها دشوار کرد. به‌هرحال سوری‌ها ترجیح دادند به‌جای بیرون رفتن تمام‌قد از میدان، کار را در صنعت سریال‌سازی ادامه بدهند.

حالا سریال‌های سوریه به یکی از ارزشمندترین صادرات این کشور تبدیل شده است که خصوصا در کشور‌های حاشیه خلیج‌فارس، یعنی جایی که دولتمردان آن‌ها با رژیم سوریه روابط سیاسی خوبی ندارند، بسیار محبوب هستند.

محبوبیت درام سوریه به‌دلیل آثار تاریخی بالا رفت و آن‌ها توانستند قالیچه را از زیر پای آثار تاریخی مصر بیرون بکشند؛ اما سوریه به‌دلیل شرایط جنگ، مدتی از رقابت عقب‌نشینی کرد و پس از چندی با شدت تمام برگشت تا بتواند از نظر تعداد آثار درام، جایگاه مصر را فتح کند. طی این سال‌ها درام سوریه حدود ۴۵ اثر تاریخی را ارائه داده که شامل آثار تاریخی «شامی» است و عبارت لوانتین بیشتر به همان‌ها اطلاق می‌شود. تاریخی بودن درام‌های لوانتین دوره زمانی مبسوطی را شامل می‌شود.

سریال‌های لبنان هم به‌دلیل کمبود بودجه و عدم‌حمایت دولت از چالش‌های متعدد رنج می‌برند و عمده مخاطبان تلویزیونی این کشور جذب تماشای مجموعه‌های خارجی در فضای وب شده‌اند. به‌دلیل جنگ در سوریه، برخی شرکت‌های تولید‌کننده فیلم سوری، پروژه‌های خود را به لبنان منتقل کرده‌اند که آنچه از سریال‌سازی لبنان دیده می‌شود، عمدتا مربوط به همین مراکز است. این سریال‌ها البته به نام سوریه ثبت می‌شوند و صرفا عنوان محصول مشترک با لبنان در آن‌ها قید می‌شود.

اردن تعدادی از «سریال‌های بدوی» را تولید می‌کند که در طبیعت بادیه‌ای فیلمبرداری می‌شوند و برخلاف خیلی از سریال‌های روتین و شبانه، فضای آن‌ها در خارج از منازل است. درام بدوی یا بادیه‌ای، ژانر جذاب و کمتر شناخته‌شد‌ه‌ای در سینمای امروز دنیاست که به‌عنوان نوع تخیلی آن می‌شود داستان‌های هزارویک‌شب یا سندباد را در گذشته‌های دور مثال زد. در این ژانر، مثل ژانر وسترن، طبیعت نقش مهمی دارد.

آن‌ها در سریال‌های بدوی، بر زندگی سنتی اعراب، در زمان منتهی به [[جنگ‌ جهانی دوم|جنگ‌جهانی دوم]] تمرکز می‌کنند. غالبا در این نوع درام‌ها، مباحث مربوط به تنش بین شیوه‌های زندگی سنتی و مدرن با تمرکز ویژه بر سیستم‌های مردسالارانه و نقش زنان در درون آن‌ها مطرح می‌شود. ابتکار بعضی از این سریال‌ها برای پرداختن به موضوعات حساس مانند قتل‌های ناموسی بی‌نظیر است.

نوع دیگر سریال‌های اردنی، درام‌هایی تاریخی است که مضامین آن‌ها از شاعران پیش از اسلام گرفته تا فتوحات اسلامی را شامل می‌شود. بسیاری از این سریال‌ها تولید مشترک تلویزیون‌های اردن، سوریه و خلیج‌فارس است. براساس نظرسنجی بینندگان تلویزیون اردن، ۵/۹۲ درصد از مردم این کشور ترجیح می‌دهند درام‌های سوری را تماشا کنند؛ درحالی‌که ۶/۶۱ درصد فیلم‌های مصری را هم دوست دارند و ۶/۲۶ درصد درام‌های اردنی را تماشا می‌کنند.

این اصطلاح که برای توصیف حضرت خدیجه به‌کار رفت، در زبان آن مناطق بار معنایی نامناسبی دارد. اولین واکنش به این سریال را انجمن «محققان مسلمان الجزایر» انجام داد که در بیانیه‌اش پس از محکوم کردن جسارت به ام‌المومنین نوشت: «شما رسانه‌های ضعیف، با برنامه‌های ضعیف و سطحی، برای دیده شدن از چنین جسارت‌هایی استفاده می‌کنید.» تلویزیون‌های تونس و الجزایر غیر از سریال‌هایشان در برنامه‌های تلویزیونی هم به یک‌سری حواشی برخوردند تا جایی که پخش دو مورد از آن‌ها با دخالت مستقیم رئیس‌جمهور لغو شد. اما سریال‌سازی مراکش امسال وضع متفاوتی نسبت به کشور‌های اطراف خود داشت.

