حسین بن علی (سید الشهدا): تفاوت میان نسخه‌ها

امام حسین (علیه السلام) پنج همسر اختیار کرده بود. اسامی همسران آن‌حضرت عبارت‌اند از:

== فرزندان امام حسین (علیه‌السلام) ==

# حضرت امام سجاد (علیه السلام)،<ref>الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج ‏2، ص 135؛ بلاذری، احمد بن یحیی، أنساب الأشراف، ج ‏3، ص 146، بیروت، دار الفکر، چاپ اول، 1417ق</ref>

# حضرت علی اکبر (علیه السلام)،<ref>الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج ‏2، ص 135؛ سبط بن جوزی‏، تذکرة الخواص من الأمة فی ذکر خصائص الأئمة، ص 249، قم، منشورات الشریف الرضی‏، چاپ اول، 1418ق</ref>

# حضرت علی اصغر (علیه السلام) یا عبدالله.<ref>الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 135؛ دلائل الامامة، ص 181؛ ابن اعثم کوفی، احمد بن اعثم، الفتوح، ج ‏5، ص 115، بیروت، دار الاضواء، 1411ق</ref>

# زینب،<ref>مناقب آل أبی‌طالب (علیه السلام)، ج ‏4، ص 77؛ دلائل الإمامة، ص 181؛ کشف الغمة، ج ‏1، ص 582</ref>

== امام حسین (علیه السلام) در زمان حیات پیامبر اسلام (صلی الله علیه) ==

امام حسین (علیه السلام) حدود هفت سال از دوران کودکی خود را در زمان حیات پر برکت رسول خدا (صلی الله علیه) و مادر بزرگوارش حضرت فاطمه (سلام الله علیها) سپری نمود. <ref>مسعودی، علی بن حسین، إثبات الوصیة، ص 164، قم، انصاریان، چاپ سوم‏، 1426ق</ref> آن‌حضرت تحت پرورش‌های الهی و آسمانی جدّ بزرگوارش پیامبر اکرم(صلی الله علیه) با بهترین شیوه‌های تربیتی پرورش می‌یافت و با احترام و محبت فوق‌العاده، ‌ روحیه اعتماد به نفس و عزّت در وجود آن‌حضرت، رشد داده و تقویت می‌شد.  

یکی از ویژگی‌های برجسته دوران کودکی امام حسین (علیه السلام) این است که ایشان در دوران کودکی مورد توجه خاص پیامبر (صلی الله علیه) بود. و رسول خدا نه تنها به وجود امام حسین(علیه السلام) به شدّت عشق می‌ورزید، بلکه به کودکانی هم که با آن حضرت بازی می‌کردند و مهر و علاقه به امام حسین (علیه السلام) نشان می‌دادند، محبّت می‌کرد و آنها را نیز گرامی می‌داشت.

مدت سی سال از عمر پر برکت امام حسین (علیه السلام)، مقارن با دوران امامت علی (علیه السلام) پدر بزرگوارش بود. پدری که جز خدا ندید و جز خدا نخواست و جز خدا نیافت. جز به طهارت و بندگی نگذرانید و جز به عدل و انصاف حکم نکرد، پدری که در زمان حکومتش لحظه‌ای او را آرام نگذاشتند. آن‌حضرت، در تمام این مدت، با دل و جان از اوامر پدر اطاعت کرد و در چند سالی که حضرت علی (علیه السلام) متصدی خلافت ظاهری شد، در راه پیشبرد اهداف اسلامی، همچون سربازی فداکار؛ مانند برادر بزرگوارش، می‌کوشید.  

پس از شهادت امیرمؤمنان علی (علیه السلام)، امام حسن (علیه السلام) عهده‌دار امامت و زعامت [[مسلمانان]] شد و امام حسین (علیه السلام) با ایشان [[بیعت]] کرد. امام حسین (علیه السلام) در ایام امامت و خلافت امام حسن (علیه السلام)، همواره همراه و یار و یاور آن‌حضرت در امور خلافت و امامت بود. افزون بر این، امام حسین (علیه السلام) احترام ویژه‌ای برای برادر و امام خود قائل بود، به طوری که در یک کلام می‌توان گفت ایشان در پیروی و تکریم از امام حسن (علیه السلام) کار را به سرانجام رسانده بود.

