شفا: تفاوت میان نسخه‌ها

|}

</div>

'''شفا''' در لغت به معنای نقطه آخر چیزی است که مشرف به نابودی یا نجات باشد. از این رو شفا‌یافتن بیمار به معنای عافیت یافتن و نجات از بیماری است؛ بنابراین، چنانچه گفته شد، شفابخشی [[قرآن]] به معنای نجات بخشی آن از هر بیماری که موجب انحطاط و سقوط مادی و معنوی است.

شفا در استعمالات عرب به خصوص در زبان [[شریعت]] به معنای درمان بیماری جسمانی و درمان بیماری­‌های روحانی است و منحصر در مسائل جسمی و مادی محض نمی­ باشد. [[قرآن کریم]] می­فرمایند: يا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جاءَتْكُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَ شفا لِما فِي الصُّدُورِ وَ هُدىً وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنين<ref>سوره یونس،آیه 57.</ref>. قرآن نیز شفا را به صدور نسبت می‌دهد و این به این معناست که مسئله شفا منحصر در امور مادی نیست. همچنین در نهج البلاغه آمده است: وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ لَيْسَ عَلَى أَحَدٍ بَعْدَ الْقُرْآنِ مِنْ فَاقَةٍ وَ لَا لِأَحَدٍ قَبْلَ الْقُرْآنِ مِنْ غِنًى فَاسْتَشْفُوهُ مِنْ أَدْوَائِكُمْ وَ اسْتَعِينُوا بِهِ عَلَى لَأْوَائِكُمْ فَإِنَّ فِيهِ شفا مِنْ أَكْبَرِ الدَّاءِ وَ هُوَ الْكُفْرُ وَ النِّفَاقُ وَ الْغَيُّ وَ الضَّلَالُ فَاسْأَلُوا اللَّهَ بِهِ وَ تَوَجَّهُوا إِلَيْهِ بِحُبِّهِ وَ لَا تَسْأَلُوا بِهِ خَلْقَه‏<ref> نهج البلاغه للصبحی صالح، صفحه 252.</ref>. در این فقره [[حضرت علی(ع)]]، [[کفر]] و نفاق و ضلالت و گمراهی را بزرگترین بیماری دانستند و [[قرآن]] را شافی این بیماری­‌ها معرفی کردند.

میان نگاه [[دین]] مقدس اسلام و فلسفه الهی و نگاه مکاتب مادی در حوزه مسائل انسان شناسی، تفاوت مبنا وجود دارد. این تفاوت مبنا سبب می‌­شود که نگاه و تعریف ما از مفاهیمی همچون شفا، سلامت، درمان و امثال آن متفاوت باشد.

پس دارالشفاء بودن ملازم با این نیست که امراض جسمی هر کسی که به [[حرم]] مشرف شد یا تربت حسینی را استفاده کرد، الزاما برطرف شود. و اگر مرضی خیر انسان باشد و برای باطن و روح مصلحت داشته باشد، جا ندارد که امام بدن او را شفا دهد.

بسیاری از بیماری­‌ها در مسیر سعادت انسان نیستند. بیماری­‌هایی که خیر نیستند، واقعا با زیارت و [[توسل]] و [[استغفار]] برطرف می­‌شوند. ولی بخشی از بیماری‌­ها که مصداق خیر و رحمت است، در اثر زیارت برطرف نمی‌­شود.

پس نتیجه این شد که دارالشفاء بودن ملازم با این نیست که امراض جسمی هر کسی که به حرم مشرف شد، الزاما برطرف شود. زیرا جسم انسان، گوشه‌ای از وجود اوست و اگر مرضی خیر انسان باشد و برای باطن و روح مصلحت باشد، جا ندارد که امام بدن او را شفا دهند.

در تفسیر جملاتی مانند: حرم دار‌الشفا است، قرائت حمد موجب شفاست و ... با دو نگاه افراط و تفریط مواجه هستیم.

پس در نگاه [[ادیان]] و فلسفه الهی، به این دلیل که وجود انسان مرکب از جسم و روح است، شفا او نیز شفا برآیندی است.

[https://virgool.io/@taleblou/%D8%A8%D8%B1%D8%B1%D8%B3%DB%8C-%D9%85%D8%A7%D9%87%DB%8C%D8%AA-%D8%B4%D9%81%D8%A7-ds3jagdocc1q برگرفته از سایت ماهیت شفا - ویرگولhttps://virgool.io]