مجموعه تلویزیونی «ام‌هارون» که محصول کویت است و توسط گروه کانال MBC عربستان سعودی پخش می‌شود، جنجال‌های زیادی را برانگیخته، چون محتوای آن تلاشی برای عادی‌سازی روابط اعراب با رژیم‌صهیونیستی تلقی شد. این مجموعه تلویزیونی داستان زندگی یک مامای یهودی را روایت می‌کند و حول جامعه‌ای چندمذهبی در یک کشور عربی خلیج‌فارس، از دهه ۳۰ تا دهه ۵۰ قرن گذشته می‌چرخد. در این سریال چنین نمایش داده می‌شود که تبعیض در حق یهودیان به‌قدری بالاست که آن‌ها ناچار می‌شوند به سرزمین اسرائیل پناه ببرند. به‌این‌ترتیب گذشته از تمام تحریفات تاریخی گوناگون، اینجا چنین نمایش داده می‌شود که رژیم صهیونیستی از [[یهودیان]] عرب تشکیل شده؛ حال آنکه تقریبا همه می‌دانند غالب کسانی که چنین دولت خودخوانده‌ای را تشکیل دادند، یهودیان اروپا بودند.

فارس الصرفندی راجع‌به این سریال در سایت العالم نوشت: «هشت روز گذشته را صرف بررسی واکنش شبکه‌های اجتماعی به روند عادی‌سازی روابط در سطوح فرهنگی کرده‌ام و چیزی که بیش از هرچیز دیگر شگفت‌زده‌ام کرده، خشم نسل جدید از دو سریال «ام‌هارون» و «خروج ۷» است. کسانی که این دو سریال را ساخته و میلیون‌ها دلار خرج انحراف نسل جدید از مساله فلسطین کرده‌اند، درواقع همه‌چیزشان را باخته‌اند، اما نتوانسته‌اند نسل جدید را با خود هماهنگ کنند. حتی برعکس، روح وطن‌دوستی و احساس مسئولیت درقبال مساله فلسطین را در آن‌ها بیدار کرده‌اند.»

پدر ضیا وقتی درنهایت با این موضوع مواجه می‌شود، با آن کنار می‌آید. این سریال صراحتا با دیالوگ‌هایی رو و شعاری درباره اینکه آن‌ها هم انسان هستند و ما باید این را بپذیریم، به استقبال موضوع نزاع اعراب و رژیم‌صهیونیستی می‌رود. این مجموعه درکل با هدف تبلیغ اصلاحات بن‌سلمانی ساخته شده، اما قسمت سوم آن به سد محکمی بین افکار عمومی جهان عرب خورد. به‌رغم واکنش منفی عرب‌زبان‌ها به این سریال، بلافاصله پس از پخش آن در سوم رمضان، در روز دوشنبه (چهارمین روز ماه‌رمضان)، کانال خصوصی رژیم‌صهیونیستی (۱۲) در گزارش خود راجع‌به «خروج ۷» گفت: «این اولین‌باری است که آن‌ها به‌طور علنی در [[عربستان سعودی]] راجع‌به اینکه اسرائیل دشمن نیست، صحبت کرده‌اند.» و از رفتار سعودی‌ها ستایش کرد. این کانال در ادامه همان گفتگو درمورد خروج ۷ گفت: «این یک تغییر اساسی است که از آستانه عادی‌سازی روابط فراتر رفته و خواستار تقویت روابط گرم میان شهروندان اسرائیل و عربستان سعودی است.» در روز‌های بعد رسانه‌های رژیم‌صهیونیستی تیتر زدند که آیا عربستان از هزینه کردن برای فلسطینی‌ها خسته شده و در تحلیل‌های خود که عمدتا به قصد روحیه‌بخشی انجام می‌شد، چنین آوردند که دشمنی مردم عربستان درحال گردش از رژیم‌صهیونیستی به‌سمت ایران است. البته واکنش‌های منفی گسترده‌ای که به خروج ۷، خصوصا از جانب نسل جوان کشور‌های حوزه خلیج‌فارس صورت گرفت، نتیجه‌گیری دیگری را منطقی‌تر جلوه می‌داد.

ایده این سریال چند روز پس از درگذشت اسقف کاپوچی آغاز شد. یک شرکت تولیدات تلویزیونی و رادیویی با نویسنده مجموعه، حسن یوسف تماس گرفت و گفت که پیرو مرگ اسقف کاپوچی، آن‌ها قصد دارند سریالی در این‌باره تولید کنند که زندگی او را نشان می‌دهد. یوسف موافقت کرد و مقرر کرد که سریال توسط ریحان الخطیب کارگردانی شود.

زندگی کاپوچی در یک کتاب ۵۰۰ صفحه‌ای با عنوان «خاطرات من در زندان» نوشته شده بود، اما اسقف بعد از تحت‌فشار قرارگرفتن توسط واتیکان، از آن دو روزنامه‌نگار خواست که این کتاب را تا وقتی او زنده است، منتشر نکنند. در سال ۲۰۱۷ - وقتی حسن روی نوشتن سریال کار می‌کرد - کتاب هنوز چاپ نشده بود، اما او موفق شد به نویسندگان آن دسترسی پیدا کند و آن‌ها قبل از انتشار کاغذی کتاب، نسخه‌ای الکترونیکی از آن را برای او ارسال کردند تا بتواند برای نوشتن فیلمنامه‌اش استفاده کند. نگهبان بیت‌المقدس یک درام شامی محسوب می‌شود که امسال جزء محبوب‌ترین آثار ماه‌رمضان است<ref>[https://www.yjc.news/fa/news/7350523/%D8%B3%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D9%84-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%B1%D9%85%D8%B6%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D8%B4%D9%88%D8%B1-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%B9%D8%B1%D8%A8%DB%8C سریال‌های رمضانی در کشور‌های عربی]</ref>.