جنبش جهاد اسلامی فلسطین: تفاوت میان نسخه‌ها

دهه 80 مهم‌ترین دوره تاریخ مبارزات مردم فلسطین به شمار می‌رود. زیرا از یک طرف برخی از گروه‌های فلسطینی و ساف در اثر نفوذ اندیشه‌های ناسیونالیسم، سوسیالیسم و مارکسیسم و خستگی ناشی از مبارزات طولانی، به مذاکره با رژیم اشغالگر اسراییل روی آوردند. حاضر شدن سران برخی از کشورها و گروه‌های فلسطین پای میز مذاکره به اصطلاح صلح خاورمیانه، نه تنها دستاورد مثبتی برای آنها و مردم فلسطین در بر نداشت، بلکه آبرو و اعتبار خود آنها را نیز از میان برد.

فلسطین از کشورهای خاورمیانه است که در شرق دریای مدیترانه قرار دارد. این سرزمین مانند پلی سه قاره آسیا، آفریقا و اروپا را به هم پیوند می‌دهد و به همین دلیل، قلب جهان عرب و حلقه پیوند شرق و غرب به شمار می‌آید. این موقعیت ویژه، کشور فلسطین را به یک منطقه راهبردی در جهان تبدیل کرده است.

فلسطین در سال هفدهم هجری توسط لشکریان اسلام فتح شد. تصرف این سرزمین برای مسلمانان اهمیت فراوان داشت؛ چون مسجدالاقصی، قبله اول مسلمان‌ها در این منطقه واقع شده بود. وقتی ساکنان فلسطین با رفتارهای ملایم و نرم سپاهیان ساده اسلام روبه رو شدند، شیفته آنان گردیده و به اسلام گرویدند. هم اکنون جمعیت این کشور بر اساس برآورد سازمان مرکزی آمار فلسطینی، تا اوایل سال 2000 میلادی بیش از هشت میلیون نفر است که در سراسر جهان زندگی می‌کنند. بیشتر این تعداد را مسلمانان تشکیل می‌دهند که 49 درصد همچنان در سزمین مادری شان زندگی می‌کنند و 51 درصد دیگر آواره می‌باشند.<ref>[http://pajuhesh.irc.ir/ برگرفته شده از مقاله // کتاب / رسانه و جنبش‌های اسلامی معاصر]</ref>

«هدف صهیونیسم عبارت است از ایجاد یک وطن قومی برای ملت یهود در سرزمین فلسطین.»

در پی این اقدام همایش صهیونیستی، بریتانیا طرحی مشهور به اعلامیه بالغور را مبنی بر تشکیل دولت مستقل برای ملت یهود در فلسطین و مهاجرت یهودیان تمام جهان به این سرزمین در نوامبر 1917 ارایه کرد.

این تصمیم اول استعمارگر اروپایی که همزمان با جنگ جهانی اول بود و امپراتوری عثمانی نیز به علت مشکلات و اختلافات داخلی، آخرین نفس‌های خود را می‌ کشید، به آسانی اجرا شد. قبل از اینکه جنگ جهانی اول پایان یابد، سرزمین‌های امپراتوری عثمانی بر اساس موافقت‌نامه «سایکس ـ پیکو» بین [[انگلیس]] و [[فرانسه]] تقسیم گردید.

 

 

 

 

با جدی شدن طرح صهیونیست‌ها و حامیان خارجی آنها، جنبش آزادی‌بخش مردم فلسطین شکل گرفت و در نخستین همایش مردم فلسطین که در 28 ماه مه 1964 در بخش عرب نشین شهر [[بیت‌المقدس]] برگزار شد، سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف)؛ با هدف هماهنگی مبارزان پایه‌گذاری شد و در پی آن، ارتش ملی و مجلس ملی فلسطینی تشکیل شد. رییس کمیته اجرایی این سازمان در ابتدا «احمد نشقیری» بود و با کناره‌گیری او، در گردهم آیی پنجم «مجلس ملی فلسطین» این سمت به عهده «یاسر عرفات» (ابوعمار) گذاشته شد و هم اکنون نیز او رییس کمیته اجرایی ساف است.

در این هنگام که اوج مبارزات مردم فلسطین به شمار می‌رفت، آمریکا به کمک اسراییل شتافت و طرح «راجرز» را که جنگ با اسراییل را متوقف می‌کرد، ارایه داد.  

