صفوان بن یحیی: تفاوت میان نسخه‌ها

| هم عصر امام = امام کاظم(ع)، امام رضا(ع) و امام جواد(ع)

| آثار =  الآداب، التجارات، الفرائض، الصلاة، الصوم، الحج، الزکاة، النکاح، الطلاق، الشراء والبیع، العتق والتدبیر، البشارات، مسائل عن ابى الحسن موسى(ع)، الوضوء، الوصایا، المحبة والوظائف،النوادر

'''صفوان بن یحیی بجلی کوفی''' فقیه، محدث معروف و از اصحاب و شاگردان امام کاظم(ع)، امام رضا(ع) و امام جواد(ع)، اما بیش از همه در خدمت امام رضا(ع) بود. صفوان در خاندانی شیعه در کوفه به دنیا آمد. پدرش یحیی را از اصحاب امام صادق(ع) دانسته‌اند. صفوان از اصحاب اجماع است.  

علت تسمیه او به این نام این است که سابُری نام لباس هایی بوده است که بسیاری از اصحاب امام صادق و ائمه ی بعدی بزاز و فروشنده ی آن بوده اند که صفوان یکی از آنها بوده است و از این رو عبارت بیّاع السابری در رجال بسیار است. سید عبد الله جزائری نوه ی سید نعمة الله جزائری که او را شیخ بهایی عصر می نامیدند کتابی در مورد تاریخ شوشتر دارد و در آن می نویسد که سلاطین قبلی که مشغول ساختن سدی در شوشتر بودند به دلیل سختی مخارج نتوانستند آن را تمام کنند. بعد بین ایران و روم جنگ می شود و ایران بر شاپور روم غلبه می کند پادشاه ایران تتمیم می گیرد به عنوان غرامت جنگی سد شوشتر را به گردن پادشاه روم بگذارد و حتی دستور می دهد که خاک ساختن سد را از روم بیاورند. بعد صاحب کتاب نوشته است که تلی که در آنجا هست و کوزه گران از آن کوزه درست می کنند اضافه ی خاکی است که از روم به ایران آورده بودند و روزی دو هزار گوسفند از روم به ایران سرازیر می شد و به گردن آنها طلا و نقره بود که خرج سد می شد. بعد می نویسد که رومیان وقتی مشغول تتمیم سد شدند، بعد از استفاده از آب شوشتر که آب ممتازی بود مایل شدند که در آنجا اقامت کنند. آنها صنعت های مخصوصی داشتند که از جمله دیبا که به دیبای شوشتری مشهور شد که یکی از لباس هایی بود که آنها می بافتند و به دیگران نیز تعلیم کردند. بعد اضافه می کند که لباس های سابُری ظاهرا معرف شاپوری است و از همان لباس ها بوده است. به هر حال صفوان یکی از اشخاصی بوده است که این گونه لباس ها را می فروخته است<ref>درس رجال آیت الله شبیری، جلسه11: https://www.eshia.ir/Feqh/Archive/text/shobeiry/rejal/62/011</ref>

در وثاقت و عدالت این راوى، احدى شک نکرده است و کلیه کسانى که از او نام برده اند، وى را به جلالت قدر و عظمت و شرافت و زهد و عبادت ستوده اند.

نجاشى در باره صفوان بن یحیى می گوید: صفوان مقام و منزلت بزرگى نزد حضرت رضا علیه‏السلام داشت «کانت له عنده منزلة شریفة <ref>ر.ک: رجال نجاشى، ص 197 .</ref> نجاشى درباره او مى نویسد: ثقة ثقة، عین.  <ref>رجال النجاشى، ص197، ش524.</ref>

گروهى از واقفیان از راه تطمیع وارد شدند و پول هنگفتى را به او پیشنهاد دادند تا او را به سوى واقفیه بکشانند؛ ولى او دست رد به سینه نامحرمان زد. امام رضا(ع) در این باره فرموده است: صفوان، هیچ گاه جاه طلب نبوده و ریاست را دوست نداشته است<ref>رجال الکشى، ص503، ش966؛ قاموس الرجال، ج5، ص129.</ref>

