جنبش اسلامی الجزایر: تفاوت میان نسخه‌ها

[[الجزایر]]، وسیع‌ترین کشور شمال آفریقاست که در سواحل جنوبی [[مدیترانه]] قرار دارد. [[اسلام]] در میانه قرن اول هجری (هفتم میلادی) وارد این سرزمین گردید و فاتحان مسلمان تا قرن شانزدهم میلادی بر این سرزمین حکومت کردند. هم اکنون نیز 99 درصد مردم آن مسلمان و بیشتر پیرو فقه [[مالکی]] هستند.

نکته قابل توجه در مبارزات مردم الجزایر، ماهیت اسلامی آن است. حضرت [[آیت اللّه خامنه‌ای]]، با ستایش از [[مقاومت]] مسلمانان این کشور می‌گوید: «اسلام بود که یکصد و پنجاه سال، در الجزایر مبارزه کرد، و هم او بود که ریشه‌های عربیت را در آن سرزمین پابرجا نگاه داشت... و تنها به این وسیله بود که روح مقاومت، در الجزایر زنده ماند.»

متأسفانه جنبش اسلامی در الجزایر بعد از پیروزی، از مسیر اصلی خود منحرف شد و جبهه آزادی‌بخش ملی که به عنوان حزب پیروز در جنگ با فرانسوی‌ها قدرت را به دست گرفت، در مدت سه دهه حکومت، آرمان‌های اسلامی خود را فراموش کرد و الجزایر را به سوی برقراری یک حکومت غیردینی سوق داد. هنگامی که «[[هواری بومدین]]» به مقام ریاست‌جمهوری رسید. (1965 ـ 1978) دولتی مرکب از نخبگان نظامی، حزبی و تکنوکرات‌ها تشکیل داد. ایدئولوژی «بومدین» ترکیبی از [[سوسیالیسم]]، [[ناسیونالیسم]] و اسلام بود. «بومدین» می‌خواست برای الجزایر هویتی جدید بسازد تا بر اساس آن، هم فرانسه دوستان، هم عرب دوستان و هم اسلام‌گرایان را خشنود سازد و آن ایجاد الجزایری با اصول عربی و اسلامی و محتوای غیرمذهبی بود.

زمامداران جدید الجزایر که تحت تأثیر افکار غربی و غیردینی بودند، برای برآورده شدن خواسته‌هایشان از یک سو از نام اسلام سوء‌استفاده کردند و از سوی دیگر از فعالیت اصول گرایان، گروه‌های اسلامی سیاسی و حتی گروه‌های مذهبی مانند «[[القیام]]» و «[[اهل الدعوه]]» که فقط کارهای فرهنگی و تبلیغاتی می‌کردند و کاری به سیاست نداشتند جلوگیری کردند.

1 ـ بنیادگرایی و اصول گرایی: این دسته مانند بیشتر بنیادگرایان، خواهان تحقق عقاید اسلامی و احکام شرع در جامعه هستند و بیشترین توجه خود را به تهاجم فرهنگی غرب و بازگشت به خویشتن از غرب زدگی و بیگانه پرستی و انجام اصلاحات در جامعه معطوف کرده‌اند. «عباس مدنی»، رهبر جبهه نجات اسلامی که از طرفداران این نظریه است، در‌این‌باره می‌گوید: «ما اصول‌گرا هستیم. به ما می‌گویند شما یک جریان اسلامی هستید؛ نخیر، ما مسلمانیم و چیزی که ملت الجزایر می‌خواهد و به طور عملی هم آن را نشان داده است، جریان اسلامی نیست، بلکه یک حقیقت تاریخی است. حکومت اسلامی نیز که به یاری خدا در آینده نزدیک در الجزایر شاهد آن خواهیم بود، یک حقیقت تاریخی، نه الگوی واراداتی خواهد بود. بنابراین، جریان یک پدید زودگذر است، ولی ما باقی خواهیم ماند.»

دکتر «[[احسان حقی]]» می‌نویسد: «اگر الجزایری‌ها توانسته‌اند علی‌رغم فشار فرانسوی‌ها، استقلال معنوی خود را حفظ کنند و در زیر فشار استعمارگران اروپایی از بین نروند، فقط یک علت داشته و آن اسلام است که همه مردم الجزایر را متشکل ساخت.»

«[[هرایر دکمجیان]]» گسترش بنیادگرایی اسلامی در الجزایر را با جنبش‌های اسلامی در جهان عرب و انقلاب اسلامی ایران در ارتباط می‌داند و می‌نویسد: «شکست آشکار سیاست‌های توسعه ملی با گسترش هویت اسلامی در میان جمعیت رو به رشد و جوان الجزایری که تحت تأثیر قدرت گرفتن اسلام‌گرایی در ایران و جهان عرب بودند، همراه شد. شکاف‌های طبقاتی در اثر یک شکاف نسلی میان نخبگان سیاسی ـ اقتصادی غیرمذهبی و غرب زده، و یک طبقه رو به رشد جوان، تحت تأثیر اسلام مردمی تقویت شد.»

بدون شک جنبش اسلامی الجزایر پس از پیروزی [[انقلاب اسلامی ایران]] با بهره‌گیری از اندیشه‌های سیاسی [[امام خمینی]] رحمه الله، از نظر فکری و ایدئولوژی تقویت شد. <br>

[[رده:جنبش‌ها]]

[[رده:جنبش های اسلامی]]