پذیرش این طرح از سوی «[[جمال عبدالناصر]]» در عمل، اعراب را رو در روی هم قرار داد و جنگ با اسراییل را (همان گونه که هدف طرح آمریکا بود) به جنگ اعراب مبدل ساخت. کشتار سپتامبر سیاه اردن، به دست «[[شاه حسین]]» در سال 1970 که گروه زیادی از مبارزان فلسطینی در آن به شهادت رسیدند و قتل عام «[[تل الزعتر]]» در سال 1976 به دست ارتش سوریه و ملیشه‌های مسیحی در لبنان، از پیامدهای شوم طرح آمریکایی راجرز بود.

کشورهای عربی و اتحادیه عرب که پیش از موجودیت اسراییل در سال 1945 پایه‌گذاری شد، به عنوان حامیان اصلی فلسطینی‌ها، در برابر اقدامات تجاوزکارانه رژیم صهیونیستی اسراییل هیچ کار عملی و جدی را نتوانست انجام دهد و تنها کار اتحادیه‌این بود که بعد از اشغال سرزمین‌های فلسطینی، شیوخ و شاهزادگان عرب در یکی از کشورهای عربی گردهم آمده و به محکومیت زبانی و پشتیبانی خشک از فلسطینیان بسنده کردند.

1 ـ از بین بردن اسلام و مسلمانان: بدون شک یکی از اهداف مهم دولت صهیونیستی اسراییل، رویارویی و ستیز با اسلام و مسلمانان بود. تخریب و حفاری در بیت‌المقدس، قبله اول مسلمانان و کشتار دسته جمعی مسلمانان نمازگزار و بی‌گناه از این نیت پلید رژیم صهیونیستی پرده برمی‌دارد. با این انگیزه است که مقامات اسراییل، اعراب مسلمان را مورد اهانت قرار داده و جان و مال و ناموس آنها را به بازیچه گرفته‌اند.

[[امام خمینی]] رحمه الله از شخصیت‌های برجسته جهان اسلام است که این هدف رژیم صهیونیستی را از همان ابتدا درک کرده بود و بر این باور بود که خطر صهیونیسم، نه تنها بیت‌المقدس و فلسطین را تهدید می‌کند، بلکه «اسراییل قیام مسلحانه بر ضد کشورهای اسلامی‌نموده است و بر دول و ملل اسلام، قلع و قمع آن لازم است. کمک به اسراییل، چه فروش اسلحه و مواد منفجره و چه فروش نفت حرام و مخالف با اسلام است».

امام خمینی رحمه الله به عنوان یک فرد اسلام‌شناس و پشتیبان احکام و ارزش‌های اسلامی، تنها به بیان خطر صهیونیسم بسنده نکرد و راهکاری را نیز برای از میان بردن این غده سرطانی ارایه نمود که آن همبستگی ملت‌های مسلمان و قیام آنها در برابر رژیم اشغالگر اسراییل بود.

2 ـ تصرف سرزمین‌های اسلامی: هدف رژیم صهیونیستی، تنها سلطه بر فلسطین نیست و در واقع صهیونیست‌ها بر این باورند که سرزمین موعود آنها از نیل تا فرات است و این مناطق باید در اختیار دولت اسراییل قرار گیرد و ساکنان آن مجبورند که منطقه را ترک کنند و یا قتل عام شوند. «نتانیاهو» با فرا ملی توصیف کردن مرزهای اسراییل می‌گوید: «اسراییل تنها به مرزهایی که سازمان ملل برای آن در نظر گرفته محدود نمی‌شود، بلکه مرزهای واقعی اسراییل را خدا تعیین کرده است».

«وایز من»، رییس‌جمهور گذشته اسراییل در همین ارتباط می‌گوید: «اسراییل مساوی 770/20 کیلومتر مربع میان مدیترانه و اردن و سوریه و لبنان نیست، اسراییل یک شبکه موجود جهانی است و اگر غیر از این بود اسراییل در اولین جنگ از میان رفته بود».

امام خمینی رحمه الله این خوی توسعه‌طلبی و سلطه جویی صهیونیست‌ها را بارها و به شیوه‌های مختلف بیان کرده و درباره آن به کشورهای اسلامی هشدار داده است: «اگر جلوی این جرثومه فساد گرفته نشود، طمع او بر تمام منطقه است و او قناعت نمی‌کند فقط بر فلسطین و مسجدالاقصی، همه را می‌خواهد غلبه کند».

3 ـ ادعای مالکیت فلسطین و خروج اعراب از آن: صهیونیست‌ها فلسطین را سرزمین آبا و اجدادی خود می‌دانند و به همین علت زندگی مشترک با ساکنان عرب این سرزمین را رد کرده‌اند. «دیوید بن گورین»، اولین نخست‌وزیر رژیم اشغالگر صهیونیستی می‌گوید: «هیچ جایی از فلسطین متعلق به غیر یهودیان نیست، ما به اعراب خواهیم گفت که از آن جا خارج شوند و اگر آنها این کار را نکردند ما آنان را به زور اخراج خواهیم کرد. وضعیت فلسطین تنها با اعمال زور حل و فصل می‌شود».

