۸۷٬۸۱۰
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
| وبگاه = | | وبگاه = | ||
}} | }} | ||
'''احمد بن زیاد بن جعفر همدانی'''، [[محدث]] [[شیعی]]. | '''احمد بن زیاد بن جعفر همدانی'''، [[محدث]] [[شیعی]]. «شیخ صدوق» در سال 354هجری در راه بازگشت از سفر [[حج]] در همدان از وی [[حدیث]] شنیده است. ابن عیاش جوهری در [[بغداد]] از شاگردان خاص وی بوده است. | ||
«شیخ صدوق» در سال 354هجری در راه بازگشت از سفر [[حج]] در همدان از وی [[حدیث]] شنیده است. ابن عیاش جوهری در [[بغداد]] از شاگردان خاص وی بوده است. | |||
== معرفی اجمالی == | == معرفی اجمالی == | ||
احمد بن زیاد بن جعفر همدانی، محدث شیعی. | احمد بن زیاد بن جعفر همدانی، محدث شیعی. کنیه او در منابع ذکر نشده است؛ تنها شیخ صدوق در أمالی با کنیه «ابوعلی» از او یاد کرده است. هم‌چنین نام او به صورت «احمد بن محمد بن زیاد» و گاهی با اختصار، «احمد بن جعفر همدانی» نیز ذکر شده است. وی در ناحیه غربی [[ایران]] (اطراف دینور و همدان) در اواخر قرن سوم حدود 285 هجری چشم به جهان گشود و زمانی که در مجلس درس «علی بن ابراهیم بن هاشم قمی» حضور مییافت از سن کافی و وجاهت لازم برخوردار بود. وفات او نیز اگرچه به درستی روشن نیست اما می‌توان آن را در اواسط قرن چهارم تخمین زد زیرا با توجه به اینکه «شیخ صدوق» در سال 354[[هجری]] در راه بازگشت از سفر حج در همدان از وی استماع [[حدیث]] نموده، درمییابیم که وی حداقل تا این تاریخ حیات داشته است. | ||
بلکه گزارش نمودن [[احمد بن عبدون]] از وی حاکی از آن است که وی سالهای زیادی بعد از این تاریخ حیات داشته است. وی در همدان پرورش یافت واز دیگر اساتید او «جعفر بن احمد علوی عریضی» است که در سال 293 هجری با جمعی از بزرگان [[شیعه]] در [[مسجدالحرام|بیتالله الحرام]] به دیدار [[حجت بن الحسن (مهدی)|امام عصر (عجل الله تعالی فرجه)]] شرفیاب شد. قرائن نشان میدهند که وی پس از قم، به بغداد سفر کرد و در آن‌جا شاگردانی تربیت نمود، زیرا از شاگردان بغدادی او «ابن عیاش جوهری» است که یک‌سره در [[بغداد]] اقامت داشته و تنها یکبار به ری سفر کرده است. شیخ صدوق که از دیگر شاگردان اوست ضمن اینکه در کتابهایش روایات فراوانی از او نقل نموده، در کتاب کمالالدین از وی به شایستگی تجلیل نموده و او را فردی با دیانت، فاضل و راست‌گو معرفی کرده است. هم‌چنین «ابوالقاسم خزاز قمی رازی»(م 400 ق) از شاگردان دیگر اوست که احادیثی در [[كفایه الاثر (كتاب)|کتاب کفایه الاثر]] از او نقل نموده است. از او اثر تألیفی برجای نمانده است. | |||
== استادان == | == استادان == | ||
در همدان از | در همدان از ابوبکر عمر بن سهل بن اسماعیل قرمیسینی دینوری حدیث شنیده است. سپس به قم رفت و در کنار همبحثان خود نظیر [[حسین بن ابراهیم ناتانه]]، [[احمد بن علی بن ابراهیم قمی]]، [[محمد بن موسی بن متوكل|محمد بن موسی بن متوکل]] و [[محمد بن علی ماجیلویه]]، نزد دانشمند و مفسر مشهور شیعی [[علی بن ابراهیم بن هاشم قمی]] بیشترین بهرهها را برد. | ||
== شاگردان == | == شاگردان == | ||
از شاگردان | از شاگردان بغدادی [[ابن عیاش جوهری]] از شاگردان ایرانی او می‌توان [[شیخ صدوق]] و [[ابوالقاسم خزاز قمی رازی]] نام برد. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
* الامالی، شیخ صدوق، صص 279، 284، 289، 401، 484؛ | * الامالی، شیخ صدوق، صص 279، 284، 289، 401، 484؛ | ||
* الانساب، سمعانی، ج 4 ص 479، ذیل | * الانساب، سمعانی، ج 4 ص 479، ذیل کلمه قرمیسینی؛ | ||
* طبقات اعلام الشیعه، ج 1 صص 22، 27 و 68؛ | * طبقات اعلام الشیعه، ج 1 صص 22، 27 و 68؛ | ||
* الفهرست، طوسی، ص 35 شماره 5؛ | * الفهرست، طوسی، ص 35 شماره 5؛ | ||
* | * کمال الدین و تمام النعمه، ترجمه منصور پهلوان، ج 2 ص 58، انتهای باب 34؛ | ||
* من لا یحضره الفقیه( | * من لا یحضره الفقیه(کتاب المشیخه)، ج 4 ص 494؛ | ||
* | * کفایه الاثر، خزاز قمی، صص 231 و274. | ||
* | * | ||