زنان در الجزایر: تفاوت میان نسخه‌ها

آنان به جای ذوب شدن در فساد و تباهی، به مقابله با [[استعمار]] برخاستند. در مقابل هر شهید، در سکوت عزاداری کردند و میزان خشم و نفرت آنان بیش از پیش شد. اگر چه هدف از آزار زنان، شکستن اراده آنان و از بین بردن عفت ملت [[الجزایر]]، بود اما نتیجه معکوس به بار آورد. بدین معنی که وحدت و یکپارچگی زنان و سایر مردم پس از هر یک از اعمال شنیع استعمارگر، بیشتر و بیشتر می‌گردید. تا آنجا که زنانی چون «فاطمه نسومر» که نامش با واژه جهاد و مبارزه عجین شده است؛ در دوره ای که خروج زن از منزل طبق احکام رایج شرعی غیر مجاز بود، پس از شهید شدن و یا تبعید شدن یاران و همسران و برادران و پدر، خود پرچم قیام را به دست گرفته و پیشتاز مبارزه گردیدند.

در سال‌های مختلف چندین مرتبه (4 بار) پارلمان کشور جهت تدوین قوانین تساوی حقوق برای زنان قدم برداشته است. در سال‌های 1343 و 1351 و بالاخره در سال 1359، زنان در پارلمان قوانین جدیدی را ارائه نموده‌اند. البته در سال 1354 قانون در مورد حق رأی زنان سکوت کرد اگر چه تساوی زن و مرد را مد نظر قرار داده بود. طبق همین قانون مرد سرپرست خانه تعیین شده بود. سعی بر این بوده است که در تصویب قوانین، شریعت اسلامی نیز در نظر گرفته شود.<ref>خانم پوراندخت فاضلیان، هیأت علمی دانشگاه تربیت معلم و محقق</ref>