4 ـ ادعای برتری نژادی: جریان صهیونیستی پیش از آنکه یک جریان دینی باشد، یک جریان سیاسی و نژادی است و صهیونیست‌ها ادعای برتری بر سایر ملت‌های جهان را دارند. «تئودور هرتزل»، نظریه پرداز قوم یهود، با نفی دینی بودن جریان صهیونیستی، برتری نژاد یهود را مطرح می‌کند و عقیده دارد: «ملت یهود، تنها یک طایفه یا دین نیست، بلکه یک جریان قوم گرایانه است، به همین دلیل یهودیان از هر نژاد، کشور، ملیت، طبقه و فرهنگ باید در راه یک هدف، مانند ملتی واحد در کنار هم به فعالیت بپردازند... یهود، ملتی است کاملاً متمایز و برتر نسبت به سایر ملل و ابناء بشر...».

به واسطه این روحیه نژادگرایی و برتری جویی است که امام خمینی رحمه اللهجریان صهیونیستی را جدای از دین یهود می‌ داند و عقیده دارد که ما با دین یهود مخالفت نداریم، ما با اهداف تجاوزکارانه سردمداران صهیونیستی مخالف هستیم.

«ما حساب جامعه یهود را از حساب صهیونیست‌ها جدا می‌ دانیم، آنها (صهیونیست‌ها) اهل مذهب نیستند و قیام بر ضد مستکبرین، طریقه حضرت موسی ـ سلام اللّه علیه ـ بوده و این درست برخلاف صهیونیست‌هاست، حساب جامعه یهود غیر از حساب جامعه صهیونیست است و ما با آنها مخالف هستیم و مخالفت ما برای این است که آنها با همه ادیان مخالف هستند، آنها یهودی نیستند، آنها مردمی سیاسی هستند که به اسم یهود کارهایی می‌کنند و یهودی‌ها هم از آنها متنفر هستند و همه انسان‌ها باید از آنها متنفر باشند».

5 ـ ایجاد جدایی بین جوامع اسلامی: یکی از اهداف اصلی دولت اشغالگر اسراییل ایجاد اختلاف و جدایی بین کشورهای اسلامی است؛ این مهم‌ترین سلاح مؤثر مستکبران در طول تاریخ است که با استفاده از آن سعی کرده‌اند به اهداف نامشروع خود دست یابند. بر اساس این انگیزه بود که غربیان، اسراییل را به وجود آوردند و بعد هم پشتیبانی کردند؛ چون همبستگی کشورهای اسلامی به زیان هر دو تمام می‌ شد.

مقام معظم رهبری، حضرت آیت اللّه خامنه‌ای با اشاره به این تعامل رژیم صهیونیستی و دول غربی می‌فرماید: «غرب و قدرت‌های غربی از آغاز پیدایش غده سرطانی صهیونیسم در این منطقه باهم تعامل دو جانبه‌ای داشتند، وظیفه اسراییل این بوده که منافع قدرت‌های متجاوز غربی را در منطقه اسلامی حفظ کند، یعنی همیشه رو در روی کشورهای اسلامی و تهدید دایمی بالفعل قرار داشته باشد و کشورهای اسلامی را در یک دغدغه دایمی نگه دارند، تا آنها نتوانند باهم متحد شوند و یک مجموعه همدل و هم جهت را به وجود بیاورند و از امکانات و ثروت و نیروی انسانی خود برای منافع شان استفاده کنند. متقابلاً وظیفه آنها هم این بوده است که این غده سرطانی را در این منطقه با همه وجود نگه دارند، البته امروز این نقش بیشتر از همه بر عهده آمریکاست».

الف ـ بعد میهنی: که در مقاومت و مبارزه مردم فلسطین با اشغالگران اسراییلی برای بازگشت آنان به زادگاه و سرزمین‌های خویش متبلور می‌گردد.

ب ـ بعد اسلامی و ادای تکلیف: اگر‌چه این بعد تا قبل از انتفاضه فلسطین کمرنگ بود، ولی اسلام در ماهیت انقلاب فلسطین بروز کرد و جهاد در راه خدا محور آن قرار گرفت. آشکارترین نشانه این بعد از انقلاب فلسطین، مخالفت مجاهدان راستین فلسطینی و جهان اسلام با قرارداد صهیونیستی صلح «کمپ دیوید» است.