امام حسین (علیه السلام) در همه حال، پیوسته جانب برادر را رعایت می‌کرد و خود را تابع سیاست‌های ایشان و مطیع اوامر او می‌دانست. هنگامی که آهنگ نبرد و مقابله با دشمنان شامی نواخته شد، آن‌حضرت در بسیج و اعزام نیروها به اردوگاه <big>نُخَیله</big> و <small>مسکن</small> <big>متن بزرگ</big>، نقشی فعال داشت و همراه برادر به [[مدائن]] و ساباط برای جمع‌آوری لشکر رفت. <ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک (تاریخ الطبری)، ج 5، ص 165، بیروت، دار التراث‏، چاپ دوم‏، 1387ق</ref> زمانی هم که در پی کارشکنی‌ها و خیانت‌های مکرر سپاهیان [[عراق]]، امام حسن (علیه السلام) با پیشنهاد صلح از سوی معاویه روبرو شد و بنابر مصالح اسلام و جامعه اسلامی مجبور به پذیرش صلح با معاویه شد و آن همه ناراحتی‌ها را متحمل شد، امام شریک رنج‌های برادر بود و چون می‌دانست که این صلح به صلاح اسلام و مسلمین است، هرگز اعتراضی به امام حسن نداشت.

پس از انعقاد صلح، امام حسین (علیه السلام) همراه برادر به مدینه بازگشت و در همان جا اقامت گزید.<ref>ابن جوزی، ابوالفرج‏، المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک‏، ج 5، ص 184، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اوّل‏، 1412ق؛ ابن کثیر دمشقی‏، عمادالدین اسماعیل‏، البدایه و النهایه، ج 8، ص 19، بیروت، دار الفکر، بی‌تا</ref> ایشان ده سال از عمر شریف خود را در ایام امامت امام حسن (علیه السلام) به سر برد و در تمام این مدت، استوار در کنار ایشان ایستاده بود و در همه احوال مطیع ایشان بود و از آن حضرت تبعیت می‌کرد، و پس از شهادت وی نیز، تا زمانی که معاویه در قید حیات بود، به پیمان صلح با معاویه وفادار ماند.

به عبارت دیگر، اگرچه فی حد نفسه اشکالی ندارد که مقام عصمت یک امام بالاتر از امام دیگر باشد، و به همین جهت امتیازات ویژه‌ای را به خود اختصاص دهد، اما دلیلی وجود ندارد که اثبات کند این امتیازاتی که به یک امام داده شده و به امام دیگر داده نشده، حتماً بر اساس اختلاف مقامات آنها بوده، بلکه این احتمال قویاً داده می‌شود که مقامات ولایت و عصمت آنها یکسان بوده است، اما عامل دیگری اقتضا کرده که خداوند ویژگی‌های یاد شده را به امام حسین (علیه السلام) داده باشد. امتیازاتی؛ مانند: انتقال مقام امامت به نسل امام حسین(علیه السلام)، شفا در تربت آن‌حضرت، استجابت دعا نزد قبرش و... ، این‌که چه عاملی- با فرض یکسان بودن مقامات آنها- در این امتیازات دخالت داشته، باید گفت: بزرگ‌داشت امام حسین (علیه السلام) بزرگ‌داشت تمام اهل‌بیت و دیگر امامان (علیه السلام) است، و توجه بیشتر به کربلا توجه بیشتر به درس­های جامعی است که کربلا به انسان­ها می‌­دهد؛ از این جهت کسی که از امام حسین(علیه السلام) یاد می‌کند، گویی تمام معصومان را مورد توجه قرار داده است. <ref>«برتری امام حسین (علیه السلام) بر امامان دیگر»، 16714</ref>

از جود و سخا و شجاعت حسین (علیه السلام) که از پدرانش به او ارث رسیده بود. گزارش‌های فراوانی وجود دارد. <ref>أعیان الشیعة، ج ‏1، ص 579 – 580؛ عطاردی، عزیز الله، مسند الإمام الشهید (علیه السلام)، ج ‏1، ص 32 – 52، تهران، عطارد، چاپ اوّل‏، 1376ش</ref> تهجد و مناجات با پروردگار و تلاوت [[قرآن]] برای آن‌حضرت به گونه‌ای اهمیت داشت که حتی در سخت‌ترین لحظات و در شدیدترین محاصره نظامی، شبی را از دشمن فرصت می‌گیرد تا با پروردگارش مناجات کرده و به تلاوت قرآن بپردازد. <ref>شریف قرشی، باقر، حیاة الإمام الحسین(علیه السلام)، ج ‏1، ص 132 – 134، قم، مدرسه علمیه ایروانی‏، چاپ چهارم‏، 1413ق</ref>