معمّر بن خلاد گوید: اسماعیل بن خطاب از زکات غلّه خود مقدارى را به صفوان بخشید. وقتى من آن مقدار را بر داشت کردم و به امام رضا علیه‏السلام گزارش دادم، حضرت فرمود: «رحم اللّه اسماعیل بن خطاب بما اوصى به الى صفوان بن یحیى و رحم اللّه صفوان، فانّهما مِنْ حزب آبائى علیهم‏السلام و مَنْ کان مِن حزبنا ادخله اللّه الجنة؛ خداوند اسماعیل بن خطاب را به سبب سفارشى که در حقّ صفوان بن یحیى کرده است، رحمت کند. و خداوند صفوان را رحمت نماید، چون آنان جزو حزب پدرانم ـ که سلام خدا بر آنان باد ـ هستند و هرکس از حزب ما باشد، خداوند او را داخل بهشت مى‏‌کند.» <ref>اختیار معرفة‏الرجال، ج 2، ص 792؛ تنقیح المقال، ج 2، ص 100.</ref>

محمد بن عیسى یقطینى گوید: امام رضا علیه‏السلام بسته‏اى لباس و چند غلام و مقدارى دینار و یک راهنما براى من و یک راهنما براى برادرم موسى و یک راهنما براى یونس بن عبدالرّحمان فرستاد و دستور داد از سوى ایشان، حجّ به جا آور... امام فرموده بود که پول‏ها در چند راه مصرف گردد؛ بخشى را به خانواده‏اش بدهیم، قسمتى را به گروهى نیازمند که در آمدى ندارند و 300 دینار را به زنى از خویشاوندان آن حضرت که یکى از همسرانش بود. امام فرمان داده بود که آن زن را از طرف ایشان طلاق بدهم و او را از آن مال بهره‏مند سازم. حضرت فرموده بود براى طلاق، صفوان بن یحیى و شخص دیگرى را شاهد قرار دهم.

علامه مامقانى پس از نقل گزارش فوق گوید: این روایت تصریح دارد که حضرت رضا علیه‏السلام صفوان بن یحیى را فرد عادلى مى‏دانست. چون از ضروریات مذهب تشیّع آن است که دو شاهد طلاق باید عادل باشند<ref>ر.ک به: رجال الکشى، چاپ آل البیت، ج2، ص817؛ تنقیح المقال، ج3، ش11211.</ref>

على بن حسین بن داود قمى گوید: از امام جواد علیه‏السلام شنیدم که صفوان بن یحیى و محمد بن سنان را به نیکى یاد مى‏کرد و مى‏فرمود: «رضى الله عنهما برضاى عنهما فما خالفانى قطّ؛ خداوند به سبب خشنودى من از آن دو خشنود باشد، چه آن دو هیچگاه با من مخالفت نکردند». در روایت دیگرى شبیه گزارش فوق اضافه شده که «آن دو با پدرم نیز مخالفت نکردند.»<ref>اختیارمعرفة‏الرجال، ج 2، ص 792 و 793؛ رجال الکشى، ص502، ش963.</ref>

عبداللّه بن صلت بیز می گوید گوید: اواخر حیات امام جواد علیه‏السلام به حضورش شرفیاب شدم. امام فرمود: «جزى اللّه صفوان بن یحیى و محمد بن سنان و زکریا بن آدم عَنّى خیراً فقد وفوا لى <ref>اختیار معرفة‏الرجال، ج 2، ص 792.</ref> ؛ خداوند متعال به صفوان بن یحیى، محمد بن سنان و زکریا بن آدم به سبب وفاداریشان نسبت به من، پاداش خیر دهد.

