صربستان: تفاوت میان نسخه‌ها

این جنگ با امضای توافقنامهٔ دیتون در ۱۹۹۵ در [[آمریکا]] به پایان رسید و به خلاف تصور رایج در [[ایران]] با حملهٔ ناتو به [[صربستان]] ارتباطی نداشت و در نتیجهٔ این توافق الان [[بوسنی و هرزگوین]] کشوری است با سه پایتخت و سه رئیس جمهور و سه دولت که به صورت نوبتی مسئولیت می‌پذیرند.<ref>[https://www.dinonline.com/20376/%D8%AA%D8%B5%D9%88%D9%81-%D8%AC%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%A8%D9%87-%D8%B4%D8%AF%D8%AA-%D9%85%D8%AA%DA%A9%D8%AB%D8%B1%D8%9B-%D8%B5%D9%88%D9%81%DB%8C-%D8%AF%D8%A7%D8%B9%D8%B4%DB%8C-%D9%87%D9%85/ برگرفته از سایت دین آنلاین]</ref>

باید توجه داشت که وقتی می‌گوییم بوسنیایی‌ها با صرب‌ها جنگ کردند، نباید صربستان به ذهنمان بیاید. نام کشور صربستان به لاتین صربیا است. یک منطقهٔ دیگر هم داریم به نام لاتینی «صربسکا» که در درون کشور بوسنی و هرزگوین واقع است و حدود دو سوم مساحت آن را دربرمی‌گیرد و بر اساس قوانین کشور بوسنی برای خودش رئیس جمهوری دارد.

جنگ بوسنی میان صرب‌ها و کروات‌ها و بوشنیاک‌های کشور بوسنی و در داخل آن رخ داد. البته به هر حال رادیکال‌های صربستان از صرب‌های بوسنی و تندروهای کرواسی از کروات‌های بوسنی حمایت می‌کردند.

صربستان بازماندهٔ یوگوسلاوی سابق است که تجزیه و شش کشور از آن جدا شده‌اند. در همان شهر «نیش» که دومین شهر بزرگ صربستان است، جایی هست بنام Ćele kula یا ستون جمجمه‌ها با طول و عرض ۴ و ارتفاع ۴.۵ متر که از قریب به هزار جمجمه انسانی پوشیده شده است و عثمانی ها این ستون را از سرهای کشته‌های یک قیام محلی صرب‌ها در این شهر در ابتدای قرن نوزدهم میلادی، ساخته‌اند و نمادی از بی‌رحمی و خشونت عثمانی‌هاست.

نیروهای [[عثمانی]] در طول پنج قرن سلطهٔ خود بر این مناطق عثمانی‌ها با صرب‌ها، بلغارها، مجارها، رومانیایی‌ها و دیگر ساکنین متصرفاتشان برخوردهای این چنینی زیادی داشتند و نتیجه این شد که با تضعیف حکومت عثمانی در سال‌های انتهایی قرن نوزدهم و بعد از میان رفتن و تجزیه شدن این امپراطوری در جنگ اول جهانی، قضیه به عکس شد و پاکسازی‌های دینی متعددی علیه مسلمانان رخ داد تا آنجا که در برخی مناطق مسلمان نشین قبلی حالا باید بگردیم تا یک مسلمان پیدا کنیم. مسلمانان بالکان هنوز هم زیر فشار چنین اعمالی هستند.

   

در یازدهم ژوئیه سال ۱۹۹۵ و در اوج جنگ بوسنی، ارتش جمهوری صرب بوسنی به فرماندهی [[راتکو ملادیچ]] پس از هفته‌ها محاصره شهر [[سربرنیتسا]]، وارد منطقه امن سازمان ملل متحد شد. این نیروها در برابر چشمان صلح‌بانان بین‌المللی- که اکثر آن‌ها هلندی بودند- بیش از هشت هزار مرد و پسر نوجوان مسلمان را با اتوبوس از محدوده تحت حفاظت سازمان ملل متحد خارج کرده و در طی۱۰ روز همگی آنان را در اطراف شهر به قتل رساندند.

در این کشتار بیش از 8 هزار و 372 بوسنیایی کشته شدند، بسیاری از زنان و کودکان از خانه هایشان آواره شدند.<ref>[https://www.aa.com.tr/fa/%D8%AC%D9%87%D8%A7%D9%86/%D9%86%D8%B3%D9%84-%D9%83%D8%B4%DB%8C-%D8%B3%D8%B1%D8%A8%D8%B1%D9%86%D9%8A%D8%AA%D8%B3%D8%A7-%D8%B2%D8%AE%D9%85-%D8%A7%D9%84%D8%AA%DB%8C%D8%A7%D9%85-%D9%86%D8%A7%D9%BE%D8%B0%DB%8C%D8%B1-%D9%85%D8%B1%D8%AF%D9%85-%D8%A8%D9%88%D8%B3%D9%86%DB%8C/1200034 برگرفته از سایت aa.com]</ref>