حجاج بن عبدالله که خود در صحنه حاضر بود می‌گوید: به خدا هرگز شکسته ای را ندیده بودم که فرزند و کسان و یارانش کشته شده باشند و چون او ثابت قدم و آرام خاطر باشد. به خدا قسم پیش از او و پس از او کسی را همانندش ندیدم. وقتی حمله می‌برد پیادگان از راست و چپ او هم‌چون بزغالگان از حمله گرگ فراری می‌شدند. <ref>تاریخ طبری، ۲۴۵/۴</ref>  

منابع معتبر اهل سنت احادیث فراوانی درباره جایگاه و فضایل حسین بن علی (علیه السلام) نقل کرده‌اند. گذشته از روایات فضائل، مقام امام حسین (علیه السلام) در اعتقاد مسلمانان تا حد زیادی برخاسته از آن است که وی در راه خدا از جان و مال و نزدیکان خود گذشت. <ref>مسلم، صحیح مسلم، ۱۴۲۳ق، ج۱۵، ص۱۹۰؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۸، ج۱۰، ص۳۷۶-۴۱۰؛ بلاذری، انساب الاشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۷؛ ابن کثیر، تفسیر القرآن، ۱۴۱۹ق، ج۳، ص۷۹۹؛ همچنین نگاه کنید به: حسینی شاهرودی، «امام حسین (علیه السلام) و عاشورا از دیدگاه اهل سنت»؛ ایوب، «فضایل امام حسین ‌(علیه‌السلام) در احادیث اهل سنت».</ref>

در میان اهل سنت دو دیدگاه درباره قیام امام حسین (علیه السلام) وجود دارد:  

در طرف مقابل، [[ابن‌خلدون]]، مورخ قرن نهم اهل سنت در [[اندلس]]، به سخن ابن‌عربی واکنش نشان داده و با تأکید بر شرط بودن وجودِ امام عادل برای جنگ با ستمکاران، حسین(علیه السلام) را عادل‌ترین فرد در زمان خود برای این جنگ برشمرده <ref>ابن‌خلدون، تاریخ ابن‌خلدون، دار احیاء التراث العربی، ج۱، ص۲۱۷</ref> و گفته است که وقتی فاسق بودن یزید بر همگان آشکار شد، حسین بر خود واجب دید که علیه او قیام کند، چون خود را دارای اهلیت و قدرت برای این کار می‌دانست. <ref>ابن‌خلدون، تاریخ ابن‌خلدون، دار احیاء التراث العربی، ج۱، ص۲۱۶</ref> [[شهاب‌الدین آلوسی]] از عالمان اهل سنت در قرن سیزدهم قمری نیز در کتاب روح المعانی، زبان به نفرین ابن‌عربی گشوده و این سخن او را دروغ و تهمتی بزرگ شمرده است. <ref> آلوسی، روح‌المعانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۳، ص۲۲۸</ref>

[[عباس محمود عقاد]]، نویسنده و ادیب مصری در قرن چهاردهم قمری و مؤلف کتاب <big>ابوالشهداء: الحسین بن علی</big> نوشته است که اوضاع در زمان [[یزید]]<ref> به حدی رسیده بود که جز شهادت آن را علاج نمی‌کرد. <ref> عقاد، ابوالشهداء، ۱۴۲۹ق، ص۲۰۷</ref> وی معتقد است که چنین قیامی تنها از سوی انسان‌هایی نادر رقم می‌خورد که برای این کار ساخته شده‌اند و نمی‌توان حرکت آنان را با دیگران مقایسه کرد؛ چرا که اینان گونه‌ای دیگر می‌فهمند و چیزی دیگر می‌طلبند. <ref>عقاد، ابوالشهداء، ۱۴۲۹ق، ص۱۴۱</ref> [[طه حسین]]، نویسنده معاصر اهل سنت، معتقد است بیعت نکردن حسین از سر عناد و لجبازی نبود؛ چرا که می‌دانست اگر با یزید بیعت کند، به وجدانش خیانت کرده و با دین خود مخالفت ورزیده است، زیرا از نظر او بیعت با یزید گناه بود. <ref>طه حسین، علی و بنوه، دارالمعارف، ص۲۳۹</ref>