اتحادیه عرب: تفاوت میان نسخه‌ها

ضعف [[حکومت عثمانی]] در سدۀ 19 م، موجب رشد تفکرات ملی‌گرایی در مناطق زیر نفوذ آنان شد. با تشدید نفوذ [[ناسیونالیسم]] ترک در جنبش لیبرالی عثمانی، احساسات ملی‌گرایی در میان عربها نیز که نگران از دست دادن هویت خویش بودند، به شدت فزونی گرفت <ref>خدوری، 24-25</ref>. متفکران و احزاب عرب خواهان تقویت نقش اجرایی عربها در حکومت عثمانی یا جدایی کامل از آن بودند. چنانکه کواکبی در ام القراء خواستار انتزاع خلافت از عثمانیان و تفویض آن به عربها شد <ref>همو، 41</ref> و سازمان‌های سیاسی گوناگونی برای جدایی عربها از دولت عثمانی به صورت علنی و مخفی تشکیل شد <ref>احمد، 86- 89؛ لوتسکی، 501- 508</ref>. در 1913 م برای ایجاد یگانگی بیشتر در جناح‌های مختلف عرب و اعمال فشار بر دولت عثمانی، نخستین کنگرۀ عربی در [[پاریس]] به وسیلۀ شماری از دانشجویان عرب عضو «حزب اللامرکزیة» بر پا شد که در آن شرکت‌کنندگان خواستار نقش بیشتر عربها در کارهای اجرایی و ادارۀ سرزمینهای عربی توسط عربها شدند <ref>خدوری، 25-26؛ لوتسکی، 514-515</ref>. پس از پایان [[جنگ جهانی اول]] و سقوط خلافت عثمانی، سرزمینهای عربی قلمرو آن، تحت قیمومت دول اروپایی از جمله [[فرانسه]] و [[انگلیس]] قرار گرفت <ref>خدوری، 41-45</ref>.

در خلال دو جنگ جهانی تفکرات ملی‌گرایی و اتحاد عرب در برابر مقوله‌های جدیدی چون رشد احساسات ضد صهیونیستی و نیز مبارزه با قیومیت قرار گرفت. همچنین نفوذ تفکرات ناسیونالیستی [[اروپا]] در روشنفکران عرب چون عبدالرحمان بزاز و ساطع الحصری به شکل‌گیری این پدیده کمک کرد. اقدامات طرفداران [[آلمان]] در [[عراق]] نیز سبب شد تا انگلستان نسبت به همکاری سیاسی، اقتصادی و اجتماعی میان اعراب نظر مساعد پیدا کند <ref>پولک، 214؛ لانگریگ، 329-330؛ نیز نک‌: عنایت، 252-261</ref>. آنتونی ایدون وزیر امور خارجۀ انگلستان در 1941 و 1942 م رسماً خواستار اتحاد میان عربها شد <ref>مک دونالد، 76؛ مونروئه، 22-23؛ پولک، همانجا</ref>. در 1943 م نوری سعید نخست‌وزیر عراق در کتابی آبی خود طرح اتحاد عراق، ماوراء اردن، فلسطین، لبنان، سوریه و... <ref>هلال خصیب</ref> را مطرح کرد <ref>لانگریگ، 331؛ مانسفلید، 69</ref>، اما اختلاف بین رهبران عرب مانع همکاری و اتحاد آنان شد.

در 1944 م نحاس پاشا نخست‌وزیر [[مصر]] و رهبر حزب «وفد» موافقت رهبران عرب را برای گردهمایی در مصر جلب کرد <ref>لانگریگ، پولک، همانجاها</ref>. هیأتهای بلند‌‌پایه‌ای از 5 کشور مصر، [[سوریه]]، عراق، ماوراء [[اردن]] و [[لبنان]] از 25 سپتامبر تا 7 اکتبر 1944 در اسکندریه گرد آمدند. کشورهای [[عربستان سعودی]]، [[یمن]]، [[لیبی]]، [[مراکش]] و [[فلسطین]] نیز ناظراتی به این کنفرانس فرستادند. طی جلسات کنفرانس، 3 پیشنهاد برای همکاری و اتحاد بین عربها عنوان شد:  

اتحادیۀ ‌عرب از آ‌غاز تشکیل، گرفتار اختلافات و جناح‌بندیهای داخلی شد که مانع از ایجاد هماهنگی سیاسی میان کشورهای عضو می‌شد. از آن میان باید از مخالفت با پیوستن عراق به پیمان بغداد، اختلال سنتی بین دو سلسلۀ هاشمی و سعودی، بسط و رواج نظریات جدید و متضاد سیاسی در عده‌ای از کشورهای عربی <ref>مک‌دونالد، 73-82</ref>، استقرار حکومت‌های جدید ناسیونالیست عربی مانند بعث سوریه و عراق و ناصریسم در مصر که هر کدام اتحادیۀ عرب را وسیله‌ای برای تحقق اهداف و نظریات خود تلقی می‌کردند، نام برد.

اتحادیۀ عرب خود متشکل از نهادهای داخلی متعددی است که در زمینه‌های مختلف فعالیت می‌کنند. بخشی از پیمان اتحادیۀ عرب ناظر بر تشکیلات اجرایی آن است. طبق مادۀ 3 در رأس هرم اتحادیۀ‌ عرب، شورایی مرکب از نمایندگان تمام کشورهای عضو قرار دارد و هر کشور بدون در نظر گرفتن شمار نماینده، از یک رأی برخوردار است. این شورا، در هر سال دو بار در ماههای مارس و اکتبر تشکیل جلسه می‌دهد و با درخواست نمایندگان دو کشور عضو، جلسۀ اضطراری تشکیل می‌شود. طبق مادۀ 12، ‌دبیر کل اتحادیۀ عرب با دو سوم آراء اعضای شورا به مدت 5 سال انتخاب می‌شود. دبیر کل نیز رؤسای دفاتر و معاونان خود را مستقیماً و با تأیید شوار انتخاب می‌کند.

'''منبع مقاله:''' [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج4، ص242.

 

[[رده:سازمان‌های بین‌المللی]]

[[رده:سازمان‌ها و گروه‌ها]]