ج ـ بعد ملی و عربی: فلسطین محور نبرد جهان عرب با اسراییل به شمار می‌آید و تأثیر مستقیم بر کشورهای عربی دارد؛ زیرا آنچه که در فلسطین اتفاق می‌ افتد، در دگرگونی‌های سیاسی، نظامی، فرهنگی و اجتماعی عربی تأثیر می‌گذارد و در واقع زمینه‌ای است برای آگاهی ملت عرب و مسلمان که خطر صهیونیسم بین الملل و استعمار را آشکار می‌ سازد.

د ـ بعد جهانی و بین‌المللی: انقلاب فلسطین یکی از اساسی‌ترین جنبش‌های رهایی بخش جهان است که برقراری صلح جهانی به آن وابسته است.

تا زمانی که مردم مسلمان فلسطین به حقوق سیاسی، اجتماعی و فرهنگی شان نرسند، افزون بر این که صلح جهانی به خطر خواهد افتاد، استکبار جهانی و رژیم اشغالگر صهیونیستی نیز روی امنیت و آرامش را نخواهند دید.

دهه 80 مهم‌ترین دوره تاریخ مبارزات مردم فلسطین به شمار می‌رود. زیرا از یک طرف برخی از گروه‌های فلسطینی و ساف در اثر نفوذ اندیشه‌های ناسیونالیسم، سوسیالیسم و مارکسیسم و خستگی ناشی از مبارزات طولانی، به مذاکره با رژیم اشغالگر اسراییل روی آوردند. حاضر شدن سران برخی از کشورها و گروه‌های فلسطین پای میز مذاکره به اصطلاح صلح خاورمیانه، نه تنها دستاورد مثبتی برای آنها و مردم فلسطین در بر نداشت، بلکه آبرو و اعتبار خود آنها را نیز از میان برد.  

از طرف دیگر، مبارزان واقعی فلسطین و آنها که طرح صلح خاورمیانه را توطئه از سوی پشتیبانان رژیم صهیونیستی برای گرفتن سرزمین‌های بیشتر می‌دانستند، جنگ را به داخل سرزمین‌های اشغالی کشانده و با سنگ به رویارویی با توپ و تانک رفتند. «تا قبل از انتفاضه، تصمیم‌گیری برای مبارزه عمدتا در خارج از سرزمین‌های اشغالی و به دست گروه‌ها و سازمان‌های سیاسی که خود تحت تأثیر کشورهای دیگر بودند صورت می‌ گرفت و به لحاظ اجرایی هم بیشتر مبارزات در خارج از فلسطین انجام می‌ شد؛ اما از زمان شروع انتفاضه، مبارزات به دست مردم سرزمین‌های اشغالی و در شهر و روستاهای فلسطین صورت نمی‌گیرد».

مرحله جدیدی از مبارزات مردم مسلمان فلسطین که با نام «انتفاضه» از سرزمین‌های اشغالی آغاز شد، موج تازه‌ای از اسلام‌گرایی و بیداری ساکنان مناطق اشغال شده را به همراه داشت. زیرا مردم مظلوم سرزمین‌های اشغالی، بعد از پنجاه سال تحمل فشار و ستم صهیونیست‌ها و ناتوانی گروه‌های پر طمطراق فلسطینی در برآورده نمودن خواسته‌های آنان، خود وارد میدان شدند. و برای آزادی سرزمین‌های خود و در مخالفت با طرح ننگین صلح خاورمیانه، انتفاضه مردم فلسطین را به وجود آوردند. انتفاضه در حقیقت آخرین راه حلی بود که در دسترسی فلسطینیان به سرزمین‌های اشغالی قرار داشت و در غیر این صورت آنها مجبور بودند یا زادگاه خود را ترک گویند و یا قتل عام شوند؛ ولی پذیرش این دو امر برای مبارزان فلسطینی و گروه‌های مخالف سازش با اسراییل، سخت تر از آن بود که با سنگ به خیابان‌ها ریخته و در مقابل ارتش تا دندان مسلح صهیونیست‌ها ایستادگی نمایند.

با شروع انتفاضه فلسطین، انقلاب مردم مظلوم این کشور بعد از سال‌ها مبارزه در مسیر اصلی خود قرار گرفت و اسلام، محور مبارزات مردم و گروه‌های اصول گرای اسلامی قرار گرفت. سخن گوی جهاد اسلامی، با ستایش از انتفاضه سرزمین‌های اشغالی می‌گوید: «ملت ما پس از سالیان دراز شعارهای قوم گرایی و الحادی را به یک سو انداخت؛ شعاری که استثمار آن را رواج داده بود و شعار اسلام را برافراشت. ملت ما فهمید که راهش راه جهاد و مبارزه است، همان گونه که پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله وسلم و مؤمنین بزرگ صدر اسلام این راه را پیمودند».

