۱٬۰۰۷
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
Mohsenmadani (بحث | مشارکتها) |
M.r.nastooh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
یکی از اقدامات شمس الدین، اصلاح مراسم عزاداری حسینی بود، به گونهای که با اقتضائات این دوره سازگار باشد. «جمعیهٔ منتدی النشر» که محمد رضا مظفر و محمد تقی حکیم در رأس آن قرار داشتند و شمس الدین در آن فعالیت میکرد, اولین گروهی بود که با جدیت به اصلاح شکل عزاداریها پرداخت. این جمعیت پس از مدتی دانشکده فقه (کلیهٔ الفقه) را تأسیس کرد و شمس الدین یکی از اعضای هیئت علمی این دانشکده بود. جلسهای منظم از [[سید موسی صدر]], [[سید محمد باقر صدر]], [[سید محمد تقی فقیه]], محمد مهدی شمس الدین در نجف تشکیل میشد که در آن به بحث و بررسی مسائل حوزه و جهان اسلام میپرداختند. | یکی از اقدامات شمس الدین، اصلاح مراسم عزاداری حسینی بود، به گونهای که با اقتضائات این دوره سازگار باشد. «جمعیهٔ منتدی النشر» که محمد رضا مظفر و محمد تقی حکیم در رأس آن قرار داشتند و شمس الدین در آن فعالیت میکرد, اولین گروهی بود که با جدیت به اصلاح شکل عزاداریها پرداخت. این جمعیت پس از مدتی دانشکده فقه (کلیهٔ الفقه) را تأسیس کرد و شمس الدین یکی از اعضای هیئت علمی این دانشکده بود. جلسهای منظم از [[سید موسی صدر]], [[سید محمد باقر صدر]], [[سید محمد تقی فقیه]], محمد مهدی شمس الدین در نجف تشکیل میشد که در آن به بحث و بررسی مسائل حوزه و جهان اسلام میپرداختند. | ||
پس از عزیمت سید موسی صدر به لبنان, روابط آنها گسسته نشد و مکاتبات بین آنها ادامه یافت. در طول ۳۵ سال اقامت در | پس از عزیمت [[سید موسی صدر]] به [[لبنان]], روابط آنها گسسته نشد و مکاتبات بین آنها ادامه یافت. در طول ۳۵ سال اقامت در [[عراق]]، علاوه بر فعالیتهای علمی و درسی، به کارهای اجتماعی مانند شرکت در حرکتهای مردمی علیه استکبار و استعمار, ساختن مساجد و کتابخانهها مشغول بود. با شروع انقلاب چهاردهم تموز ۱۹۵۸ عراق, وارد جرگه مبارزات سیاسی شد و خود از فعالیتهایش در این دوره میگوید. بین سالهای ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۹ در منطقهٔ فرات میانه و بویژه شهر [[دیوانیه]]، میان مردم زیست و همراه آنها در فعالیتهای فرهنگی و اجتماعی مشارکت داشت. در این [[شهر]]، [[مرکز اسلامی]] و [[کتابخانه]] عمومی بزرگی تأسیس کرد. همچنین بالغ بر بیست مسجد در آن ساخت. وی نمایندهٔ تام الاختیار [[آیت الله محسن حکیم]] در این منطقه بود. دورهٔ اقامت او در [[عراق]] با حوادث بسیاری در جهان اسلام مانند موضوع اشغال [[فلسطین]] و درگیریهای شدید اعراب و [[اسرائیل]], انقلابها و جنبشهای گوناگون در [[خاور میانه]] مصادف بود. | ||
او همراه با دیگر عالمان دینی نجف اشرف در جریان این حوداث قرار داشت. او با توجه به تجربه پیشتاز در قاهره و نیز تجربه روابط مستحکم مرحوم | او همراه با دیگر عالمان دینی [[نجف اشرف]] در جریان این حوداث قرار داشت. او با توجه به تجربه پیشتاز در قاهره و نیز تجربه روابط مستحکم مرحوم [[حسن البنا]] با علمای [[شیعه]] ، از گفتمان [[وحدت]] در اعتقادات و شریعت سخن به میان می آورد و تأکید می کند فراخوان به حذف دیگری، فراخوانی غیر طبیعی است و خدمتی به روند [[وحدت]] نمیکند. سپس بر این نکته تأکید میکند که ما باید تحقق [[تقریب]] میان همه [[مذاهب اسلامی]] را آن چنان که میان مذاهب مختلف [[اشعری]] صورت گرفت، هدف قرار دهیم.از جمله سیاست هایی که وی مطرح می سازد، مسئله منع [[تبشیر]] و [[تبلیغ]] در میان [[مسلمانان]] و واداشتن پیروان یک مذهب به ترک مذهب خویش و پیروی از مذهب دیگر به شیوه تبشیری است. | ||
=ویژگی های فکری و اندیشه ای= | =ویژگی های فکری و اندیشه ای= | ||