پس از پایان جنگ بوسنی با قرارداد صلح دایتون، دیوان بین‌المللی ویژه رسیدگی به جرائم ارتکابی در یوگسلاوی سابق تشکیل شد و شماری از رهبران صرب از جمله اسلوبودان میلوشویچ، رادوان کاراجیچ و راتکو ملادیچ را به دلیل مشارکت در نسل‌کشی مسلمانان به حبس ابد محکوم کرد. شبکه یورو نیوز در این خصوص گزارش داده‌است که دادگاه عالی هلند نیز، با تأیید ماهوی رأی دادگاه بدوی و تجدید نظر، مسئولیت مستقیم این کشور در قبال جان باختن ۳۵۰ مرد و پسر بوسنیایی در جریان کشتار سربرنیتسا را پذیرفت.

اما دادگاه هلند، پس از مدتی کوتاه، حکم خود را پس گرفت! این دادگاه، اعلام کرد که نیروهای هلندی مستقر در سربرنیتسا که برای نسل‌کشی مسلمانان به صرب‌ها چراغ سبز نشان داده و حفاظت از آن‌ها را رها کردند، سهم بسیار اندکی در این کشتار داشته و نباید بابت این موضوع مورد محاکمه و سرزنش قرار گیرند!<ref>[http://www.payam-aftab.com/fa/doc/news/93823/%D8%B3%D8%A7%D9%86%D8%B3%D9%88%D8%B1-%DB%8C%DA%A9-%D8%AC%D9%86%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%D8%A8%D8%B2%D8%B1%DA%AF-%D8%B9%D9%84%DB%8C%D9%87-%D9%85%D8%B3%D9%84%D9%85%D8%A7%D9%86%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B1%D9%88%D9%BE%D8%A7 برگرفته از سایت پیام آفتاب]</ref>

دادگاه هلند، سهم این کشور در نسل‌کشی سربرنیتسا را با یک استدلال مضحکانه و کاملاً غیر حقوقی به ۱۰ درصد کاهش داد. در این حکم آمده‌است:

«اگر قربانیان در منطقه تحت حفاظت سازمان ملل می‌ماندند، تنها ۳۰ درصد شانس زنده ماندن داشتند و تنها ۱۰ درصد مسئولیت خروج قربانیان از منطقه و کشته شدن آن‌ها به عهده صلح بانان هلندی بوده‌است!»

به عبارت بهتر، دادگاه هلند مدعی شده‌است که اگر مسلمانان سربرنیتسا زنده هم می‌ماندند، بالاخره بخشی از آن‌ها (به دلیل محاصره صرب‌ها) جان می‌باختند! بنابراین، صلح بانان هلندی با رها کردن این منطقه و عدول از مسئولیت حفاظت از مسلمانان ساکن سربرنیتسا، صرفاً این روند (مرگ مسلمانان) را تسریع کرده‌اند! این در حالی‌است که دادگاه بدوی در سال ۲۰۱۴ و یک شعبه دادگاه تجدید نظر هلند در سال ۲۰۱۷، دولت این کشور را در قبال انفعال کلاه آبی‌های هلندی سازمان ملل متحد در جریان کشتار سربرنیتسا به میزان ۳۰ درصد مسئول دانسته بودند! اگرچه آن حکم نیز غیرعادلانه بود و کلاه آبی‌های هلندی، ۱۰۰ درصد در کشتار مردم سربرنیتسا و تحقق آن فاجعه انسانی بزرگ، مقصر بوده‌اند، اما دادگاه عالی هلند، این میزان اندک را نیز به ۱۰ درصد تقلیل داده تا بر همگان اثبات شود که «عدالت» چگونه در دادگاه عالی هلند و دیگر کشورهای اروپایی پیاده می‌شود!<ref>[http://www.payam-aftab.com/fa/doc/news/93823/%D8%B3%D8%A7%D9%86%D8%B3%D9%88%D8%B1-%DB%8C%DA%A9-%D8%AC%D9%86%D8%A7%DB%8C%D8%AA-%D8%A8%D8%B2%D8%B1%DA%AF-%D8%B9%D9%84%DB%8C%D9%87-%D9%85%D8%B3%D9%84%D9%85%D8%A7%D9%86%D8%A7%D9%86-%D8%A7%D8%B1%D9%88%D9%BE%D8%A7 برگرفته از سایت پیام آفتاب]</ref>

در سند شکایت و اعلام جرم خانواده قربانیان در قبال صلح بانان هلندی، به وضوح ابعاد واقعی جنایت بزرگ آن‌ها ترسیم و تشریح شده‌است.

در این سند حقوقی آمده‌است: