شیعه در آمریکا: تفاوت میان نسخه‌ها

نخستین گروه [[شیعه]] مهاجر، از حدود صد و هشتاد سال پیش، از [[لبنان]] و [[سوریه]] به [[آمریکا]] مهاجرت کردند و در شهرهای [[دیترویت میشیگان]] و راس و داکوتای شمالی ساکن شدند. این مهاجرت بین سال های 1824 تا 1878 صورت پذیرفته است. در سال 1924، دولت آمریکا قانونی را تحت عنوان « [[قانون منع ورود آسیایی ها]] » (Asian Exelusion Act)، که به نوعی مفهوم [[نژادپرستی]] را نیز دربرداشت، وضع کرد و با تمسک به آن، از ورود آسیایی هایی که از نظر آنان رنگین پوست محسوب می شدند و از نظر [[فرهنگ ]]و [[رفتار]]، با سفیدپوستان اروپایی تبار آمریکا متفاوت بودند، ممانعت کرد. <br>

این مرکز، نزدیک کارخانه ماشین سازی فورد آمریکا ساخته شده است زیرا بیشترین مهاجران عرب، در بدو ورود به آمریکا در آن کارخانه مشغول به کار شدند. رهبر فعلی این گروه، شخصی به نام «امام حسن قزوینی» است که در کربلا متولد شده و تقریباً ده سال نیز در حوزه علمیه قم مشغول به تحصیل بوده و در سال 1992 به آمریکا مهاجرت کرده است. در بالای سردر ورودی این مسجد، عکس بزرگی از او به چشم می‌خورد.<br>

گفتنی است که شیعیان مهاجر، تنها عرب تبار نیستند، بلکه ایرانی ها، پاکستانی ها و دیگر ملیت های غیرعرب نیز در میان آنان وجود دارند. به طور کلی، نکته مهم درباره شیعیان مهاجر، آن است که این گروه، غالباً فعالیت سیاسی ندارند و بیشتر مایل هستند خود را با فرهنگ و آداب آمریکا تطبیق دهند. آنان می خواهند مانند آمریکایی ها زندگی کنند و آمریکا را نه برای تبلیغات دینی، بلکه صرفاً برای کسب معاش و به عنوان محلی مناسب برای زندگی انتخاب کرده اند هر چند نیازهای مربوط به دینشان، از جمله مراسم ازدواج، طلاق و تدفین مردگان، آنان را به سوی مراکز اسلامی می کشاند. معمولا این گونه مراکز اسلامی، محلی برای تجمع همولایتی ها، تدریس و یادگیری زبان مادری و... می‌باشند. <br>

گاه مراکزی به چشم می خورند که محلی برای تجمع مسلمانان، بدون توجه به قومیت و ملیت، می باشند مانند «مرکز اسلامی آیت الله خویی» در نیویورک، که معمولا ایرانی ها، عراقی ها، لبنانی ها، خوجه های پاکستانی و آمریکایی ها در مراسم آن شرکت می کنند و یا «مراکز امام علی(علیه السلام) در نیویورک»، که هرچند بیشتر فعالان آن ایرانی هستند، ملیت های دیگر نیز به آن جا رفت و آمد می‌کنند.<br>

گروه هایی مانند سلطنت طلبان ایرانی، که با رضا پهلوی در کالیفرنیا همکاری می کنند، برخی از پیروان نهضت آزادی، پیروان خط امام(ره) و حتی منافقان نیز اکنون از فعالان سیاسی مهاجران شیعه در آمریکا هستند.

غیر از مراکزی که مدیریت آنها با اشخاص روحانی است، مراکزی نیز وجود دارند که اداره آنها با اشخاصی است که هیچ سنخیتی با اسلام و شیعه ندارند، بلکه ضد علمای اسلام و از لحاظ سیاسی، ضد دولت ایران هستند. معمولا سرپرستی این گونه مراکز، با پزشک یا مهندس فعالی است که خود پیش نماز هم می شود، بدون آنکه اطلاعی از اسلام و فقه داشته باشد. این گونه مراکز، از نظر سیاسی، کاملا لیبرال هستند. خانم ها از نظر حجاب، در این مراکز (و فقط در محدوده این مراکز) به یک روسری اکتفا می کنند و حتی در برخی موارد، پیش نمازی را هم بر عهده می‌گیرند!<br>

صدها گروه شیعی دیگر نیز در آمریکا وجود دارند از جمله، گروه «انصارالله» که گروهی است با اعضای سیاه پوست از مهاجران سودانی و آمریکایی و دارای اعتقادات عجیب و غریب. رهبر این گروه یک سودانی است و معتقد است پیامبر اسلام و همه ائمه (علیهم السلام)سیاه پوست بوده اند و اعراب نژادپرست، ابوبکر را که سرخ پوست بود، به دلیل رنگ پوستش، بر حضرت علی(علیه السلام)ترجیح دادند.<br>

گروه دوم، آمریکایی های سیاه پوست و سفیدپوستی هستند که از راه های گوناگون، از جمله با تبلیغات تصوف، شیعه شده اند. تصوف در آمریکا بیشتر از طریق «فرقه نعمت اللهی دکتر نوربخش» و «فرقه شیخ فضل الله حائری عراقی» تبلیغ می‌شود.<br><br>

پیروان و مریدان دکتر نوربخش خانقاه های متعددی در شهرهای آمریکا و اروپا ایجاد کرده اند و به طور کلی، بر خلاف مریدان شیخ فضل الله به انجام احکام ظاهری دین تقیدی ندارند. شیخ فضل الله، رهبر گروه دیگر صوفیان، داستان جالبی دارد. وی که روحانی زاده ای از اهالی نجف و مهندس نفت است، تبلیغات خود را در کالیفرنیا آغاز کرد.<br><br>