صفوان بن یحیى هر روز 150 رکعت نماز مى‏خواند و هر سال، سه ماه روزه مى‏گرفت و سه بار زکات مى‏داد. <ref>ر.ک: رجال نجاشى، ص 197.</ref> علت این کار به این بر می گردد که یک روز صَفْوَان بن یَحْیَی با عَبْدِاللَّه بن جندب و عَلی بن نُعْمَان در مسجدالحرام با هم پیمانی بستند که به آن عمل نمایند. پیمان این بود که هر گاه یکی از آنها درگذشت دیگری برای او نماز بخواند و روزه بگیرد و حج انجام دهد و زکاة بدهد، مادامی که زنده میباشد این اعمال را به کار بندد، هر دو رفیقش درگذشتند و او به عهدش وفا کرد و برای آن دو رفیقش آن کارها را انجام داد و خیرات و مبرات کرد، او هم برای خود کار کرد و هم برای دوستانش حج به جای آورد و روزه گرفت و زکاة داد و خیرات نمود<ref>نقله المجلسى - رحمه الله - فی البحار ج 12 ص 81.</ref> .   

صفوان گوید: وقتى امام کاظم علیه‏السلام از دنیا رفت و امام رضا علیه‏السلام جانشینى خویش را اعلام فرمود، ترسیدم به جان ایشان آسیبى رسد. لذا به آن حضرت عرض کردم:

همچنین وقتى اصحاب بزرگ ائمه، نظیر صفوان بن یحیى و یونس بن عبدالرّحمان از شهادت امام رضا علیه‏السلام آگاه شدند، در مجلسى در منزل عبدالرّحمان بن حجّاج گرد آمده، در عزاى آن امام همام به شدّت گریستند و ناله سردادند <ref>ر.ک: مدینة‏المعاجز، ج 7، ص 290 و 291.</ref>.  

صفوان بن یحیی از فقهاى درجه اوّل و مهم‏ترین شاگردان حضرت کاظم و حضرت رضا علیهماالسلام  <ref>ر.ک: کلیات فى علم الرجال، ص 175</ref> و نیز امام جواد (ع) شمرده شده است <ref>الفهرست، ص145، ش356؛ رجال الطوسى، ص338، ش5038.</ref> گرچه شیخ، پاره اى از روایات را به نقل صفوان از امام صادق(ع) آورده است که بدون شک، واسطه، محذوف است؛ زیرا او امام صادق(ع) را درک نکرده است. او همچنین وکیل امام على بن موسى الرضا(ع) و امام جواد(ع) در کوفه بوده  <ref>رجال النجاشى، ص196، ش524</ref>و مسئولیت هدایت شیعیان را در کوفه به عهده داشته است<ref>الفهرست، ص146.</ref>.

راویانى که از جناب ایشان روایت کرده اند، بالغ بر شصت نفرند؛ افرادى مانند:

تعداد تألیفات صفوان را سى کتاب و رساله نوشته اند که شمارى از آن کتابها عبارت اند از:

الآداب، التجارات، الفرائض، الصلاة، الصوم، الحج، الزکاة، النکاح، الطلاق، الشراء والبیع، العتق والتدبیر، البشارات، مسائل عن ابى الحسن موسى(ع)، الوضوء، الوصایا، المحبة والوظائف،النوادر <ref>رجال النجاشى، ص196؛ الفهرست، ص164(به نقل از ابن ندیم).</ref> شیخ طوسى به نقل از ابن ندیم، «تجارات» و «شراء» را دو تا مى داند.

علماى شیعه، احادیث مرسله وى را در حکم مسانید دانسته اند و به روایاتى که از راویان ضعیفى چون على بن ابى حمزه بطائنى و یونس بن ظبیان و ابى جمیله نقل کرده نیز به دیده اعتبار مى نگرند.

کشّى مى گوید: صفوان بن یحیى در سال 210ق، در شهر مدینه از دنیا رفت. امام جواد(ع) حنوط و کفن خود را براى وى فرستاد و از اسماعیل بن موسى بن جعفر(ع) خواست تا بر او نماز بخواند. <ref>رجال الکشى، ص502، ش962.</ref> مدفن او در مدینه است.

* كشى، محمد بن عمر، اختيار معرفة الرجال، 2جلد، موسسة آل البيت (ع) لإحياء التراث - ايران - قم، چاپ: 1، 1404 ه.ق.

* شبستری، عبدالحسین، أحسن التراجم لأصحاب الإمام موسی الکاظم (علیه‌السلام) المؤتمر العالمی للإمام الرضا(ع) ، مشهد،1369 .