انتفاضه مردم سرزمین‌های اشغالی یک حرکت تازه، استثنایی، خودجوش و مردمی بود که توانست تمام ترفندهای خائنانه رژیم صهیونیستی و حامیان آن را درباره انقلاب اسلامی فلسطین بی اثر کند. به این نکته باید توجه کرد که انتفاضه برای اولین بار پس از توافق «کمپ دیوید»، در سال 1980 بین «سادات» و اسراییل، در سرزمین‌های اشغالی شکل گرفت. در این جا لازم است که به عوامل رشد اسلام‌گرایی و علت پیدایش انتفاضه مردم فلسطین اشاره شود:

 

 

 

 

 

 

 

 

گشوده شدن جبهه مقاومت در جنوب لبنان، درگیری مستقیم آن با رژیم اشغال گر قدس و حملات شهادت طلبانه مبارزان «حزب اللّه» به مواضع نیروهای اسراییلی، در خیزش انتفاضه نقش عمده‌ای داشت. چنان که «هرایر دکمجیان» در این زمینه می‌نویسد: «سرانجام اینکه فلسطین‌ها تحت تأثیر قدرت احیاطلبی شیعه، نه تنها در ایران، بلکه به ویژه میان جناح‌های حزب اللّه در لبنان قرار گرفتند. در مقایسه با عدم مبارزه جویی سازمان غیرمذهبی آزادی‌بخش فلسطین، جهاد چریکی خونین شیعیان علیه نیروهای اسراییلی در لبنان (1982 ـ 1985) نمونه‌ای شد از آنچه که می‌توان با جنگیدن به نام خدا انجام داد».

در مرحله اول (1920 ـ 1980) نهضت اسلامی به رهبری علمای مذهبی چون «حاج محمد امینی الحسینی»، مفتی اعظم بیت‌المقدس و رییس «شورای مسلمین» فلسطین، «شیخ عزالدین قسام» و «عبدالقادر حسینی» آغاز گردید. «شیخ عزالدین قسام» که رهبری این مبارزات را بر عهده داشت، با «اعلامیه بالفور» مخالف بود و تحقق آن را زمینه ساز قیمومیت و چیرگی صهیونیست‌ها بر فلسطین می‌دانست. از نظر او وجود صهیونیست‌ها و مسأله قیمومیت، نقض آشکار تمامیت ارضی دارالاسلام (فلسطین) شمرده می‌ شد و در این صورت جهاد به نظر او یک واجب عینی به شمار می‌رفت.

اما در مرحله دوم، انقلاب فلسطین و یا انتفاضه (1980 ـ 2002) که هم اکنون نیز ادامه دارد، همچنان علما در راه‌اندازی این حرکت جدید و اصول گرای اسلامی با استفاده از آموزه‌های ارایه شده از سوی امام خمینی رحمه الله، در خط مقدم قرار دارند. بدون تردید علمای دینی مانند؛ «شیخ عبدالعزیز عوده» (رهبر سازمان جهاد اسلامی) و «شیخ احمد یاسین» (رهبر حماس) و... از روحانیونی هستند که انتفاضه را رهبری می‌کنند و از پشتیبانی مردمی نیز برخوردارند.

اسراییل در سال 1988 با اخراج «شیخ عبدالعزیز عوده» به لبنان و دستگیری طرفداران او، به اقدامات تلافی جویانه دست زد؛ ولی این اقدام اسراییل نه تنها انتفاضه را خاموش نکرد، بلکه موجب گسترش و تداوم آن نیز شد.

«[[شیخ احمد یاسین]]» (روحانی نابینای فلسطینی) که در ابتدا رهبری کنگره اسلامی را عهده‌دار بود، در سال 1984 دستگیر شد و اسراییلیان به شرطی که از رهبری کنگره اسلامی و فعالیت‌های سیاسی کناره بگیرد، او را آزاد کردند. اما این روحانی مبارز نتوانست آرام بگیرد و در آغاز انتفاضه، با پایه‌گذاری جنبش حماس، بار دیگر انتفاضه و قیام سرزمین‌های تحت اشغال را رهبری کرد. این امر سبب دستگیری دوباره او در ماه مه 1989 شد. این روحانی انقلابی بعد از تحمل سال‌ها زندان دو مرتبه به صحنه سیاسی فلسطین بازگشت و هم اکنون نیز در انتفاضه فلسطین حضور فعال دارد.

[[رده:جنبش‌ها]]