یزید: تفاوت میان نسخه‌ها

در بسیاری از منابع تاریخ اسلام یزید به لحاظ اخلاقی شخصی فاسد و هوس‌باز معرفی شده است. بلاذری (م. ۲۷۹ق) او را نخستین حکمران ارشد خلافت اسلامی می‌داند که گناهانی مانند شراب‌خواری را آشکارا مرتکب شد<ref>بلاذری، ج ۵، ص:۲۹۷</ref>. [[مسعودی]] (م. ۳۴۶ق) از ابومخنف، نقل کرده که در ایام یزید، شراب‌خواری و فسق به دست کارگزاران او در [[مکه]] و [[مدینه]] به صورت علنی رواج یافت<ref>مسعودی، ج ۳، ص۶۸</ref>. شهرت یزید در لهو و لعب و عدم پایبندی‌اش به موازین و اخلاقیات اسلامی، گویا شهره خاص و عام بوده است و حتی برخی صحابه مشهور پیامبر(صل الله عليه وسلم) و نیز امام حسین(علیه السلام) به صراحت او را فاسق و اهل گناه و هرزگی خوانده‌اند.  

بنابر منابع تاریخی، در سال ۵۲ ق یزید با سپاهیان [[مسلمان]] که برخی بزرگان صحابه نیز در میان آنان بودند، به سوی روم رفت. او با همسرش ام‌کلثوم میان راه ایستاد و سرگرم عیاشی و می‌گساری شد. اما سپاهیان که از پیش رفته بودند، به وبا و آبله مبتلا گشتند و خسارت و تلفات سنگینی دیدند. هنگامی که یزید مطلع شد، شعری با این مضمون بر زبان آورد که او را باکی نیست اگر مسلمانان از تب و آبله و وبا هلاک شوند. خبر به معاویه رسید و او به خشم آمد و دستور داد تا یزید به اردوگاه ملحق شود<ref>یعقوبی،، ج ۲، ص:۱۶۰؛ بلاذری، ج۵، ص۸۶</ref>.

معاویه پیش از مرگ تلاش نمود تا برای یزید از مردم بیعت بگیرد. برخی شهادت امام حسن (علیه السلام) توسط معاویه را با همین تصمیم مرتبط دانسته‌اند<ref>شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۱۵</ref>. چرا که در مفاد صلح‌نامه آمده بود یزید حق ندارد برای خود جانشینی تعیین کند.

اما آن‌ها حاضر به این‌کار نشده همه در برابر این تصمیم او موضع گرفتند<ref>دینوری، الإمامةوالسیاسة، ۱۴۱۰ق، ج‏۱، ص۲۰۴ تا ۲۱۳</ref>. مطابق با نقل برخی منابع ‌امام حسین (علیه السلام) در جلسه‌ای که معاویه برای بیعت با حضور این افراد ترتیب داده بود در پاسخ معاویه که از یزید ستایش کرد، برخاسته، زشتی‌ها و مفاسد یزید را برشمرد و به معاویه به خاطر بیعت گرفتن از این و آن براى پسرش یزید، اعتراض کرد<ref>الغدیر، ج۱، ص۲۴۸</ref>.