یحی بن معاذ رازی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابوزکریا یحیی بن معاذ بن جعفر رازی واعظ''' از علمای [[اهل سنت]] و جماعت و از شیوخ [[تصوف]] برجسته در قرن سوم هجری بود<ref>طبقات الصوفية، تأليف: أبو عبد الرحمن السلمي، ص98-103، دار الكتب العلمية، ط2003</ref>.

ذهبی او را از شیوخ ارشد و نیکو معرفی کرده است و او را دارای سخنان و خطبه‌های معروف معرفی می‌کند. آنها سه برادر بودند: یحیی، اسماعیل و ابراهیم و همگی از زاهدان عصر به شمار می‌آمدند. وی به [[بلخ]] رفت و در آنجا اقامت گزید، سپس به [[نیشابور]] بازگشت و در 16 جمادی الاول <ref>وفيات الأعيان، تأليف: ابن خلكان، ج6 ص165-167</ref> سال 258 هجری قمری در آنجا درگذشت.

وفات ابوزکریا یحیی بن معاذ رازی در سال 258 هجری قمری مطابق با سال 872 میلادی بیان شده است. او ساکن ری بوده و به بلخ رفت و مدتی در آنجا ماند سپس به نیشابور رفت و در آنجا اقامت گزید و در همانجا در ماه جمادی الاول درگذشت. سه برادر بودند: اسماعیل، یحیی و ابراهیم، ​​اسماعیل بزرگ‌ترین آنها بود و یحیی برادر وسط و ابراهیم کوچک‌ترین آنها بود و همگی از زهاد بودند.

[[خطیب بغدادی]] در «المتفق و المتفرق» می‌گوید: او حکیم زمان خود بود. مردم سخنانش را می‌نوشتند و سخنانش را جمع می‌کردند.

قزوینی در «آثار البلاد و اخبار العباد» درباره او می‌گوید: او شیخ زمان خود و استاد وعظ دارای مقبولیت مردمی بود و در «تحفة العارفين» گفته: او زاهد واعظ از رجال تصوف است.

ابو یزید بسطامی، اسحاق بن سليمان الرازی، مكی بن ابراهيم البلخی و علی بن محمد الطنافسی.

بعضی از شاگردان او که اسامی آنان در کتاب‌های تاریخی آمده است عبارتند از:

نویسندگانی که تاریخ او را نگاشته‌اند در «کتاب المریدین» او اتفاق نظر دارند. مترجمان معاصر مانند زرکلی و کحاله گفته‌اند که این اثر به چاپ رسیده است و در برخی از نسخه‌های فهرست ابن الندیم به نام «مرادالمریدین» نام‌گذاری شده است.

صبر بر (معصیت) در خلوت علامت اخلاص در انسان است <ref>طبقات الأولياء، تأليف: ابن الملقن، ص239</ref>.

{{پانویس}}